มันจะมีช่วงนึงอ่ะค่ะ ตอนเรากำลังเด็กๆ ตอนนั้นประมาณ 9 ขวบ แล้วแม่เราไปทำงาน คือตอนนั้นอ่ะตอนที่เราส่งแม่ไปขึ้นรถตู้แล้วจะไปทำงาน เราหันกลับมาเดินเข้าบ้านแล้วเราก็ร้องไห้หนักมาก เรายังจำได้ฝังใจอยู่เลย คือเป็นเด็กที่ติดแม่ พอผ่านมาได้วันนึง แม่โทรมา ได้ยินเสียงแม่แล้วแบบ สะอื้นหนักมาก แล้วผ่านมาประมาณสัก1 ปี แม่เราก็ได้มาหาเราที่บ้าน แล้วก็มาอยู่ด้วยสัก 2 วัน นอนด้วยกัน กอดกันแน่นมาก ก็ความคิดถึงแหละเนาะ หลังจากแม่อยู่ครบ2 วัน เราก็ไปส่งแม่ที่บริษัทขนส่งผู้โดยสาร (บขส  ชื่อย่อ) ตอนนั้นเป็นช่วงกลางคืน แล้วคือเราอยู่เบาะหลังตอนกลับหลังจากไปส่งแม่เสร็จ เราก็แอบร้องไห้คนเดียวแบบไม่มีใครได้ยินเสียงเราเลย มันก็วนกันแบบนั้นมาจนเราอายุ 14 ปี แล้วช่วงเวลานั้นแบบทำให้เราห่างกัน ไม่รู้เราคิดหรือเปล่านะ ทำไมช่วงนี้เราก้าวร้าวใส่แม่ขึ้นเยอะมาก แบบไม่ค่อยรับสายแม่ ทุกครั้งเก็บมาคิดแล้วก็แอบร้องไห้อยู่คนเดียว แล้วเวลาแม่โทรมา เราก็ไม่ค่อยรับสายแม่เลย เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร คือแบบ หงุดหงิดง่ายมาก แต่ก่อนไม่ใช่คนก้าวร้าว อยากเป็นคนนิ่งๆเงียบๆแต่เพราะสภาวะสังคมที่ทำให้เราเปลี่ยนหรอ? อันนี้ก็ไม่แน่ใจ เพราะช่วงประมาณเราขึ้นม. 1 เรารู้จักแอปนี้ discord แต่ก่อนที่เราจะมารู้จัก เรารู้จักเกมเกมนึงที่เป็นเกมที่คุยทาง app นี้ได้ (แม่กูโทรมาพอดีเลยไอ่สัส เอ้ยย เขียนไปถึงไหนแล้ววะเนี้ยย) แล้วช่วงนั้นเป็นช่วงที่แม่เราโทรมา แล้วแบบเราไม่ได้รับเลย คือแม่ก็มีความงอนอยู่แหละ บอกว่าถ้าไม่รับสายแม่แม่จะไม่โทรหาอีกแล้ว เราก็แอบคิดอยู่แล้วถ้าแม่ไม่โทรหาแล้วกูจะทำยังไง ก็รู้สึกผิดและ แล้วก็ติด app นี้งอมแงมมาประมาณสัก1 ปีเต็มๆ แล้วคือแบบว่า เราคิดมากเรื่องแม่อ่ะ แล้วคือมันจะมีวันนึงที่แม่มาหาเรา แต่ก่อนจะมา แม่พูดไว้ว่าถ้าแม่ไปหาหนูหนูจะดีใจไหม เอาจริงนะคือกูไม่รู้ว่าแม่กูกำลังจะมา แล้วพอมาถึงวันนั้นน่ะ แม่กูมาอยู่ข้างล่างบ้านกู คือกูลงมาจากบันได เห็นแม่นั่งอยู่เตียงกูก็ยิ้มให้แม่รางๆ หวัดดีแม่ไปทีนึง เออแล้วแม่ก็ยิ้มรับ แล้วแม่กูทำอะไรไม่ถูกเลย จากที่เมื่อวานกูแบบเกรี้ยวกราดใส่แม่บอกว่าเออรำคาญ แล้วพอมาถึงตอนที่แม่มาหากู แบบว่ากูแบบอ้อนอ่ะ ไปแล้วพอแม่ไปแล้วกูก็ร้องไห้เหมือนเดิมอ่ะ แล้วจะมาถึงตอนนี้ ตอนที่กูอายุ 14 ย่างเข้า 15 ตอนปัจจุบัน ตอนที่กูกำลังเขียนกระทู้อยู่ตอนนี้ กูได้ดูซีรีย์ซีรีย์หนึ่งมา มันเป็นซีรีย์เกี่ยวกับครอบครัว แล้วคือแบบมันจะมีแม่คนนึงอ่ะที่ทิ้งลูกไว้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วให้อาเขาเลี้ยง แล้วคือก่อนที่จะมาเป็นอา แม่คนนั้นน่ะมีแพลนว่าจะแต่งงานกับคนที่ชื่อว่าอาเว้ย ทีนี้เขาเลยไม่แต่ง แล้วก็ปล่อยให้ลูกอยู่กับยายบนเขา แล้วก็ร่ำลาอาภรณ์อะไรกันเสร็จ เขาก็ไป ไม่นานอ่ะคนนั้นก็มันรับเด็กคนนั้นกลับไปอยู่บ้าน แล้วก็โตจนเด็กคนอายุ 27 พอรู้ว่าแม่เขาไม่ต้องการเขา ก็จะมาคุยกันตรงๆ แบบว่า ตอนที่คุณทิ้งผมไปตอนเด็กๆ คุณไม่ต้องการผมใช่ไหม แม่คนนั้นก็บอกว่า ใช่ แม่ไม่ต้องการลูก แล้วคือฉากนั้นน่ะเราร้องไห้ (ปัจจุบัน ณ ตอนนี้) แล้วเราก็เอามาคิดเว้ย ที่แม่ทิ้งกูไปเพราะแบบนี้ใช่ไหม แต่ก็แอบคิดว่า แม่ไม่ได้ทิ้งกูหรอก ว่าแม่ส่งตังค์มาให้กูเรียน แต่ในซีรี่ย์มันเป็นอีกแบบ แบบว่าทิ้งไปเลยหายไปเลย ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย เราก็คิดทั้ง 2 คนน่ะแบบพ่อกับแม่ทิ้งเราไปก็เพราะแบบนี้หรอ แต่มันก็ไม่ใช่ สรุปเราเป็นคน sensitive กับเรื่องครอบครัวใช่ป่ะ เราเป็นคนที่แบบรักครอบครัวมากใช่ป่ะ ถ้าใครมาพูดถึงปู่ย่าตายายเราพ่อแม่พี่น้องของเรา ก็จะแบบ อยากเข้าไปซัดหน้าเขาอ่ะ


ประมาณนี้  ขอบคุณค่ะ☺️😂