สวัสดี เริ่มแรกเลย พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่อนุบาล ปัจจุบันเราเข้ามหาวิทยาลัยเเล้ว เราเป็นเด็กที่เลี้ยงกันเองกับพี่ๆอีกสองคน เพราะหลังจากที่พ่อแม่หย่ากัน พ่อแม่ก็ต่างไปมีคนใหม่ พ่อเราได้สิทธิ์เลี้ยงดูเราและพี่ๆอีกสองคน พ่อไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไหร่นักตอนเด็ก เราก็ไม่รู้ว่าพ่อไปไหน ความทรงจำในตอนนั้นเราจำได้แค่ว่า ทำกับข้าวและใช้ชีวิตกับพี่เรา เราเป็นคนเหมือนไม่ได้รับความอบอุ่นอย่างเต็มที่ ป้าเราที่ชอบบงการชีวิตพ่อใช้สิทธิ์เป็นพี่ของพ่อมากดดันเรา ตอนเด็กว่าถ้าได้เกรด4จะได้จักรยาน เราเติบโตกับการเรียนดีและแลกของที่ได้ แต่หารู้ไม่ว่าที่เราตั้งใจเพราะอยากได้รับความสนใจจากท่าน แต่พวกท่านไม่เคยรู้เลย เราแอบบร้องไห้ตอนประถมปีที่1 ว่าไม่มีใครสอนการบ้านเพราะพี่ๆก็ต่างหัวไม่ดีเลยสอนไม่ได้ เราน้ำตาไหลทุกทีที่เห็นแม่เพื่อนสอนการบ้าน เราเเอบร้องให้ทุกครั้งที่เห็นพ่อแม่เพื่อนมาส่งที่โรงเรียน (เราเดินไปรร.) มันเป็นเพราะเราอ่อนแออรึป่าว ช่วงเวลานั้นก็ผ่านไป พ่อเริ่มกลับมาบ้านพร้อมแฟนใหม่พ่อ แรกๆแกดีมาก หลังๆจากที่มีน้องเขาก็เปลี่ยนไปอีกคน ชีวิตเราเหมือนคนใช้ที่รับใช้ทำงานบ้านเลยตั้งแต่กวาดถูล้างจานทำกับข้าวเราหมด ทุกคาบกลับมาจากเรียนทุกวัน แต่เราก็รักเขาเหมือนแม่จริงๆ และมองว่าเขาคงสอนเราให้รู้จักงานบ้าน เราเคลียร์ปมเด็กได้แล้วมาเริ่มตอนนี้เลย ตั้งแต่เราเข้ามหาวิทยาลัย เราขอมองโลกในความเป็นจริงนะว่า เรียนที่ไหนไม่เหมือนกัน เราจบจากโรงเรียนตะเข็บชายแดนมาเข้ามหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ เราเรียนสายวิทย์-สุขภาพสาขาหนึ่ง เราเรียนมาได้1เทอม ป้าเราเริ่มอยากมีบทบาทกับชีวิตเรา บงการเราทุกอย่าง ขู่เราว่าถ้าไม่ทำตามจะไม่จ่ายค่าเทอม เราต้องใช้ชีวิตที่กดดันจนถึงวันนี้ ด่าทอเราว่าทำไมพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ (แกแต่งงานนมีสามีเป็นคนต่างชาติ) ใช้ชีวิตอยู่กับสามี ถ้าเขาอยู่กับสามีได้เขาก็ต้องพูดได้เราอายุเเค่19ปีจบจากโรงเรียนชนบทจะมาให้พูดอังกฤษปืดๆคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เราผิดมากไหมที่เราไม่ชอบภาษา เราผิดมากใช่ไหมทุกคน แกใช้สิทธิ์นั้นบังคับเราโดยไปเรียนต้องรายงาน โทรตามตอนอยู่ข้างนอก ไม่มีสิทธิ์ไปเที่ยวที่ไหน อยากเที่ยวให้ดูเเมพเอา เวลาเราไปจ่ายค่าเทอม เราก็ส่งสลิปตลอด แกไม่เคยเชื่อเราเลยสักครั้งหาว่าเราเอาเงินไปกินเหล้าเข้าผับ เราที่ไม่เคยแตะเหล้าเลยเพราะมีโรคประจำตัว(ไม่ได้แอ๊บนะคะแต่เรากินไม่ได้จริงๆค่ะ) เราทำให้เขามีหลักฐานตลอด พอเราบอกว่าไม่ไม่เชื่อใจกันบ้างเหรอนี่ก็ไม่เคยทำอะไรเสียหายเลยสักครั้ง เขาพูดขึ้นมาว่า อดีตของพี่เรามันทำให้เขาเจ็บใจไม่อยากให้อดีตซ้ำรอย คนเราไม่เหมือนกันไหมทุกคน แล้วที่สำคัญเราจะเอาค่าเทอมไปใช้ทำอะไร ถ้าเอาไปใช้ทางมหาวิทยาลัยก็เชิญออกสิถ้าไม่จ่ายค่าเทอมเหมือนตัดอนาคตตนเองเล่นๆเหรอ เราก็มีหัวคิดพอ ทำเหมือนเราเป็นคนบื้อ เอาตัวเองไม่รอดทั้งๆที่เราสอบเข้ามาอยู่มหาวิทยาลัยดีๆก็เพราะความพยายามเราล้วนๆ ไม่เคยขอตังเรียนพิเศษเหมือนลูกคนอื่น ไม่เคยขอตังค์ใช้แบบมั่วซั่วเลย ห้ามมีแฟนก่อนแต่ง ห้ามแต่งงตัวโป้ ห้ามเล่นเกม ให้เรียนและเรียนอย่างเดียว เราทำไรผิดตลอด เหนื่อยกับการเปรียบเทียบไม่ฟังเลยว่าเกรดเหมือนกันมั้ยเปรียบเทียบมหาลัยที่มีเกรด G แต่ก่อนนเราบอกว่านั้นคือมหาวิทยาลัยเเบบปิดเขาเลิกใช้แล้วเขามาใช้ ABCเเล้วก็เถียงเราหาว่าเราโกหกหาว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง เปรียบเทียบไปหมดไม่เคยจะดีหรอก แค่บอกว่าไม่เหมือนกัน ก็เถียงแต่พอคนอื่นพูดก็เชื่อ ทำไมต้องโดนเปรียบตลอดเลย เราก็ทำเต็มที่แล้ว ทำไมต้องดูถูกความพยายามด้วยวะ ทำไมต้องด่าตลอดเลย  เหนื่อยกับคนยังไม่พออีกเหรอ  ชอบดูถูกว่าเราเรียนคณะต่ำต้อยทำไมไม่ติดแพทย์ เราอยากเรียนที่ตนเองเลือกไม่ได้เหรอทุกคน เราเหนื่อยมาก บางคำที่เขาพูดเราได้แต่แอบร้องไห้ทุกครั้งเพราะรู้ว่าถ้าพูดไป อนาคตเราคงไปไม่สุด ดูถูกเราทุกอย่าง อาศัยว่าให้มีคนรองรับอารมณ์ของเขา ต้องโทรคุยกับเขาทุกวันวันละ2ชม. แล้ว2ชม.นั้นมีแต่คำด่าทอ เราเหนื่อยมากทุกคน เราเหมือนอยากหายไปทุกทีเลย เราอ่อนไหวเกินไปรึป่าว