เราอยากมาแชร์ปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัวเรา ซึ่งเกี่ยวกับเรื่องการเงินและความสัมพันธ์กับแม่ เพื่อระบายและขอคำแนะนำจากเพื่อนๆ ในนี้

ปัจจุบันเราทำงานต่างประเทศ รายได้ถือว่าปานกลาง พอหักค่าภาษีและค่ากินอยู่ก็เหลือเก็บบ้าง ต่างจากสมัยทำงานในกรุงเทพฯ ที่รายได้ไม่มากและเก็บเงินได้น้อย แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือ แม่เรามองว่าเรามีรายได้สูง และคิดว่าเราควรให้เงินเขาได้มากกว่านี้

ย้อนกลับไป
ตอนเด็ก พ่อคือคนที่ดูแลค่าเรียน ค่าใช้จ่ายหลักทั้งหมด แม่ไม่ได้มีส่วนในเรื่องเงินเท่าไหร่ แม่จะซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ให้บ้าง แต่คนที่ดูแลเราในชีวิตประจำวันคือยายส่วนมาก พอโตขึ้นหาเงินได้ คนที่เริ่มขอเงินเรากลับไม่ใช่พ่อหรือยาย แต่เป็นแม่ ซึ่งในช่วงแรกๆ เราก็ช่วยตามสมควร

ตอนนี้เรา ผ่อนรถให้เดือนละ 5,000 บาท อยู่แล้ว แต่แม่ยังขอเงินเราเพิ่มเติมเรื่อยๆ เช่น ขอ 3หมื่นบาทไปทำร้านกาแฟ ทั้งๆ ที่เราเองก็รู้ว่าแม่ไม่ได้มีแผนชัดเจนหรือมีตลาดรองรับ พอเราปฏิเสธ แม่ก็โกรธ บอกว่า “ทำไมมีเงินไปเที่ยวแต่ให้เงินแม่ไม่ได้” หรือเอาความหลังมาเปรียบเทียบ เช่น สมัยเขาสาวๆ แฟนเคยให้เงินเขาแสนบาทเขาให้ยายครึ่งนึง !  ซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่เหมือนกัน เพราะเงินเราหามาด้วยการทำงานหนัก ไม่ใช่โชคหล่นใส่

แม่มีบ้าน มีรถ มีที่ดิน มีร้าน มีบ้านเช่าเล็กๆ แม้มันไม่หรูแต่มันไม่ลำบาก แต่พฤติกรรมการใช้เงินของแม่ไม่ค่อยวางแผน ไลฟ์สไตล์ชอบดื่ม และมักขอเงินเราทำนู่นนี่โดยไม่มีการวางแผนรายรับรายจ่ายเลย พอเราท้วง แม่ก็ตัดพ้อว่าตัวเองไม่มีสามี ไม่มีใครดูแล ทำให้เราเหนื่อยใจมาก และรู้สึกว่าแค่เราผ่อนรถให้ก็เพียงพอแล้ว

สิ่งที่เราอยากทำ
เรารู้สึกสบายใจที่จะช่วยแม่ในลักษณะให้เป็นของขวัญในโอกาสสำคัญ เช่น วันเกิดหรือวันแม่ มากกว่าที่จะต้องให้เงินทุกเดือนจนกลายเป็นภาระ เพราะเราเองก็อยากมีเงินเก็บเพื่ออนาคตเหมือนกัน

คำถามที่อยากถาม
คือเราอกตัญญูมั้ย เราจัดการความรู้สึกตัวเองยากมากเลย คือเงินที่เราแบ่งไว้แทนที่จะได้ทำฟันปลอมให้ยาย ส่งน้องเรียนพิเศษแม่กับเอาไปใช้ บางทีแม่ก็โดนหลอกโดนโกงมา ต้องเอามาโปะแทน
คือบางทีไปอ่านบางกระทู้ เงินเดือน 20,000 ให้แม่หมื่นนึงนี่มันมีด้วยหรอ คุณไม่กินไม่จ่ายค่าเช่าบ้านค่าสังคมบ้างหรอ? ทำไมถึงให้ครึ่งนึงได้ แล้วแม่ส่วนใหญ่อยากได้เงินเดือนลูกขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมไม่วางแผนการเงินตัวเองบ้าง หนักใจมาก