สวัสดีค่ะ
คือเราอยากถามว่าเราแสดงความรุ้สึกต่อครอบครัวหรือคนรอบข้างไม่เก่งมันแย่มากมั้ย
ตั้งแต่จำความได้บ้านเราไม่ค่อยมีเงินทำน้ำพริกขายเรากับแม่ทำ พ่อเป็นคนส่ง บางทีก็กู้หนี้ยืมสินจนต้องหลบๆซ่อนๆในบ้านทุกเย็นต้องปิดไฟเงียบ เราชอบชีวิตแบบนั้นมาก คงเพราะเรายังเด็กและไม่รู้อะไรเท่าไร บางทีพ่อแม่ก็ทะเลาะกันแต่ไม่แรงมาก ส่วนพี่ชายเราพอเรียนจบปวส. ก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพกับแฟนเราเลยไม่ค่อยได้พูดคุยหรือสนิทกับพี่และกลัวพี่กว่ามากพ่อแม่ จนเราย้ายบ้าน แล้วมาสร้างบ้านใกล้ๆบ้านยายกับพวกลุงป้าน้าอา หลังยายเสียไปค่ะ พอย้ายมาครอบครัวเราก็เกิดรอยร้าว พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันถึงขั้นลงไม้ลงมือพ่อตบแม่บีบคอแม่แม่ก้มกราบพ่อร้องไห้ กรี๊ดตะคอกพ่อ เราที่อายุได้11 ทำได้แค่ยืนมองกำเสื้อแน่น พ่อตะคอกไล่เราเข้าไปในห้อง จากนั้นเราก็แอบร้องไห้ทุกคืน เริ่มตั้งคำถาม ทำไมเป็นแบบนี้ เราเกิดมาทำไม ทำไมต้องทะเลาะ ตอนนั้นเราไม่เข้าใจว่าปัญหาคืออะไร จนเราเกิดความกลัวการทะเลาะที่รุนแรงและทำร้ายร่างกายกันถ้าเห็นจะตัวสั่นหายใจแรง จน..เราร้องไห้หนักมากหลังพ่อแม่ทะเลาะกัน เราร้องไม่หยุด แม่ที่กำลังทุกข์นอนร้องไห้ลุกขึ้นมาบีบคอเรา เรากลัวจากนั้นเราก็หลับไป ตื่นมาเราไปเรียนเงียบๆเพราะพ่อไปส่งแม่โทรมาตอนเราพักเที่ยงบอกว่า แม่ขอโทษนะลูก เราบอกว่า ไม่เป็นไรค่ะหนูเข้าใจ พอเราขึ้นม.1 พ่อแม่หนักขึ้นๆๆทุกวัน เราก้ยังร้องไห้เหมือนเดิมจนพ่อย้ายออกไปอยู่กทม. แม่ก็รุ้จักลุงคนนึงแกใจดีมากๆจนเริ่มคบกัน พ่อเองก็มีใหม่เป็นเมียต่างด่าวแม่ย้ายไปอยู่ข้างนอก เราอยู่นี้กับพวกน้าๆจนพี่ชายกลับมาอยู่ด้วย เราเป็นโรคเศร้าหนักมากแต่ไม่ได้บอกใครเราทำร้ายตัวเองทุกคืนร้องไห้ทุกคนหวังให้พน. ไม่ต้องตื่นมาอีก ออ เราไม่ได้บอกเพราะเรียกความสนใจนะคะเราแค่พูดให้ฟังก่อนแม่จะย้ายไปแม่ติดเหล้าแล้วลงที่เราตลอดบางทีก็ตีบางทีก็ด่าทอต่างๆ แต่เราเข้าใจคนเมาอ่ะเนอะ555
จนขึ้นม.3 พ่อกลับมาเพื่อหย่ากับแม่ เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เที่ยวห้างกินข้าวกับพ่อพ่อกอดเราแล้วร้องไห้บอกว่า ป๊าขอโทษนะ ป๊าไปก่อนนะ เราสงสารพ่อเราไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยพ่อเป็นคนดุมากแต่ก็เล่นกับเรามาตลอดเลิกบุหรี่เลิกเราเพื่อเรา เรารักษาตัวเองจากโรคนี้เพราะเราเหนื่อยเราเจอเพื่อนใหม่ที่ช่วยเราจนเาหายดี แต่โรคส่วนตัวสูงอยู่แต่ในบ้านจนแม่ทักมาว่า วันๆไม่ทำไรน้าบอกแม่หมดละไม่ทำอะไรเลย เราทำนะแค่ไม่เจอใคร
// เราเข้าปวช.1 เราย้ายมาอยู่กับแม่ ก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างและกลายเป็นคนเย็นชาต่อแม่ ไม่แสดงสีหน้าเฉยๆพูดเสียงเบื่อๆเพราะตลอดมาท่านกินเหล้าก็มาลงที่เราด่าเราประชดเราไล่เรา บาวทีก็โยนของใส่ตีเราถีบเรา พอเช้าทุกอย่างก็เหมือนๆม่เคยเกิดขึ้นเราขอแยกห้องท่านก็ว่าเราประชด ท่านเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขี้น้อยใจ เราเกลียดเวลากลาวคืนที่สุดเพราะเราต้องฟังท่านด่าบ่นระบาย พ่อก็ทิ้งหนี้สินให้เป็นแสนๆ เมียพ่อโทรมาด่าเราเราร้องไห้ตลอดจนถึงบ้านพ่อพูดกับแม่ในสายว่า มันเป็นลูกกูกูจะทำไรมันก็ได้ พวกเป็นลูกหนี้แค่นี้ใช้ให้กูไม่ได้หรอวะ กูเอามาก็เอามาให้พวกแดกไง เราเสียใจมากเราไม่เคยทักหาท่านถามท่านเพราะเรากลัวเมียแกว่า แต่เราอยากโทรหาแกมากๆเลยนะ จนพ่อตัดขาดพวกเราไปไม่โทรหากันอีก แม่ก็เหมือนเดิม
จนตอนนี้เราอายุ 18 อยู่ ปวช.3 แล้ว เราย้ายกลับมายู่กับพี่และพวกน้าได้3เดือนส่วนแม่ก็ยู่กับแฟนห่างกังเรา 10กิโล เรามักแสดงท่าทางเฉยๆกับแม่ ไม่ค่อยตอบแชทคุยยาวกับแม่มากเท่าไร แกก็น้ยใจก็ด่าก็ว่าเราปกติ แต่แกก็ห่วงแกคงเหงา เราเข้าใจเราก็อยากคุยเล่นกับแม่ แต่แม่เป็นคนคิดมากทุกอย่างหาว่าเราต่างๆ เห้อ เราเหนื่อยเราเริ่มแสดงความรุ้สึกต่อคนรอบข้างไม่เก่งมีความสุขก็ไม่แสดง เศร้าก็เก็บไว้ แม่อยากมานอนด้วยเราไม่รุ้ว่าควรทำตัวยังไงเลยทำนิสัยเดิมกับแก น้ำเสียงเราเป็นแบบนี้เราคุยกับใครก็ไม่มีใครคิด แต่แม่คิดมากๆๆ แม่เลยไม่นอนประชดว่า แม่ไม่นอนก็ได้นะถ้ามันทำให้หนูอึดอัด เราไม่ได้หมายความอย่างงั้น เราแค่ถามว่า 'แม่จะกินข้าวอีกมั้ยจะได้หุงเพิ่ม' เพราะเราคิดว่าแม่กินมาแล้วเราถามตอนแรกแม่บอกว่าไม่ค่อยหิวแม่อิ่มเพิ่งกินมา จนท่านกลับไปเรายืนส่งจนรถแม่ไปไกล พอเข้าบ้านมามันเกิดความรุ้สึกเหงา ทำไมห้องมันโล่งแบบนี้ เราควรทำตัวยังไง เรายอมรับเราอยากนอนกับแม่เราอยากกินข้าวกับแม่เราอยากคุยกับแม่ อยากอด แต่เราพูดไม่ออก ทำตัวแย่ๆไป ท่านจะด่าจะว่าจะทำร้ายเราไล่เรา แต่เราก้รักท่านอยากคุยดีๆคุยเล่น แต่ท่านไม่เคยเข้าใจเราเลย แม่เคยตีเราก่อนเราย้ายออกแม่กำมือแล้วทุบหลังเราถีบเรา กระชากผ้าห่ม เราตอบโต้กลับโดยผลักแม่ออกไปแล้วพูดว่า " เมาแล้วก็บ้า เมาแล้วก็ไปนาน! " นั่นเป็นครั้งแรกที่เราทำ ท่านเลยตีเราหนักกว่าเรา เราก็ผลักท่านออกไปห่างๆ(แต่ขอบอกว่าไม่แรงแค่ผลักให้ออกไป) เรานิ่งเฉยกับท่านมากๆ แบบนี้เราแย่มากมั้ย เราเป็นลูกที่เลวมากมั้ยเรารุ้ท่านอยุาหับเราไปตลอดไม่ได้ แต่เราควรทำยังไงกับตัวเอง เราพยายามปรับตัวให้เข้ากับแม่แต่สุดท้ายพอแม่เมาก็ว่าเราเหมือนเดิม เราเป็นอะไรสำหรับแม่
//ช่วยบอกเราที เราแย่มากมั้ย เราเป็นลูกที่แย่กับนิสัยแย่ๆที่มีต่อแม่มากใช่มั้ย และขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ เราแค่อยากได้คำตอบ
แสดงความรู้สึกต่อครอบครัวไม่เก่งเป็นคนแย่มั้ย?
คือเราอยากถามว่าเราแสดงความรุ้สึกต่อครอบครัวหรือคนรอบข้างไม่เก่งมันแย่มากมั้ย
ตั้งแต่จำความได้บ้านเราไม่ค่อยมีเงินทำน้ำพริกขายเรากับแม่ทำ พ่อเป็นคนส่ง บางทีก็กู้หนี้ยืมสินจนต้องหลบๆซ่อนๆในบ้านทุกเย็นต้องปิดไฟเงียบ เราชอบชีวิตแบบนั้นมาก คงเพราะเรายังเด็กและไม่รู้อะไรเท่าไร บางทีพ่อแม่ก็ทะเลาะกันแต่ไม่แรงมาก ส่วนพี่ชายเราพอเรียนจบปวส. ก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพกับแฟนเราเลยไม่ค่อยได้พูดคุยหรือสนิทกับพี่และกลัวพี่กว่ามากพ่อแม่ จนเราย้ายบ้าน แล้วมาสร้างบ้านใกล้ๆบ้านยายกับพวกลุงป้าน้าอา หลังยายเสียไปค่ะ พอย้ายมาครอบครัวเราก็เกิดรอยร้าว พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันถึงขั้นลงไม้ลงมือพ่อตบแม่บีบคอแม่แม่ก้มกราบพ่อร้องไห้ กรี๊ดตะคอกพ่อ เราที่อายุได้11 ทำได้แค่ยืนมองกำเสื้อแน่น พ่อตะคอกไล่เราเข้าไปในห้อง จากนั้นเราก็แอบร้องไห้ทุกคืน เริ่มตั้งคำถาม ทำไมเป็นแบบนี้ เราเกิดมาทำไม ทำไมต้องทะเลาะ ตอนนั้นเราไม่เข้าใจว่าปัญหาคืออะไร จนเราเกิดความกลัวการทะเลาะที่รุนแรงและทำร้ายร่างกายกันถ้าเห็นจะตัวสั่นหายใจแรง จน..เราร้องไห้หนักมากหลังพ่อแม่ทะเลาะกัน เราร้องไม่หยุด แม่ที่กำลังทุกข์นอนร้องไห้ลุกขึ้นมาบีบคอเรา เรากลัวจากนั้นเราก็หลับไป ตื่นมาเราไปเรียนเงียบๆเพราะพ่อไปส่งแม่โทรมาตอนเราพักเที่ยงบอกว่า แม่ขอโทษนะลูก เราบอกว่า ไม่เป็นไรค่ะหนูเข้าใจ พอเราขึ้นม.1 พ่อแม่หนักขึ้นๆๆทุกวัน เราก้ยังร้องไห้เหมือนเดิมจนพ่อย้ายออกไปอยู่กทม. แม่ก็รุ้จักลุงคนนึงแกใจดีมากๆจนเริ่มคบกัน พ่อเองก็มีใหม่เป็นเมียต่างด่าวแม่ย้ายไปอยู่ข้างนอก เราอยู่นี้กับพวกน้าๆจนพี่ชายกลับมาอยู่ด้วย เราเป็นโรคเศร้าหนักมากแต่ไม่ได้บอกใครเราทำร้ายตัวเองทุกคืนร้องไห้ทุกคนหวังให้พน. ไม่ต้องตื่นมาอีก ออ เราไม่ได้บอกเพราะเรียกความสนใจนะคะเราแค่พูดให้ฟังก่อนแม่จะย้ายไปแม่ติดเหล้าแล้วลงที่เราตลอดบางทีก็ตีบางทีก็ด่าทอต่างๆ แต่เราเข้าใจคนเมาอ่ะเนอะ555
จนขึ้นม.3 พ่อกลับมาเพื่อหย่ากับแม่ เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เที่ยวห้างกินข้าวกับพ่อพ่อกอดเราแล้วร้องไห้บอกว่า ป๊าขอโทษนะ ป๊าไปก่อนนะ เราสงสารพ่อเราไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยพ่อเป็นคนดุมากแต่ก็เล่นกับเรามาตลอดเลิกบุหรี่เลิกเราเพื่อเรา เรารักษาตัวเองจากโรคนี้เพราะเราเหนื่อยเราเจอเพื่อนใหม่ที่ช่วยเราจนเาหายดี แต่โรคส่วนตัวสูงอยู่แต่ในบ้านจนแม่ทักมาว่า วันๆไม่ทำไรน้าบอกแม่หมดละไม่ทำอะไรเลย เราทำนะแค่ไม่เจอใคร
// เราเข้าปวช.1 เราย้ายมาอยู่กับแม่ ก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างและกลายเป็นคนเย็นชาต่อแม่ ไม่แสดงสีหน้าเฉยๆพูดเสียงเบื่อๆเพราะตลอดมาท่านกินเหล้าก็มาลงที่เราด่าเราประชดเราไล่เรา บาวทีก็โยนของใส่ตีเราถีบเรา พอเช้าทุกอย่างก็เหมือนๆม่เคยเกิดขึ้นเราขอแยกห้องท่านก็ว่าเราประชด ท่านเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขี้น้อยใจ เราเกลียดเวลากลาวคืนที่สุดเพราะเราต้องฟังท่านด่าบ่นระบาย พ่อก็ทิ้งหนี้สินให้เป็นแสนๆ เมียพ่อโทรมาด่าเราเราร้องไห้ตลอดจนถึงบ้านพ่อพูดกับแม่ในสายว่า มันเป็นลูกกูกูจะทำไรมันก็ได้ พวกเป็นลูกหนี้แค่นี้ใช้ให้กูไม่ได้หรอวะ กูเอามาก็เอามาให้พวกแดกไง เราเสียใจมากเราไม่เคยทักหาท่านถามท่านเพราะเรากลัวเมียแกว่า แต่เราอยากโทรหาแกมากๆเลยนะ จนพ่อตัดขาดพวกเราไปไม่โทรหากันอีก แม่ก็เหมือนเดิม
จนตอนนี้เราอายุ 18 อยู่ ปวช.3 แล้ว เราย้ายกลับมายู่กับพี่และพวกน้าได้3เดือนส่วนแม่ก็ยู่กับแฟนห่างกังเรา 10กิโล เรามักแสดงท่าทางเฉยๆกับแม่ ไม่ค่อยตอบแชทคุยยาวกับแม่มากเท่าไร แกก็น้ยใจก็ด่าก็ว่าเราปกติ แต่แกก็ห่วงแกคงเหงา เราเข้าใจเราก็อยากคุยเล่นกับแม่ แต่แม่เป็นคนคิดมากทุกอย่างหาว่าเราต่างๆ เห้อ เราเหนื่อยเราเริ่มแสดงความรุ้สึกต่อคนรอบข้างไม่เก่งมีความสุขก็ไม่แสดง เศร้าก็เก็บไว้ แม่อยากมานอนด้วยเราไม่รุ้ว่าควรทำตัวยังไงเลยทำนิสัยเดิมกับแก น้ำเสียงเราเป็นแบบนี้เราคุยกับใครก็ไม่มีใครคิด แต่แม่คิดมากๆๆ แม่เลยไม่นอนประชดว่า แม่ไม่นอนก็ได้นะถ้ามันทำให้หนูอึดอัด เราไม่ได้หมายความอย่างงั้น เราแค่ถามว่า 'แม่จะกินข้าวอีกมั้ยจะได้หุงเพิ่ม' เพราะเราคิดว่าแม่กินมาแล้วเราถามตอนแรกแม่บอกว่าไม่ค่อยหิวแม่อิ่มเพิ่งกินมา จนท่านกลับไปเรายืนส่งจนรถแม่ไปไกล พอเข้าบ้านมามันเกิดความรุ้สึกเหงา ทำไมห้องมันโล่งแบบนี้ เราควรทำตัวยังไง เรายอมรับเราอยากนอนกับแม่เราอยากกินข้าวกับแม่เราอยากคุยกับแม่ อยากอด แต่เราพูดไม่ออก ทำตัวแย่ๆไป ท่านจะด่าจะว่าจะทำร้ายเราไล่เรา แต่เราก้รักท่านอยากคุยดีๆคุยเล่น แต่ท่านไม่เคยเข้าใจเราเลย แม่เคยตีเราก่อนเราย้ายออกแม่กำมือแล้วทุบหลังเราถีบเรา กระชากผ้าห่ม เราตอบโต้กลับโดยผลักแม่ออกไปแล้วพูดว่า " เมาแล้วก็บ้า เมาแล้วก็ไปนาน! " นั่นเป็นครั้งแรกที่เราทำ ท่านเลยตีเราหนักกว่าเรา เราก็ผลักท่านออกไปห่างๆ(แต่ขอบอกว่าไม่แรงแค่ผลักให้ออกไป) เรานิ่งเฉยกับท่านมากๆ แบบนี้เราแย่มากมั้ย เราเป็นลูกที่เลวมากมั้ยเรารุ้ท่านอยุาหับเราไปตลอดไม่ได้ แต่เราควรทำยังไงกับตัวเอง เราพยายามปรับตัวให้เข้ากับแม่แต่สุดท้ายพอแม่เมาก็ว่าเราเหมือนเดิม เราเป็นอะไรสำหรับแม่
//ช่วยบอกเราที เราแย่มากมั้ย เราเป็นลูกที่แย่กับนิสัยแย่ๆที่มีต่อแม่มากใช่มั้ย และขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ เราแค่อยากได้คำตอบ