ความฝันเริ่มบิดเบี้ยวและผิดเพี้ยนไปจากความวิปริตของจิตใจ...

                ถนนเริ่มบิดงอคดเคี้ยวเปลี่ยนรูปจากที่เคยเห็น เสาไฟฟ้าหงิกงอผิดรูป หลอดไฟบานออกยืดไส้ในออกชูช่อคล้ายดอกไม้ รถยนต์รูปร่างประหลาดกำลังวิ่งอยู่บนถนน หน้าตาคล้ายลูกบอลทรงรีติดล้อทั้งสี่ เด็กผู้หญิงผมยาวตรงสีเทา สวมชุดยาวสีขาวกลืนกับผิวขาวละเอียดหลายคนเดินอยู่บนถนน ทุกคนมีหน้าตาเหมือนเชโลม่า

                ทุกสิ่งที่เกิดจากความผิดเพี้ยนของเชโลม่าเริ่มทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น

                เด็กสาวร่างยักษ์สูงพอ ๆ กับอาคารขนาดใหญ่ยืนตระหง่านอยู่กลางสีแยก พื้นดินที่ถูกเหยียบจนบดอัดจนทุกก้าวเกิดแรงสั่นสะเทือนไม่ต่างจากแผ่นดินไหว

                อาเธอร์ยืนมองร่างยักษ์นั้นนิ่ง ขณะคิดหาวิธีการหนีออกไปจากสถานการณ์แบบนี้ ข้างกันมีเรย์และรีน่าที่กำลังยืนอยู่ ส่วนเจ้าหน้าที่จาก APCO ที่เหลืออยู่หนึ่งนายกำลังจัดการกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก

                “เจ้าหน้าที่ APCO ชอบแส่หาเรื่องใส่ตัว แกคิดจะทำอะไรถึงขโมยข้อมูลทั้งหมดออกไปจากความฝันของฉัน” เชโลม่าคำรามเสียงสูง

                ยังไม่ทันได้ตอบโจนาธานก็ต้องรีบหลบฝ่าเท้าที่เหยียบลงมาตรงที่เขายืนอยู่ ทำให้คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กกระเด็นออกไปอีกทางหนึ่ง

                อาเธอร์รีบตรงเข้าไปเก็บโน้ตบุ๊กที่ตกอยู่ขึ้นมาก่อนเชโลม่าจะสังเกตเห็น

                “ทำไมพวกแกไม่หนีออกไปจากความฝันให้หมด ทั้ง ๆ ที่พวกแกสามารถเจาะเข้าระบบความฝันของที่นี่ได้หมดแล้ว” เชโลม่าเหยียดยิ้ม ดวงตาสีฟ้าจ้องมองเจ้าหน้าที่โจนาธานราวกับจะฉีกเนื้อออกเป็นชิ้น ๆ “แกเองสินะที่เป็นคนเจาะเข้ามาในระบบความฝันของฉัน”

                “สิ่งประดิษฐ์ที่ถูกมนุษย์สร้างขึ้นมาไม่มีทางที่จะเหนือไปกว่ามนุษย์ได้หรอก”

                คำตอบของชายหนุ่มถึงกับทำให้ร่างขนาดยักษ์สั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธ

                “หุบปาก!” เสียงตะโกนคล้ายระเบิดดังแผ่กระจายกินเป็นวงกว้าง

                รีน่าจับยึดเสาไฟที่ผิดรูปไปจากการบิดเบี้ยวของความฝันเพราะแรงระเบิด ขณะที่ร่างของเรย์และปลิวไปอีกด้านหนึ่งอัดกระแทกเข้ากับกำแพง

                แต่ดูเหมือนเสาไฟที่รีน่ายึดไว้กำลังจะหลุดออกจากฐานตามแรงระเบิด ทำให้อาเธอร์รีบเอื้อมมือคว้าร่างของเธอไว้ได้ทันระหว่างคว้าเสาอีกต้นไว้เป็นหลักยึด

                “เรย์...”

                ร่างของเด็กหนุ่มผมแดงอัดกระแทกเข้ากับกำแพงอิฐ เพียงพริบตากำแพงนั้นก็ดูดเอาร่างของเขาหายเข้าไปอีกฟากหนึ่งของผนัง

                “เสร็จไปหนึ่งคน” ปีศาจความฝันหัวเราะชอบใจ

                เรย์ถูกกลืนหายเข้าไปในความฝันเสียแล้ว

                “ไม่นะ...เรย์” เด็กสาวร้องเสียงหลง น้ำตาลื่นขึ้นบนดวงตาสีฟ้าอาบแก้มทั้งสองข้างเมื่อเห็นเพื่อนถูกทำให้หายไปต่อหน้าต่อตา

                “พวกเราต้องไปกันแล้ว” ชายร่างสูงเอ่ยขึ้น

                “เข้าใจแล้ว” อาเธอร์พยักหน้าก่อนหันกลับไปมองรีน่า “ไปกันต่อเถอะ”

                รีน่ารีบวิ่งตามทั้งสองคนไปอย่างเงียบ ๆ สายตาของเธอยังมองกำแพงอิฐที่ดูดกลืนเอาร่างของเรย์เข้าไปด้วยความเศร้า

                ทั้งสามคนเลี้ยวหัวมุมหักเข้าไปข้างตรอกแคบ ๆ ที่ตอนนี้ถูกตึกสูงทั้งสองข้างงอบิดรูปชนจรดเข้าหากันกลายเป็นอุโมงค์ขนาดใหญ่

                เมื่อวิ่งเข้าไปลึกจนเกือบสุดทางแล้วชายหนุ่มจึงหยุดฝีเท้าลง

                “พวกเธอรีบหนีไปต่อนะ เหลือเวลาอีกสามนาทีโน้ตบุ๊กจะโอนถ่ายข้อมูลไฟล์เสร็จสมบูรณ์” โจนาธานก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ

                “แล้วคุณจะไปไหน” อาเธอร์ถามพร้อมกับยื่นคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กในมือส่งให้

                อีกฝ่ายส่ายหน้า “แค่นายกดปุ่มทำลายข้อมูลทั้งหมดหลังจากที่เวลาผ่านไปครบสามนาทีพร้อมกับ MDSP ตัวที่อยู่ในมือของรีน่าก็พอ ส่วนฉันจะออกไปจากความฝันเพื่อหาทางช่วยเรย์ บางทีอาจมีวิธีช่วยหมอนั่นอยู่”

                เด็กหนุ่มมีสีหน้าลังเล ก่อนจะพยักหน้ารับคำ “เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมฝากทางโน้นด้วยนะครับ”

                “ฉันเชื่อว่าถ้าเป็นพวกเธอจะต้องทำได้”

                โปรแกรมตั้งปลุกบนคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กถูกเปิดเพื่อเตรียมทำงานขึ้น เมื่อป้อนข้อมูลทั้งหมดที่เชื่อมต่อเข้ากับคลื่นสมองของเจ้าหน้าที่โจนาธาน ร่างกายของเขาก็กลายเป็นแสงสีฟ้าสลายหายไปในอากาศ

                อีกร่างหนึ่งที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากความฝัน...

                เสียงแผ่นดินไหวสะเทือนเริ่มใกล้เข้ามาทุกขณะ เชโลม่าอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ หากไม่รีบทำอะไรสักอย่างปีศาจความฝันตนนี้จะรู้ว่าทั้งสองซ่อนอยู่ที่ไหน

                “ซ่อนไปก็เท่านั้นแหละเจ้าพวกโง่ เพื่อนของแกหนีออกไปอีกคนแล้ว รีบปรากฏตัวออกมาซะ ไม่อย่างนั้นเรย์เพื่อนของแกจะไม่มีเพื่อนอยู่ในนี้นะ”

                “เราจะทำยังไงกันดีอาเธอร์ อีกไม่ถึงสามนาทีเชโลม่าจะต้องหาเราเจอแน่” เด็กสาวกอดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กไว้ในอกแน่น

                เท้าขนาดใหญ่ของเชโลม่าปิดทางเข้าตรอกนั้นไว้จนมิด ผนังอุโมงค์ที่เกิดจากอาคารทั้งสองโค้งงอเข้าหากันเริ่มมีเสียงบางอย่างดังขึ้น

                “เพดาน”

                เธอรู้แล้วว่าพวกเขากำลังซ่อนอยู่ในตรอกเล็ก ๆ นี้

                “อย่าลืมสิว่าตอนนี้พวกเราอยู่ในความฝัน” อาเธอร์เดินเข้าไปด้านในซึ่งเป็นกำแพงอิฐหนาก่อตัวสูงขึ้นไปจรดเพดานอุโมงค์

                เพียงใช้มือเคาะผนัง กำแพงอิฐพลันทลายลงอย่างน่าอัศจรรย์ ก้อนอิฐแตกร้าวไม่ต่างจากกระจกละเอียด เส้นทางตรงหน้าเปิดออกกลายเป็นถนนออกไปยังสี่แยกของเมืองใหญ่

                “รีบไปกันเถอะ”

                ทั้งสองรีบวิ่งออกไปด้านนอกที่ถูกเชื่อมต่อเข้ากับอีกสถานที่หนึ่ง จุดหมายคือวิ่งตรงออกไปจากจุดที่ยืนอยู่ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

                ทว่าฝีเท้าของทั้งสองก็ต้องหยุดลงเมื่อเด็กสาวร่างเล็กในชุดยาวสีขาวยืนอยู่ตรงหน้า ความสูงเท่ากับรีน่าค่อย ๆ เดินเข้ามาหาพวกเขาช้า ๆ

                “พวกเธอทำให้ฉันผิดหวังนะ” เชโลม่าพูดเสียงเรียบ

                “อย่างเธอก็เป็นได้แค่ความฝัน ไม่มีทางที่จะมีชีวิตได้จริงหรอก”

                “พูดไปก็เท่านั้นแหละอาเธอร์ ตอนแรกฉันคิดว่าเธอหลอกง่ายและโง่มากที่เดินไปตามเกมของฉัน แต่ไม่คิดเลยว่าเรย์จะทรยศฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉันยื่นข้อเสนอดี ๆ ให้ตั้งเยอะ”

                เด็กหนุ่มถอยเท้ากลับไปข้างหลังช้า ๆ ทว่าเขาก็ต้องหยุดความคิดนั้นลงเมื่อส้นเท้าสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่า

                “นั่นมัน...”

                เส้นทางที่พวกเขาวิ่งมาถูกลบหายไปกลายเป็นหุบเหวลึกจนไม่สามารถมองเห็นก้นเหวได้ กินบริเวณกว้างจนไม่สามารถหลบเลี่ยงไปทางไหนได้

                รีน่ากอดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กแน่นด้วยมือขวา ขณะที่อีกข้างหนึ่งกุมมือของอาเธอร์แน่น

                “เธอไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมเรย์ไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอ”

                “หุบปาก!”

                เชโลม่าวาดมือไปข้างหน้าจนเกิดกระแสลมแรงพัดร่างของทั้งสองคนตกลงไปยังหน้าผา

                รีน่าทำคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กหลุดมือตกพื้นอยู่ไม่ห่าง มือทั้งสองข้างยึดไว้ได้ทันก่อนที่จะล่วงลงไปจากพื้น ในขณะที่อาเธอร์เองก็มีสภาพไม่ต่างกัน

                ปีศาจแห่งความฝันเดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้ขึ้นทีละนิดราวกับกุมชัยชนะไว้ในมือ “ร้องขอความช่วยเหลือจากฉันสิ”

                “ไม่มีทาง” เด็กหนุ่มคำรามเสียงกร้าว พยายามเค้นแรงทั้งหมดเพื่อปีนขึ้นมาจากหน้าผาให้ได้

                “เอ...จะว่าไปจะให้ใครจมลงสู่นรกของฉันก่อนดีนะ” ร่างในชุดยาวสีขาวเหยียดยิ้ม

                “โอ๊ย!”

                เชโลม่าเหยียบมือข้างหนึ่งของรีน่าที่จับยึดไว้แน่น เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่พยายามฝืนแรงเอาไว้สุดกำลัง

                “อย่านะเชโลม่า” อาเธอร์ร้องขอ

                “ถ้าไม่อยากให้รีน่าตกลงไปก็กระโดดลงไปแทนสิ” ร่างนั้นทำเสียงเหี้ยม “สละตัวเองแทนเพื่อนที่กำลังจะจมลงไปในขุมนรก น่าสนุกดีออก”

                “รู้อะไรไหมเชโลม่า ทำไมฉันถึงไม่ชอบเงื่อนไขของเธอ”

                แต่แล้วเสียงที่ดังแทรกขึ้นมาเรียกให้เจ้าของความฝันหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ

                เด็กหนุ่มผมแดงสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีดำกำลังเล็งปากกระบอกปืนไปยังร่างในชุดยาวสีขาว ที่กำลังยิ้มในชัยชนะของตนเอง

                “ฉันกลืนแกเข้าไปในความฝันแล้วนี่”

                “เสียใจนะ ฉันรีบหนีออกมาได้ทันก่อนที่แกจะกลืนฉันเข้าไป” เรย์ปลดผ้าพันคอผืนสีน้ำตาลออกก่อนเลื่อนนิ้วจนติดไกปืน

                “ลาขาดล่ะ”

                ปัง!

                กระสุนปืนลั่นเข้าใส่เชโลม่าก่อนจะล่วงลงไปยังหน้าผาลึกเบื้องล่าง เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังก้องกังวาน

                “คนที่มีชีวิตอยู่ในโลกแห่งความจริงไม่มีทางเข้าไปอยู่ในความฝันเหมือนอย่างแกหรอก เพราะถ้ามันดีจริงแกคงไม่มีทางอยากจะออกมาสู่โลกภายนอกหรอก”

                เรย์โยนปืนพกทิ้งตามลงไปในหน้าผา มองดูร่างในชุดยาวสีขาวกำลังตกลงไปนรกที่ตัวเองสร้างขึ้นจนหายลับไป

                “ระ...เรย์ ช่วยด้วย”

                “รีน่า...”

                หนุ่มผมแดงดึงข้อมือของรีน่าไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะตกลงไปยังพื้นเบื้องล่าง เป็นจังหวะเดียวกับที่อาเธอร์ปีนขึ้นมาพอดี

                “ทุกอย่างมันจบแล้ว”

                “ยังหรอก มันยังไม่จบ” อาเธอร์บอก รีบตรงไปยังคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก

                แถบการใช้งานบอกถึงแบตเตอรี่ที่กำลังเหลือต่ำลงจนแสดงให้เห็นที่หน้าจอหลัก ตัวเลขบ่งบอกเวลาที่เหลืออยู่เพียงสามสิบวินาทีโปรแกรมโอนถ่ายข้อมูลจะทำงานเสร็จสมบูรณ์