ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 6 ครับ ^^

เรื่องของผู้ที่มีความหวง ...

คุณเป็นคนขี้หวงไหม มากหรือเปล่า ?

เคยฟังเพลงนี้ไหม "ของของใคร ของใครก็ห่วง ของใคร ใครก็ห่วง หวง..."

ความหวงนั้น ทำให้คนยึดติด ที่พระท่านว่า "ยึดมั่น ถือมั่น" นั่นแหละ จริงแท้ทีเดียว

และเมื่อยึดมั่น ถือมั่นมาก...ก็ไม่อาจ ปล่อยวาง ละ สละ สิ่งที่หวงนั้นได้

คุณก็อาจจะยึดติดกับสิ่งที่หวงนั้นไป...ตลอดกาล...

แสงตะวันกำลังทอแสงพ้นหมู่ตึกใหญ่น้อยเรียงรายสูงต่ำโอบล้อม ความวุ่นวายก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่ก่อนเช้าตรู่ สภาพผู้คนเริ่มสัญจรขวักไขว่เกลื่อนกล่น ตามเส้นทาง ทำให้กรกานท์วิตกกังวลและหวาดกลัวมากขึ้น

กรกานต์เป็นสาวออฟฟิศ ทำงานในสำนักงานใหญ่ การงานมั่นคง เธอมาเช่าห้องอยู่ที่อพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง แถบใจกลางเมืองหลายปีแล้ว ไม่ห่างจากที่ทำงานมากนัก ซึ่งก็นับว่าโชคดีเพราะไม่ต้องเสียเวลาในการเดินทาง แม้ค่าเช่าจะแพง แต่ก็คุ้ม ไม่ต้องเสียเวลาต่อรถ เมื่อเดินทางไปกลับ ระบบความปลอดภัยก็ถือว่าดีเยี่ยม

แต่มันยังไม่พอ

หลายวันมานี้ กรกานท์รู้สึกว่ามีคนหลายคน มาป้วนเปี้ยนอยู่หน้าห้องพักชั้นห้าของเธออย่างผิดสังเกต ความสงบสุขที่เคยมีมานานกำลังถูกรบกวน เธอเองก็ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นต้องการอะไร  แน่นอนว่าการเป็นผู้หญิงอาศัยห้องเช่าอยู่เพียงลำพัง ย่อมทำให้อดวิตกหวาดกลัวไม่ได้

นึกถึงไกรภพ อดีตแฟนหนุ่มรูปร่างหน้าฐานะดี คบกันมาปีกว่า ก่อนที่เธอจะจับได้ว่าเขามีครอบครัวอยู่แล้ว ไม่สิ ต้องเรียกว่าก่อนที่ภรรยาของไกรภพจะจับได้ว่าเธอกำลังคบหากับสามีของหล่อนต่างหาก ภาพที่ภรรยาหลวงมาอาละวาดถึงที่ทำงาน ยังเป็นฝันร้ายของกรกานท์จนทุกวันนี้

กรกานต์ไม่ได้โทษไกรภพ แต่โทษตัวเองมากกว่า ฐานที่ปล่อยให้ความรักบดบังตาบังใจจนเกินเลย น่าจะฉุกใจคิดสักนิดว่า หล่อรวยพร้อมขนาดนั้น จะรอดมือสาวๆ มาถึงมือเธอได้ยังไง  สิ่งเดียวที่เธอพอทำได้ในเวลานั้น คือตัดความสัมพันธ์กับแฟนหนุ่มอย่างเด็ดขาด ก่อนที่เจ้าหล่อนบ้านใหญ่จะมาสร้างความเดือดร้อนมากขึ้นกว่าเดิม

วันนี้เป็นวันหยุด กรกานท์ไม่ต้องไปทำงาน แต่วันหยุดในเมืองใหญ่สภาพการณ์ก็ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิม มองออกจากหน้าต่างสังเกตความสับสนเบื้องล่าง ผู้คนช่างเต็มไปด้วยความรีบร้อนในการใช้ชีวิต อากาศเวลาเช้าค่อนข้างเย็น ลมหนาวกำลังพัดผ่าน แต่ก็คงไม่นาน  หน้าหนาวทุกวันนี้ไม่ได้ยาวนานเหมือนสมัยยังเป็นเด็ก

มีเสียงเปิดหน้าต่างห้องข้างทางขวามือ ไม่ต้องทายก็รู้ว่าใคร ยายอำภา หรือที่คนในที่อะพาร์ตเมนต์แเรียกสั้นๆ ว่า ยายพา นั่นเอง ยายพาพักอยู่ห้องข้างด้านขวามือเพียงลำพังหลังจากสามีแกตายจากไปแล้ว ส่วนห้องข้างทางซ้ายมือเป็นห้องของผู้หญิงทำงานกลางคืน ไม่ค่อยมีเวลาพูดคุยทักทายกันมากนัก ยิ่งพักหลังไม่เคยเห็นหน้าเลย

“วันนี้หยุดงานเหรอหนู”  ยายพาโผล่หน้าจากกรอบหน้าต่างยิ้มทักทาย ซึ่งก็เป็นวิธีปกติที่ทั้งสองใช้พูดคุยสื่อสาร โดยไม่ต้องเปิดประตูไปหากัน  

“ค่ะยาย วันหยุดได้พักสมองบ้างก็ดีค่ะยาย ทำงานเหนื่อยจะตาย”

“มีงานทำก็ดีแล้วหนูเอ๊ย” ยายพาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เออนี่ ยายจะบอกว่าพักนี้มีคนแปลกหน้ามาด้อมๆมองๆ หน้าห้องหนูบ่อยๆนะ ยังไงก็ระวังเนื้อระวังตัวไว้บ้าง ผู้คนสมัยนี้ไว้ใจกันได้เสียเมื่อไร”

“พอจะรู้ไหมคะว่าเป็นใคร แล้วเข้ามาได้ยังไง”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่ยายรู้ ก็เจ้าคนดูแลอพาร์ตเมนต์นั่นละ ที่พามา ท่าทางจะเป็นหนอนบ่อนไส้เสียแล้วงานนี้ แต่ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงยายก็อยู่ห้องข้าง ๆ มีอะไรร้องตะโกนเสียงดังเข้าไว้นะหนู เราหลานยายไม่ทิ้งกัน”  พูดจบแกก็หัวเราะชอบใจ กรกานท์ก็ได้แต่ฝืนหัวเราะไปด้วย ทั้งที่ยังรู้สึกวิตกกังวล ถึงจะร้องเสียงดังให้ยายพามาช่วย เอาเข้าจริง แกจะช่วยไหวหรือ ด้วยวัยเกือบแปดสิบปี จะไปสู้รบตบมือกับใครได้ แต่อย่างน้อยก็พออุ่นใจได้บ้าง

พูดคุยกันครู่หนึ่ง ก็ปิดหน้าต่างเพราะแสงแดดเริ่มจ้ามากขึ้น หันมาดูในตู้เย็น ยังพอมีอาหารเหลือ พอประทังความหิวได้ โดยไม่จำเป็นต้องลงไปข้างล่าง ช่วงนี้รู้สึกตัวว่าใจคอไม่ดี เหมือนจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับชีวิต มีลางสังหรณ์เกิดขึ้นหลายอย่าง เช่น หนังตากระตุก บางทีก็ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างหาสาเหตุไม่ได้

เปิดดูทีวี รายการวันหยุดแทนที่จะสนุก กลับดูน่าเบื่อ ข่าวก็ออกรายการก็มีแต่ข่าวร้ายน่ากลัวเกี่ยวกับภัยสังคม ผู้คนสมัยนี้ใจคอโหดร้าย อยากจะลุกขึ้นปัดกวาดห้องทำความสะอาด แต่ก็เพราะเป็นวันหยุดจึงไม่อยากทำงานอะไร กินข้าวปลาอาหารเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนดูทีวีทั้งที่ไม่อยากดู แต่เสียงของทีวีก็พอเป็นเพื่อนได้

เรื่องคนรักเก่าวิ่งเข้ามาในความคิด เธอพยายามสลัดมันออกไป แต่ความรู้สึกแบบที่เรียกว่าใจคอไม่ดีก็เข้ามาแทน

ขณะกำลังนอนคิดอะไรเล่นเพลินๆ หูก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกแทรกเสียงของทีวีอย่างสังเกตได้ แม้ว่าเสียงจะดังแผ่วเบา แต่ความระแวงเป็นทุนเดิมทำให้หญิงสาวรับรู้ในทันที แน่ใจว่าตัวเองล็อกประตูเรียบร้อยดีแล้วแน่นอน ผู้บุกรุกเอาคีย์การ์ดประตูมาจากไหน หันไปมองก็ใจหายวาบทันที

ผู้ชายร่างสูชุดดำสวมหมวกไอ้โม่งปิดหน้าตามิดชิด ก้าวตรงเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว กรกานท์กรีดร้องสุดเสียง รีบลุกขึ้นนั่งตั้งหลัก แต่ผู้บุกรุกเร็วกว่า มันพุ่งเข้ามากระแทกร่างบอบบางล้มลงไปนอนจมที่นอน มือซ้ายปิดปากเธอแน่นด้วยพละกำลังมหาศาลแห่งเพศชาย เข่าทั้งสองของมันกดลำตัวของเธอไว้แน่น หล่อนเพิ่งสังเกตเห็นว่ามือขวาของผู้บุกรุก มีมีดคมยาววาววับน่ากลัว

ไม่ต้องบอก ก็พอรู้ว่ามันต้องการอะไร

กรกานท์ดิ้นรนสุดชีวิต มือข้างหนึ่งบังเอิญยื่นคว้าไปถูกหน้ากากปิดหน้าโดยบังเอิญ ดึงกระชากเต็มแรง

หมวกไอ้โม่งติดมือมา ใบหน้าที่ปรากฏทำให้ตกตะลึง

ไกรภพนั่นเอง

ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยความกระหายเลือดอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน  ถึงจะตัดขาดจากกันไปแล้ว ก็ไม่ควรที่จะมาทำแบบนี้ เขาทำเพื่ออะไรกัน เป็นสิ่งที่หล่อนสงสัยแบบหาคำตอบไม่ได้

มีดในมือของชายหนุ่มผู้บ้าคลั่งเงื้อขึ้นสูง แล้วจ้วงแทงลงมาแบบไม่ยั้ง

หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียง

ลุกผวาขึ้นนั่ง ใจสั่น ตัวสั่น

ไกรภพหายไปแล้ว ประตูห้องปิดสนิท เป็นแค่ฝันร้ายน่ากลัว เธอเผลอนอนหลับไปโดยไม่รู้ตัว ไม่ตั้งใจ ภาพในความฝันยังคงติดตาติดความรู้สึก น่ากลัวเหลือเกิน หล่อนลุกขึ้นตั้งสติพักหนึ่ง ทีวีที่เคยมีภาพ กลายเป็นหน้าจอไม่มีสัญญาณภาพ มีเสียงซ่าเบาๆ พอได้ยิน

ทำไมต้องฝันร้ายถึงแฟนเก่าด้วย คงจะเป็นจิตใต้สำนึกในทางเลวร้ายที่มีต่อกัน ส่วนลึกในจิตใจ อาจสะท้อนออกมาในรูปของความฝัน กรกานท์เปลี่ยนใจ  อยากลงไปด้านล่าง หาอาหารอร่อยๆ กินบ้าง พบปะผู้คน คงทำให้จิตใจสงบลงได้

ขณะกำลังจะออกจากห้อง หล่อนก็ได้ยินเสียงคนหลายคนพูดคุยกันอยู่หน้าห้อง ไม่ใช่ความฝัน ไม่ต้องสงสัยอะไร คนพวกนั้นอยู่ข้างหน้าห้องนี่เอง เสียงพูดจากันฟังไม่ได้ศัพท์ แต่พอจับใจความได้ว่ากำลังหาทางเข้ามาในห้อง

แจ้งตำรวจดีไหม บุกรุกกันอย่างเปิดเผยโจ่งแจ้ง หลักฐานชัดเจน ภาพกล้องวงจรผิดจะต้องจับภาพด้านนอกได้

เธอควานหาโทรศัทพ์ แต่หาไม่เจอ ไม่รู้หลงลืมไว้ที่ไหน

เหลือประตูเป็นด่านสุดท้าย

คนพวกนั้นอาจมีคีย์การ์ดเปิด ยังดีว่าด้านในห้อง มีกลอนแบบสอดล็อกกลอนประตูชนิดขวาง หรือเรียกว่า กลอนขวาง อีกชั้นหนึ่ง เธอจึงวิ่งปราดไปเลื่อนสลักกลอนเข้าตัวรับทันที

สลักกลอนเลื่อนไม่เข้าตัวรับ! ทำให้ใจหายวาบ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้ทดลองใช้งานเลย เพราะมั่นใจในระบบคีย์การ์ด ทำให้ไม่รู้ว่ากลอนขวางใช้งานไม่ได้ อาจจะเพราะการติดตั้งไม่ดีก็ได้ ทำให้เลื่อนไม่เข้าที่ จะรู้ก็สายเกิน

เสียงพึมพำพูดจาด้านนอกดังมากขึ้นทุกที  ไม่ต้องสงสัยอะไรเลย คนพวกนั้นต้องการบุกเข้ามาในห้องให้ได้ โดยไม่รู้วัตถุประสงค์ ความรู้สึกของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสียงทุบประตูโครมครามแล้วประตูก็เปิดออก

“ยายพา ช่วยหนูด้วย”

หญิงสาวร้องเรียกเพื่อนต่างวัยข้างห้องเสียงลั่น ขณะที่ผู้คนภายนอกพากันก้าวเข้ามาในห้องอย่างหมายมั่นปั้นมือ หนึ่งในจำนวนนั้นเป็นคุณป้าผู้ทำหน้าที่ดูแลอพาร์ตเมนต์ จำได้ไม่ผิดแน่ คนนำหน้าเข้ามาก่อนใคร ศีรษะโล้นเกลี้ยงเกลาชุดเหลือง

“ใครมันมารังแกหลานข้า!!”

เสียงของยายอำพาดังลั่นโกรธเกรี้ยวสะท้านหัวใจ ลมกระโชกแรงจนสิ่งของฝุ่นละอองในห้องฟุ้งกระจาย เสียงขันน้ำมนต์หล่นกระแทกพื้นดังโครม  เสียงทรงพลังของยายอำพา ปลุกพลังของกรกานท์ขึ้นมาด้วยเช่นกัน เธอส่งพลังกระแทกร่างของคนพวกนั้นล้มระเนระนาด พากันล้มลุกคลุกคลานออกจากห้อง ธูปเทียนดอกไม้พวงมาลัยกระจัดกระจาย ปนกลิ่นสาปสางออกไปทางประตู

ทำไมคนพวกนี้ถึงชอบมารังแกเธอนัก มาทีไรก็ทำให้เธอจดจำเรื่องราวเก่าๆ ที่ไม่น่าจดจำได้ทุกครั้ง

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน มาทำให้กรกานท์จำได้ว่า เธอผูกคอตายในห้องนี้ หลังจากการเลิกรากับไกรภพ

นี่มันห้องของเธอ ใครจะมาอยู่ไม่ได้ เหมือนกับห้องข้างๆ  ที่ยายอำภาเป็นโรคปัจจุบันทันด่วน ตายตามสามีไปเพราะความตรอมใจ ทั้งสองวิญญาณคอยดูแลใส่ใจกันเสมอมา คอยช่วยเหลือกันและกันเมื่อมีผู้รุกราน

เสียงหัวเราะโหยหวนของทั้งคู่ ดังสะท้านสะเทือนเข้าไปในโสตประสาทของ คณะผู้คน ที่จะมาทำพิธีปัดรังครวญ เชิญดวงวิญญาณ หรือพิธีไล่ผี อะไรก็ตาม วันนี้เป็นอีกครั้ง ที่ผู้รุกรานต้องพ่ายแพ้กลับไปแบบไม่เป็นท่า เผ่นออกไปแบบขวัญหนีดีฝ่อ นับวันพลังแห่งดวงจิตของกรกานต์และยายอำภายิ่งกล้าแข็งมากขึ้นทุกที

แน่ละ  ที่ของใคร ใครก็หวง ผู้รุกรานจะต้องถูกขับไล่ออกไป ไม่ว่าใครหน้าไหน