ฝันมรณะ
Story by Ancient Blue
(Story by Blue Bravenick
Final Chapter
Wake Up
อาเธอร์ลืมตาตื่นขึ้น...
ภาพที่เด็กหนุ่มเห็นคือเพดานสีหม่นและสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นตัวเชื่อมต่อระหว่างเขากับเครื่อง MDSP เพื่อเข้าสู่โลกแห่งความฝัน
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือโลกแห่งความฝัน...
“ยินดีต้อนรับกลับมานะ” เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่บานประตูเหล็กหนาเปิดออก
ชายร่างผอมสูงสวมสูทสีดำหอบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเดินเข้ามาในห้อง เขาคือเจ้าหน้าที่โจนาธานจาก APCO
“ที่นี่เป็นห้องที่ด็อกเตอร์โรเบิร์ตทำขึ้นเพื่อซ่อนพวกเธอไว้จากโลกแห่งความจริง” เจ้าหน้าที่หนุ่มอธิบาย ก่อนจะหันไปมองร่างที่นั่งอยู่ในเตียงถัดไป “สำหรับเธอเองเรายังต้องอธิบายเรื่องนี้กันอีกยาวนะ”
อาเธอร์หันไปมองร่างของเด็กหนุ่มผมแดงที่อยู่ข้างกัน เรย์ในฐานะที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น รวมทั้งพาทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องให้เข้ามาพัวพันกับเรื่องเลวร้ายทั้งหมด
“ผม...ขอโทษครับ” เรย์ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ ในขณะที่รีน่าเอาแต่นั่งเงียบ ไม่ได้เสนอคความคิดเห็นอะไรออกมา
“แต่ฉันก็ขอบคุณที่เธอพยายามจะแก้ไขสิ่งผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้น”
เรย์ได้ร่วมมือกับเชโลม่าสร้างแผนการทั้งหมด หลังจากที่ความฝันได้กำจัดด็อกเตอร์โรเบิร์ตเรียบร้อยแล้วแผนการต่อไปก็คือทำการยึดร่างต้นแบบที่สร้างขึ้นมา ซึ่งนั่นก็คือรีน่า เพื่อที่เธอจะได้เข้ามามีชีวิตอยู่ในโลกแห่งความจริง
ได้มีชีวิตอย่างที่ใจต้องการ...
แต่แผนการทั้งหมดจำต้องกำจัดทุกคนที่คอยเข้ามาขัดขวาง โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่สองคนจาก APCO ที่เข้ามาเป็นอุปสรรคในแผนการ
ทว่าสุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดี...
“อ้าว ทุกคนตื่นกันหมดแล้วเหรอ...” สารวัตรโนอาร์เดินเข้ามาในห้องพอดี
“ผมพร้อมแล้วครับสารวัตร จับตัวผมไปได้เลยครับ” เรย์ลุกขึ้นยืน สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“เรย์ เธอไม่เห็นจะต้องรู้สึกผิดกับเรื่องนี้เลยนะ” รีน่าแทรกขึ้น
“แต่ว่าเป็นเพราะฉันทุกคนถึงได้ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้” หนุ่มผมแดงตอบ “เพราะว่าฉันเชื่อดอร์โรเบิร์ตที่บอกว่าจะช่วยฟื้นความทรงจำทั้งหมดให้นาย ฉันเชื่อเชโลม่าเพราะความใจอ่อน แล้วสุดท้ายก็เกือบทให้ทุกคนต้องมาตาย”
“แต่ฉันก็ยังไม่เห็นใครตายเลยนี่นา” สารวัตรหนุ่มหัวเราะ “ลูกน้องของฉันทุกคนแค่หมดสติไปเท่านั้น ไม่มีใครถูกดึงเข้าไปในโลกแห่งความฝันสักคนเดียว”
“เรื่องฝันสยองอะไรนี่พอแค่นี้เถอะ ในฐานะตำรวจผมรับกับมันไม่ไหวแล้ว” โนอาร์กล่าว พร้อมกับหันไปมองหน้าเจ้าหน้าที่โจนาธานที่กำลังทำสีหน้าพึงพอใจกับคำพูดของเข้าเมื่อครู่
“แต่ผมว่าคุณทำได้ดีมากเลยนะครับ ไม่สนใจเข้าเป็นเจ้าหน้าที่ APCO ดูเหรอครับ”
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมขอไปจัดการกับลูกน้องผมแล้วก็คดีของด็อกเตอร์โรเบิร์ตก่อนนะครับ” สารวัตรหนุ่มหันหลังกลับพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนร่วมชะตากรรมทุกคนที่อยู่ในห้องนี้
ไม่แน่ว่าความฝันกับสารวัตรโนอาร์อาจจะเป็นคู่ตรงข้ามกันสุด ๆ ไปเลยก็ได้
“ขอบคุณมากนะครับเจ้าหน้าที่โจนาธาน” อาเธอร์ที่นั่งฟังอยู่กล่าวขอบคุณ
ขอบคุณที่อย่างน้อยพวกเขาทั้งสามคนได้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน และไม่โดนลงโทษเกี่ยวกับการใช้งาน MDSP ที่ผิดกฎของ APCO
“ไม่เป็นไรอยู่แล้ว แต่ว่าฉันขอข้อมูลและ MDSP ตัวต้นแบบทั้งหมดด้วยนะ เพราะมันเป็นหลักฐานที่ฉันจะต้องส่งให้กับเบื้องบน และพวกเธอห้ามเก็บอะไรออกไปจากที่นี่เด็ดขาด”
“ได้ครับ ขอบคุณมากจริง ๆ ครับเจ้าหน้าที่โจนาธาน” เรย์คุกเข่าด้วยความดีใจ
อย่างน้อยทุกคนก็ปลอดภัย โลกแห่งความฝันได้จบลงแล้ว ลันก็คงหนักหนาเกินพอแล้วสำหรับทั้งสามคนจะแบกรับเอาไว้
ไฟในห้องดับลงพร้อมกับทุกคนค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องลับที่ด็อกเตอร์โรเบิร์ตสร้างขึ้นสำหรับพวกเขาทั้งสามคน
“ทำอะไรอยู่เหรอรีน่า รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ” อาเธอร์ตะโกนบอก เมื่อเห็นเด็กสาวยังยืนอยู่ที่หน้าประตู
“กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
รีน่าที่เดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายหันไปมองห้องว่างเปล่าด้านในครู่หนึ่งพร้อมกับพูดประโยคสุดท้ายราวกับจะเป็นการร่ำลา
“ลาก่อน...เชโลม่า”
โจนาธานนั่งจัดการกับงานวิจัยทุกชิ้นของดอกเตอร์โรเบิร์ตให้ห้องวิจัยของเขาที่ยังเหลืออยู่
ชายหนุ่มตัดสินใจแล้วว่าจะเก็บเพียงเอกสารเก่า ๆ บางส่วนนั้นส่งคืนให้กับองค์กรของตนเอง เนื่องจากทางเพื่อนร่วมงานหรือแคทรีน่านั้นมีความเห็นเหมือนเขา นั่นคืออยากให้ทำลายงานวิจัยทุกชิ้นที่เกี่ยวข้องกับเครื่อง MDSP ตัวใหม่ที่ถูกพัฒนาทิ้งไปให้หมด ทั้งบันทึกเอกสารและไฟล์ข้อมูล
แม้ว่างานวิจัยที่ต่อยอดมาจากการใช้งาน MDSP ของดอกเตอร์โรเบิร์ตจะเป็นที่น่าจับตามองและเป็นบันไดก้าวแรกที่นำไปสู่ความสำเร็จ
ทว่าเมื่อคิดดูแล้วหากสิ่งที่ก้าวล้ำเกินขีดจำกัดของธรรมชาตินี้ถูกนำไปต่อยอด เหตุการณ์แบบเดียวกันอาจเกิดซ้ำรอยขึ้นอีก
สิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นมาจากความฝันในรูปของจินตนาการผ่านคลื่นสมองจะต้องถือกำเนิดขึ้นมาอีกครั้ง บางทีมันอาจสร้างหายนะที่เกินกว่าจะคาดเดาได้
แน่นอนว่าโจนาธานเชื่อว่ามันไม่สมควรที่จะมีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นมาอีก เพียงแค่การก่ออาชญากรรมโดยการใช้ MDSP นั้นก็ทำให้เขาและเพื่อนร่วมงานปวดหัวมามากพอแล้ว
ปกติการเจาะระบบเพื่อก่ออาชญากรรมเข้าไปในโลกแห่งความคิดของคนนั้นคือการปลูกฝังความฝันนั้นให้ลึกลงไปในสัมปชัญญะของบุคคลอื่น เพื่อให้การสร้างความฝันนั้นเสร็จสมบูรณ์ เมื่อนั้นจึงสามารถเชื่อมต่อและเข้าไปเพื่อทำการก่ออาชญากรรมหรือโจรกรรมข้อมูลทั้งหมดได้ผ่านทางความคิด ในขั้นตอนนี้จำเป็นต้องใช้ MDSP จากเครื่องหนึ่งไปสู่อีกเครื่องหนึ่ง ซึ่งต้องทำในขณะนอนหลับเท่านั้นถึงจะเชื่อมต่อข้อมูลของคลื่นสมองได้
ตรงกันข้าม สิ่งประดิษฐ์ที่ดอกเตอร์โรเบิร์ตพัฒนาขึ้นนั้นสามารถก้าวข้ามการทำงานที่ว่านั้นได้ แม้กำลังตื่นความฝันก็สามารถแทรกแซงความคิดได้ จากเหตุการณ์ที่แคทรีน่าถูกทำร้ายตอนเข้ามาในบ้านหลังนี้ครั้งแรก นอกจากนี้ยังสามารถดึงความฝันของคนอื่นเข้ามาฝันร่วมกันได้แม้มีอุปกรณ์ต้นแบบเพียงชินเดียว
จากสิ่งที่เป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่อาจกลายเป็นเครื่องมือที่อันตรายเกินกว่าจะให้มนุษย์ได้สัมผัสหรือทดลองใช้งาน
ด้วยการตัดสินใจนั้นเอกสารที่เขาจะส่งให้ APCO หรือ Anti-Psychological Crime Organization จึงมีเพียงเอกสารเกี่ยวข้องกับการทำงานของคลื่นสมอง ซึ่งอยู่ในซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ปล่อยให้งานวิจัยชิ้นนี้เป็นความลับที่ถูกปิดตายในโลกแห่งความฝันตลอดไปคงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า...
โปรแกรมทำลายข้อมูลและไฟล์เอกสารทั้งหมดในรูปของแผ่นดิสก์ถูกใส่ลงไปในตัวเครื่อง มันเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่โจนาธานคิดค้นขึ้นเพื่อใช้ทำลายข้อมูลในเวลาอันรวดเร็ว
แถบตัวเลขที่วิ่งอยู่บนจอมอนิเตอร์บ่งบอกว่าข้อมูลต่าง ๆ ที่ถูกเก็บในฮาร์ดดิสก์กำลังถูกลบออกไปอย่างรวดเร็ว และทำลายการแบ็คอัพไฟล์เพื่อป้องกันการกู้ข้อมูลกลับคืนมาอีกครั้ง
“นายไม่เสียดายผลงานเหรอ” แคทรีน่าที่ยืนมองอยู่ทักขึ้น “ถ้าหากว่าผลงานชิ้นนี้เปิดเผยออกไปพวกเราจะมีผลงานชิ้นใหญ่เลยนะ”
ชายหนุ่มหัวเราะขยับยิ้มที่มุมปากให้กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ถ้าหากว่าเธออยากได้ผลงานคงห้ามฉันไปนานแล้วล่ะ”
“มันคงไม่ดีแน่ถ้าหากมีใครคิดสร้างปีศาจในความฝันขึ้นมาแบบนั้นอีก”
“ไม่มีใครหรอกที่อยากจะหลบอยู่แต่ในมุมมืดเป็นเหมือนเงา แม้เป็นเงาก็ยังต้องอยู่ในแสงสว่างเหมือนกันถึงจะมองเห็นไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันละเบื่อกับคำพูดแบบนี้ของนายชะมัดเลย ถ้าหากว่ามีงานหน้าฉันไม่เป็นคู่หูให้แล้วนะ”
“ถ้าเธอไม่อยากเป็นคู่หูฉันคงไม่ทนทำงานมาด้วยกันตั้งหลายปีหรอก”
“นั่นสินะ” แคทรีน่าหัวเราะ
เสียงสัญญาณบนเครื่องคอมพิวเตอร์ดังขึ้น โปรแกรมทำลายไฟล์ข้อมูลเสร็จสิ้นลง ข้อมูลทุกอย่างและงานวิจัยทุกชิ้นแม้แต่ฮาร์ดดิสก์เหลือเพียงความว่างเปล่า
ไม่มีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวข้องกับเครื่องต้นแบบ MDSP รุ่นพัฒนาเหลือเก็บเอาไว้ในห้องวิจัยอีกแล้ว
“มันจบแล้วสินะ” หญิงสาวพึมพำ
“พวกคุณทั้งสองคนยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ”
เสียงของสารวัตรหนุ่มเรียกให้ทั้งสองหันกลับไปมอง นายตำรวจกอดแฟ้มเอกสาร สมุดบันทึกและรายงานการวิจัยในมือข้างขวาเดินเข้ามาก่อนวางลงบนโต๊ะตรงหน้า
“นี่คือ...”
“เอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับงานวิจัยของดอกเตอร์โรเบิร์ต ผมเป็นคนเก็บออกมาเองคนเดียวเพื่อความปลอดภัย” โนอาร์บอก
“เสร็จแล้วครับ” เจ้าหน้าที่หนุ่มดึงแผ่นดิสก์โปรแกรมออกมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์
สารวัตรหนุ่มหยิบถังขยะใบสีดำทรงสูงที่วางอยู่ใกล้ ๆ โยนเอกสารทั้งหมดบนโต๊ะใส่ลงไปในถัง ล้วงมือเข้าไปหยิบน้ำมันไฟแช็กที่เตรียมมาจากเสื้อกันลมสีน้ำตาลเพื่อเตรียมจุดไฟเผา
เปลวไฟถูกจุดขึ้นเผากระดาษที่อยู่ในถังขยะจนกลายเป็นเถ้าธุลีอย่างรวดเร็ว ทั้งสามคนมองดูเปลวไฟสีส้มเผาเอกสารจนมอดไหม้ไม่มีเหลือแม้เพียงชิ้นเดียว
“หลังจากนี้คุณจะทำยังไงต่อคะสารวัตร” แคทรีน่าถาม
“ผมคงต้องรายงานไปว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรือไม่ก็การฆ่าตัวตาย” สารวัตรหนุ่มหัวเราะในลำคอ “เพราะการฆ่าคนในความฝันทางกฎหมายไม่สามารถทำได้อยู่แล้ว”
“ผมเองก็ต้องขอบคุณมากนะครับที่คุณให้ความร่วมมือและช่วยเหลือพวกเรา” โจนาธานกล่าว
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกคุณ”
“มันจบลงแล้วล่ะ” หญิงสาวสำทับ
ทุกอย่างมันจบสิ้นลงไปพร้อมกับขี้เถ้าที่เหลืออยู่ในถังขยะ... [
ฝันมรณะ : Final Chapter Wake Up [ตอนจบ]
ภาพที่เด็กหนุ่มเห็นคือเพดานสีหม่นและสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นตัวเชื่อมต่อระหว่างเขากับเครื่อง MDSP เพื่อเข้าสู่โลกแห่งความฝัน
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือโลกแห่งความฝัน...
“ยินดีต้อนรับกลับมานะ” เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่บานประตูเหล็กหนาเปิดออก
ชายร่างผอมสูงสวมสูทสีดำหอบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเดินเข้ามาในห้อง เขาคือเจ้าหน้าที่โจนาธานจาก APCO
“ที่นี่เป็นห้องที่ด็อกเตอร์โรเบิร์ตทำขึ้นเพื่อซ่อนพวกเธอไว้จากโลกแห่งความจริง” เจ้าหน้าที่หนุ่มอธิบาย ก่อนจะหันไปมองร่างที่นั่งอยู่ในเตียงถัดไป “สำหรับเธอเองเรายังต้องอธิบายเรื่องนี้กันอีกยาวนะ”
อาเธอร์หันไปมองร่างของเด็กหนุ่มผมแดงที่อยู่ข้างกัน เรย์ในฐานะที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น รวมทั้งพาทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องให้เข้ามาพัวพันกับเรื่องเลวร้ายทั้งหมด
“ผม...ขอโทษครับ” เรย์ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ ในขณะที่รีน่าเอาแต่นั่งเงียบ ไม่ได้เสนอคความคิดเห็นอะไรออกมา
“แต่ฉันก็ขอบคุณที่เธอพยายามจะแก้ไขสิ่งผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้น”
เรย์ได้ร่วมมือกับเชโลม่าสร้างแผนการทั้งหมด หลังจากที่ความฝันได้กำจัดด็อกเตอร์โรเบิร์ตเรียบร้อยแล้วแผนการต่อไปก็คือทำการยึดร่างต้นแบบที่สร้างขึ้นมา ซึ่งนั่นก็คือรีน่า เพื่อที่เธอจะได้เข้ามามีชีวิตอยู่ในโลกแห่งความจริง
ได้มีชีวิตอย่างที่ใจต้องการ...
แต่แผนการทั้งหมดจำต้องกำจัดทุกคนที่คอยเข้ามาขัดขวาง โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่สองคนจาก APCO ที่เข้ามาเป็นอุปสรรคในแผนการ
ทว่าสุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดี...
“อ้าว ทุกคนตื่นกันหมดแล้วเหรอ...” สารวัตรโนอาร์เดินเข้ามาในห้องพอดี
“ผมพร้อมแล้วครับสารวัตร จับตัวผมไปได้เลยครับ” เรย์ลุกขึ้นยืน สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“เรย์ เธอไม่เห็นจะต้องรู้สึกผิดกับเรื่องนี้เลยนะ” รีน่าแทรกขึ้น
“แต่ว่าเป็นเพราะฉันทุกคนถึงได้ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้” หนุ่มผมแดงตอบ “เพราะว่าฉันเชื่อดอร์โรเบิร์ตที่บอกว่าจะช่วยฟื้นความทรงจำทั้งหมดให้นาย ฉันเชื่อเชโลม่าเพราะความใจอ่อน แล้วสุดท้ายก็เกือบทให้ทุกคนต้องมาตาย”
“แต่ฉันก็ยังไม่เห็นใครตายเลยนี่นา” สารวัตรหนุ่มหัวเราะ “ลูกน้องของฉันทุกคนแค่หมดสติไปเท่านั้น ไม่มีใครถูกดึงเข้าไปในโลกแห่งความฝันสักคนเดียว”
“เรื่องฝันสยองอะไรนี่พอแค่นี้เถอะ ในฐานะตำรวจผมรับกับมันไม่ไหวแล้ว” โนอาร์กล่าว พร้อมกับหันไปมองหน้าเจ้าหน้าที่โจนาธานที่กำลังทำสีหน้าพึงพอใจกับคำพูดของเข้าเมื่อครู่
“แต่ผมว่าคุณทำได้ดีมากเลยนะครับ ไม่สนใจเข้าเป็นเจ้าหน้าที่ APCO ดูเหรอครับ”
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมขอไปจัดการกับลูกน้องผมแล้วก็คดีของด็อกเตอร์โรเบิร์ตก่อนนะครับ” สารวัตรหนุ่มหันหลังกลับพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนร่วมชะตากรรมทุกคนที่อยู่ในห้องนี้
ไม่แน่ว่าความฝันกับสารวัตรโนอาร์อาจจะเป็นคู่ตรงข้ามกันสุด ๆ ไปเลยก็ได้
“ขอบคุณมากนะครับเจ้าหน้าที่โจนาธาน” อาเธอร์ที่นั่งฟังอยู่กล่าวขอบคุณ
ขอบคุณที่อย่างน้อยพวกเขาทั้งสามคนได้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน และไม่โดนลงโทษเกี่ยวกับการใช้งาน MDSP ที่ผิดกฎของ APCO
“ไม่เป็นไรอยู่แล้ว แต่ว่าฉันขอข้อมูลและ MDSP ตัวต้นแบบทั้งหมดด้วยนะ เพราะมันเป็นหลักฐานที่ฉันจะต้องส่งให้กับเบื้องบน และพวกเธอห้ามเก็บอะไรออกไปจากที่นี่เด็ดขาด”
“ได้ครับ ขอบคุณมากจริง ๆ ครับเจ้าหน้าที่โจนาธาน” เรย์คุกเข่าด้วยความดีใจ
อย่างน้อยทุกคนก็ปลอดภัย โลกแห่งความฝันได้จบลงแล้ว ลันก็คงหนักหนาเกินพอแล้วสำหรับทั้งสามคนจะแบกรับเอาไว้
ไฟในห้องดับลงพร้อมกับทุกคนค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องลับที่ด็อกเตอร์โรเบิร์ตสร้างขึ้นสำหรับพวกเขาทั้งสามคน
“ทำอะไรอยู่เหรอรีน่า รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ” อาเธอร์ตะโกนบอก เมื่อเห็นเด็กสาวยังยืนอยู่ที่หน้าประตู
“กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
รีน่าที่เดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายหันไปมองห้องว่างเปล่าด้านในครู่หนึ่งพร้อมกับพูดประโยคสุดท้ายราวกับจะเป็นการร่ำลา
“ลาก่อน...เชโลม่า”
โจนาธานนั่งจัดการกับงานวิจัยทุกชิ้นของดอกเตอร์โรเบิร์ตให้ห้องวิจัยของเขาที่ยังเหลืออยู่
ชายหนุ่มตัดสินใจแล้วว่าจะเก็บเพียงเอกสารเก่า ๆ บางส่วนนั้นส่งคืนให้กับองค์กรของตนเอง เนื่องจากทางเพื่อนร่วมงานหรือแคทรีน่านั้นมีความเห็นเหมือนเขา นั่นคืออยากให้ทำลายงานวิจัยทุกชิ้นที่เกี่ยวข้องกับเครื่อง MDSP ตัวใหม่ที่ถูกพัฒนาทิ้งไปให้หมด ทั้งบันทึกเอกสารและไฟล์ข้อมูล
แม้ว่างานวิจัยที่ต่อยอดมาจากการใช้งาน MDSP ของดอกเตอร์โรเบิร์ตจะเป็นที่น่าจับตามองและเป็นบันไดก้าวแรกที่นำไปสู่ความสำเร็จ
ทว่าเมื่อคิดดูแล้วหากสิ่งที่ก้าวล้ำเกินขีดจำกัดของธรรมชาตินี้ถูกนำไปต่อยอด เหตุการณ์แบบเดียวกันอาจเกิดซ้ำรอยขึ้นอีก
สิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นมาจากความฝันในรูปของจินตนาการผ่านคลื่นสมองจะต้องถือกำเนิดขึ้นมาอีกครั้ง บางทีมันอาจสร้างหายนะที่เกินกว่าจะคาดเดาได้
แน่นอนว่าโจนาธานเชื่อว่ามันไม่สมควรที่จะมีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นมาอีก เพียงแค่การก่ออาชญากรรมโดยการใช้ MDSP นั้นก็ทำให้เขาและเพื่อนร่วมงานปวดหัวมามากพอแล้ว
ปกติการเจาะระบบเพื่อก่ออาชญากรรมเข้าไปในโลกแห่งความคิดของคนนั้นคือการปลูกฝังความฝันนั้นให้ลึกลงไปในสัมปชัญญะของบุคคลอื่น เพื่อให้การสร้างความฝันนั้นเสร็จสมบูรณ์ เมื่อนั้นจึงสามารถเชื่อมต่อและเข้าไปเพื่อทำการก่ออาชญากรรมหรือโจรกรรมข้อมูลทั้งหมดได้ผ่านทางความคิด ในขั้นตอนนี้จำเป็นต้องใช้ MDSP จากเครื่องหนึ่งไปสู่อีกเครื่องหนึ่ง ซึ่งต้องทำในขณะนอนหลับเท่านั้นถึงจะเชื่อมต่อข้อมูลของคลื่นสมองได้
ตรงกันข้าม สิ่งประดิษฐ์ที่ดอกเตอร์โรเบิร์ตพัฒนาขึ้นนั้นสามารถก้าวข้ามการทำงานที่ว่านั้นได้ แม้กำลังตื่นความฝันก็สามารถแทรกแซงความคิดได้ จากเหตุการณ์ที่แคทรีน่าถูกทำร้ายตอนเข้ามาในบ้านหลังนี้ครั้งแรก นอกจากนี้ยังสามารถดึงความฝันของคนอื่นเข้ามาฝันร่วมกันได้แม้มีอุปกรณ์ต้นแบบเพียงชินเดียว
จากสิ่งที่เป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่อาจกลายเป็นเครื่องมือที่อันตรายเกินกว่าจะให้มนุษย์ได้สัมผัสหรือทดลองใช้งาน
ด้วยการตัดสินใจนั้นเอกสารที่เขาจะส่งให้ APCO หรือ Anti-Psychological Crime Organization จึงมีเพียงเอกสารเกี่ยวข้องกับการทำงานของคลื่นสมอง ซึ่งอยู่ในซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ปล่อยให้งานวิจัยชิ้นนี้เป็นความลับที่ถูกปิดตายในโลกแห่งความฝันตลอดไปคงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า...
โปรแกรมทำลายข้อมูลและไฟล์เอกสารทั้งหมดในรูปของแผ่นดิสก์ถูกใส่ลงไปในตัวเครื่อง มันเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่โจนาธานคิดค้นขึ้นเพื่อใช้ทำลายข้อมูลในเวลาอันรวดเร็ว
แถบตัวเลขที่วิ่งอยู่บนจอมอนิเตอร์บ่งบอกว่าข้อมูลต่าง ๆ ที่ถูกเก็บในฮาร์ดดิสก์กำลังถูกลบออกไปอย่างรวดเร็ว และทำลายการแบ็คอัพไฟล์เพื่อป้องกันการกู้ข้อมูลกลับคืนมาอีกครั้ง
“นายไม่เสียดายผลงานเหรอ” แคทรีน่าที่ยืนมองอยู่ทักขึ้น “ถ้าหากว่าผลงานชิ้นนี้เปิดเผยออกไปพวกเราจะมีผลงานชิ้นใหญ่เลยนะ”
ชายหนุ่มหัวเราะขยับยิ้มที่มุมปากให้กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ถ้าหากว่าเธออยากได้ผลงานคงห้ามฉันไปนานแล้วล่ะ”
“มันคงไม่ดีแน่ถ้าหากมีใครคิดสร้างปีศาจในความฝันขึ้นมาแบบนั้นอีก”
“ไม่มีใครหรอกที่อยากจะหลบอยู่แต่ในมุมมืดเป็นเหมือนเงา แม้เป็นเงาก็ยังต้องอยู่ในแสงสว่างเหมือนกันถึงจะมองเห็นไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันละเบื่อกับคำพูดแบบนี้ของนายชะมัดเลย ถ้าหากว่ามีงานหน้าฉันไม่เป็นคู่หูให้แล้วนะ”
“ถ้าเธอไม่อยากเป็นคู่หูฉันคงไม่ทนทำงานมาด้วยกันตั้งหลายปีหรอก”
“นั่นสินะ” แคทรีน่าหัวเราะ
เสียงสัญญาณบนเครื่องคอมพิวเตอร์ดังขึ้น โปรแกรมทำลายไฟล์ข้อมูลเสร็จสิ้นลง ข้อมูลทุกอย่างและงานวิจัยทุกชิ้นแม้แต่ฮาร์ดดิสก์เหลือเพียงความว่างเปล่า
ไม่มีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวข้องกับเครื่องต้นแบบ MDSP รุ่นพัฒนาเหลือเก็บเอาไว้ในห้องวิจัยอีกแล้ว
“มันจบแล้วสินะ” หญิงสาวพึมพำ
“พวกคุณทั้งสองคนยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ”
เสียงของสารวัตรหนุ่มเรียกให้ทั้งสองหันกลับไปมอง นายตำรวจกอดแฟ้มเอกสาร สมุดบันทึกและรายงานการวิจัยในมือข้างขวาเดินเข้ามาก่อนวางลงบนโต๊ะตรงหน้า
“นี่คือ...”
“เอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับงานวิจัยของดอกเตอร์โรเบิร์ต ผมเป็นคนเก็บออกมาเองคนเดียวเพื่อความปลอดภัย” โนอาร์บอก
“เสร็จแล้วครับ” เจ้าหน้าที่หนุ่มดึงแผ่นดิสก์โปรแกรมออกมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์
สารวัตรหนุ่มหยิบถังขยะใบสีดำทรงสูงที่วางอยู่ใกล้ ๆ โยนเอกสารทั้งหมดบนโต๊ะใส่ลงไปในถัง ล้วงมือเข้าไปหยิบน้ำมันไฟแช็กที่เตรียมมาจากเสื้อกันลมสีน้ำตาลเพื่อเตรียมจุดไฟเผา
เปลวไฟถูกจุดขึ้นเผากระดาษที่อยู่ในถังขยะจนกลายเป็นเถ้าธุลีอย่างรวดเร็ว ทั้งสามคนมองดูเปลวไฟสีส้มเผาเอกสารจนมอดไหม้ไม่มีเหลือแม้เพียงชิ้นเดียว
“หลังจากนี้คุณจะทำยังไงต่อคะสารวัตร” แคทรีน่าถาม
“ผมคงต้องรายงานไปว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรือไม่ก็การฆ่าตัวตาย” สารวัตรหนุ่มหัวเราะในลำคอ “เพราะการฆ่าคนในความฝันทางกฎหมายไม่สามารถทำได้อยู่แล้ว”
“ผมเองก็ต้องขอบคุณมากนะครับที่คุณให้ความร่วมมือและช่วยเหลือพวกเรา” โจนาธานกล่าว
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกคุณ”
“มันจบลงแล้วล่ะ” หญิงสาวสำทับ
ทุกอย่างมันจบสิ้นลงไปพร้อมกับขี้เถ้าที่เหลืออยู่ในถังขยะ... [