.
               สวัสดีนักอ่านเงาทุกคนค่ะ รู้นะว่าเผลอกดเข้ามาใช่ม้าย ฮา หลงกลหน้าปกนิยายเค้าใช่ม๊ะ! คืนพรุ่งนี้งดวางไดอารี่นะคะ เพราะพรุ่งนี้ที่ทำงานเค้าเช็คสต๊อก น่าจะเพลีย ถ้าไม่เพลียอาจจะมาวางให้อ่านค่ะ ยังไงก็รออ่านวันมะรืนเป็นต้นไปเด้อ อ่านแล้วรู้สึกยังไงคอมเม้นได้เน้อ เค้าไม่กัด ฉีดยาแล้ว แฮ่ 🐱🦊

                ชอบเขียน อยากเขียน ไม่มีคนอ่านก็เขียน🤗
                 เรื่องเล่า ไดอารี่ความคิดถึง
                 นักอยากเขียน แล้วจะเขียนให้อ่านเรื่อย ๆ น๊า 😉
————————————————————————

               ในที่สุดก็ถึงฤดูการของกีฬาเยาวชนประจำตำบลของพวกเธอสักที รอคอยมานานแรมปี เพราะเป็นเทศกาลที่สนุกที่สุดไม่แพ้เทศกาลอื่น ๆ ทั้ง 13 หมู่บ้านได้ออกมารวมตัวกันทำกิจกรรมร่วมกัน

                 เทศบาลจัดกิจกรรมขึ้นก็เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีเยาวชนของแต่ละหมู่บ้าน ทั้ง 13 หมู่ ปีนี้หมู่ 7 เป็นเจ้าภาพจัดงานกีฬา จัดกิจกรรมที่โรงเรียนประถมของหมู่บ้านนั้น

               และทุก ๆ ปีจะต้องจัดตรงกับเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ตอนเช้ามีการเดินขบวนพาเหรด เหมือนกีฬาประจำโรงเรียนทุกอย่าง จัดพิธีการอย่างยิ่งใหญ่ แต่พวกเธอไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมอะไรเลยในช่วงเช้า พวกรุ่นพี่เขาจัดการกันเอง พวกเธอแค่ไปชมและเชียร์เฉย ๆ

               “พี่บอสจะไปไหน” น้องบีมถามเธอช่วงสาย ๆ เล่นกระโดดยางคนเดียวที่หน้าบ้าน ผูกยางกับเสาบ้านกระโดดเล่นอยู่คนเดียว

                มองเข้ามาในบ้านดูเธอหันซ้ายหันขวาหน้าตู้กระจกเหมือนอยากตามไปด้วย บอสมองน้องสาวด้วยความลำบากใจ ยายไม่อยู่ พี่ชายสองคนไปที่หมู่ 7 กันแล้วเพราะเป็นนักกีฬาฟุตบอล พี่ปาวกับพี่แป้งกำลังจะไปบ้านตนเองเช่นเคยทุกวันหยุด

               “พี่จะไปงานกีฬาเยาวชน บีมไปคุ้มใต้กับพี่ปาวนะ” บอสออกคำสั่งน้องสาว ส่วนยายไม่อยู่ออกไปสวนที่นาตั้งแต่เช้า ตาไปเลี้ยงวัวเช่นเคย

               “น้องบีมอยากไปกับพี่บอส” น้องสาวของเธอดื้อรั้น พูดเสียงออดอ้อน เหมือนคนจะร้องไห้ หันหน้าไปหาพี่ปาว อย่าคิดว่าพี่ปาวจะช่วยพูดได้ “บีมไปด้วยนะ”

               น้องบีมยืนกานต์จะไปกับเธอด้วย ซึ่งขัดใจเธออย่างมาก ๆ หนึ่งล่ะไม่มีรถไปต้องอาศัยสองฝาแฝด สองไม่อยากให้ไปด้วยเกะกะ แทนที่จะไปเล่นกับเพื่อนตัวเอง ดันจะขอตามเธอไปด้วยซะงั้น บอสเดินไปมุมไหนของบ้านน้องบีมก็เดินตาม

               “บอสมืงก็ให้ไอ้บีมไปด้วยจะเป็นไร แค่ไปดูกีฬา” พี่ปาวช่วยพูดให้น้องบีมนิดหน่อย ซึ่งพูดไม่คิดอะไรเสียเลย รู้ทั้งรู้รถก็ไม่มี เธออาศัยเพื่อนไป มีรถของตัวเองว่าไปอย่าง

               “บอสไปกับไอ้แฝด จะซ้อนกันไปยังไง” เธอหน้ามุ่ยใส่พี่สาว

                “บีมไม่ต้องไปกับมันหรอก พาพี่ปาวไปกวาดบ้านดีกว่า ปีใหม่ลุงปานกับป้าน้อยมาบ้าน พี่ปาวพาไปพลาซ่าน้อ” ก็ยังดีที่พี่ปาวช่วยพูดให้เธอด้วย

               “หื่อ น้องบีมอยากไปดูกีฬา “ น้องบีมไม่รับฟังที่พี่ปาวพูดเลย ยืนยันจะไปกับเธอให้ได้

               “บอส! แต่งตัวเสร็จยังมืง” ไม่นานพิมพ์กับแพรวขับรถมอเตอร์ไซค์มารับเธอที่บ้าน พร้อมเดินเข้ามารอในบ้านด้วย

               “อี่บีมงอแงอยากไปกับกู บอกให้อยู่กับพี่ปาวก็ไม่อยู่”

               “เอ๋าบีมเค้าไม่ให้เด็กไป เค้ามีแต่ผู้ใหญ่ไป ไม่มีเด็กสักคน” พิมพ์โกหกช่วยเธอ ทำหน้าตาจริงจังเพื่อให้น้องบีมเชื่อในสิ่งที่ตนพูด

               “แล้วทำไมอี่แจนมันไปได้อ่ะ” น้องบีมหมายถึงเพื่อนรุ่นเดียวกันที่อยู่คุ้มเดียวกันนี่แหละ บ้านใกล้ ๆ กัน

               “เอ้า...” พิมพ์พูดอะไรไม่ออก หัวเราะคิกคักกับแพรวสองคนที่แพ้ทางน้องบีม

               “บีมรอพี่อยู่นี่แหละ ตอนบ่ายพี่บอสก็กลับมาแล้ว เอาลูกชิ้นมั้ยจะซื้อมาฝาก” เธอก็ลำบากใจเช่นกัน สงสารน้องก็สงสาร อยากไปก็อยากไป แต่จะให้เธอทำอย่างไรได้

               บอสเดินไปโอบศีรษะน้องสาว พูดให้น้องเข้าใจถึงความจำเป็นที่ให้ตามไปด้วยไม่ได้ “ก็ได้แต่พี่บอสห้ามลืมลูกชิ้นนะ”

               บอสฉีกยิ้มมองหน้าพี่สาวฝาแฝด “อือ ไม่ลืมแน่นอน เอานี่เงิน 10 บาทพี่ให้” แล้วก็คลายอ้อมกอดออก “พี่ปาวบอกยายนะว่าบอสไปงานกีฬาเยาวชน “

               “อือ! อย่ากลับค่ำล่ะ ยายด่าไม่รู้ด้วยนะ พูดแล้วอย่าลืมซื้อมาให้มันด้วย” พี่ปาวไม่ได้ห้ามเธอแต่อย่างไร ส่วนตนจะไปบ้านปัดกวาดบ้านตามเคยทุกสัปดาห์ “บีมเราไปคุ้มใต้กัน กินตำป่ากันเรา”

               “เอาไม่เผ็ดนะพี่ปาว” น้องบีมได้เงินสิบบาทแล้วไม่สนใจเธอเลย แถมยังจะได้กินลูกชิ้นอีก

                “ไม่ลืมแน่นอน ไปแล้ว!” บอสยิ้มหน้าบานเดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์กับสองฝาแฝด ลึก ๆ สงสารน้องสาวอยู่เหมือนกัน อยากให้น้องไปด้วย ทว่าอีกใจก็ไม่อยากให้ตามไป เธอโตแล้วทำไมยังต้องคอยตามไปด้วยทุกที่อยู่ได้

                 สามคนพี่น้องขับรถมุ่งหน้าไปยังหมู่ 7 แต่ละคนแต่งตัวเหมือนกัน เสื้อยืดคอกลมกางเกงวอร์ม สะพายกระเป๋าเหวี่ยงข้างใบเล็ก ๆ ในนั้นก็มีแป้งฝุ่นกระป๋องเล็ก ๆ กระจกเล็ก ๆ อุทัยทิพย์ และหวีอันเล็ก ๆ อุปกรณ์ของใครของมัน

               บอสนั่งซ้อนด้านหน้า แพรวเป็นคนขับ และพิมพ์เป็นคนซ้อนด้านหลัง เป็นภาพที่คนในหมู่บ้านคุ้นตากันอย่างดีกับพวกเธอสามคนพี่น้อง อาจจะมีเอาไปพูดต่อบ้างนิดหน่อย พวกเธอสามพี่น้องก็ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น

               ขับรถมาสักพักก็ถึงหมู่ 7 ประชาชนทุกหมู่บ้าน ต่างมาร่วมงาน มาชมมาเชียร์นักกีฬาประจำทีมหมู่บ้านของตนอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง พวกเธอมาถึงก็เห็นที่สนามฟุตบอลกำลังลงเตะแข่งขันกันพอดี แต่เป็นทีมอื่น ไม่ใช่ทีมหมู่บ้านของพวกเธอ กีฬาเยาวชนมีทั้งหมด 2 วัน

               พวกเธอมาถึงขับรถเลี้ยวเข้ามาภายในบริเวณโรงเรียน มีผู้คนมากมายกำลังสนุกกับการเชียร์กีฬาต่าง ๆ เห็นคนหมู่บ้านเดียวกันด้วย อยู่คละกับหมู่บ้านอื่น เห็นเพื่อน ๆ ของเธอก็หลายคนที่อยู่หมู่ 7 นี้ บ้างก็เดินมาทักทาย บ้างก็เฉย ๆ หยิ่งนิดหน่อยก็มี ทว่าต่างก็ไม่มีใครสนใจใคร

                บอสมองหาตำแหน่งจอดรถที่เหมาะสมที่สุด พวกเธอจะไปจอดตรงไหนดี เพื่อจะใช้เป็นสถานที่รอชมฟุตบอล คู่ต่อไปจะเป็นหมู่บ้านของเธอลงแข่ง แพรวรอชมพี่เมาส์อยู่

               ทันใดนั้นเหลือบมองไปเห็นกลุ่มของจอยอยู่ใต้ต้นมะขาม ขอบสนามฟุตบอลอีกฝั่ง พวกเธอจึงตัดสินใจขับไปหาเพื่อน ๆ ดีกว่า

               “พวกมืงมานานยังหนิจอย” แพรวถามจอยเมื่อขับรถมาถึง จอดกันเป็นกลุ่มใหญ่ ซ้อนกันคันละสองคนบ้างสามคนบ้าง ตอนนี้พวกเธอครบแก๊งใหญ่รวมรุ่นอีกครั้ง ความสนุกจึงมีมากกว่าทุก ๆ วัน น้อยมากที่จะมีแบบนี้

               “มานานแล้ว นี่คู่ต่อไปเป็นหมู่บ้านเราจะลงแข่งกับหมู่ 4 อี่แพรวรอเชียร์พี่เมาส์มืงพอดีเลย” จอยหันมาตอบแพรว ตอนนี้เพื่อน ๆ ของเธอบางคนมีแฟนกันบ้างแล้ว รุ่นพี่บ้าง รุ่นเดียวกันบ้าง เพื่อนบางคนก็ถือโอกาสนี้ออกมาจีบกัน คุยกันอยู่ด้วยกันเสียเลย

               “พวกกูมาเพื่อสิ่งนี้ ฮา “ บอสได้ทีแซวพี่สาวเสียเลย แพรวอมยิ้มหน้าแดง พูดอะไรไม่ออก

               พวกเธออยู่รอจนถึงทีมหมู่บ้านของตนแข่งฟุตบอลกับหมู่ 4 ฟุตบอลไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ แต่กรรมการพากย์บอลสนุกกว่า เธอสนใจเสียงพากย์ของกรรมการมากกว่าจะดูพี่เมาส์ของแพรวเสียอีก

               แพรวยืนมองแฟนในสนามนิ่ง ๆ ไม่ได้เชียร์ออกหน้าออกตาเหมือนคนอื่น ยืนกอดอกมองเงียบ ๆ ข้าง ๆ เธอ มีบางจังหวะที่เธอสังเกตเห็นพี่เมาส์วิ่งตามลูกฟุตบอลมาที่ขอบสนาม มองหน้าแพรวแล้วก็ยิ้ม แพรวอมยิ้มหน่อย ๆ มันน่าหมั่นไส้มาก ๆ อยากจะพากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย

               และพอการแข่งขันจบพวกเธอก็ขอแยกจากพวกจอย อยู่โรงเรียนบอสเล่นกับกลุ่มจอย วันหยุดเธอชอบเล่นกับพี่สาวฝาแฝดมากกว่า ไปไหนมาไหนสบายใจกว่ากันเยอะ ก็ไม่เสมอไปมีบ้างที่เธอไปเล่นกับเพื่อนคนอื่น ๆ ด้วย

               เธอกับพิมพ์พาแพรวไปหาพี่เมาส์ที่เต็นท์นักกีฬาประจำหมู่บ้าน ทุกคนทราบดีว่าแพรวกับพี่เมาส์เป็นแฟนกัน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่แพรวมาอยู่ตรงนี้วันนี้

                เจอพี่บอมกับพี่บอลด้วย ก็ไม่ได้อะไร ขณะเดียวกันเจอแฟนของพี่ ๆ ด้วย ทว่าเธอหยิ่งเกินไปที่จะเข้าไปทำความรู้จัก คุยแค่กับพี่ชายสองคนเท่านั้น

               “จะกลับตอนไหนบอส” พี่บอมถาม มองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ งานกีฬาใคร ๆ ก็มา ไม่ได้มาเลาะหาเที่ยวสักหน่อย จะมองเธอด้วยหางตาทำไม

              “สักพักก็จะกลับแล้ว” เธอตอบ

               “บ่ายสามกลับเลยนะ เค้าแข่งจบหมดแล้ว  เหลือไม่กี่อย่างเอง เล่นก็ไม่ได้เล่นกับเค้า” พี่ชายของเธอบ่นต่อ

                “จะกลับอยู่แล้วเนี่ย ฮ่วย! ปะแพรวกลับ” พูดจบเธอก็ชวนแพรวกลับเลย แพรวคุยอะไรกันกับพี่เมาส์นิดหน่อยก็พากลับบ้าน พวกเธอนั่งประจำตำแหน่งเดิม เธอซ้อนด้านหน้าตำแหน่งเดิม แพรวขับ พิมพ์ซ้อนด้านหลัง และก็ไม่ลืมที่จะซื้อลูกชิ้นไปฝากน้องสาวด้วย

              “แพรวไปส่งกูที่บ้านพี่ปาวนะ” บอสบอกพี่สาว เธอนะไปหาน้องบีม นำลูกชิ้นไปฝากและเล่นที่บ้านพี่ปาวต่อเลย

               “ได้! มืงอยู่พวกกูอยู่ด้วย เล่นด้วยค่อยกลับ ขี้เกียจกลับไปบ้านเหงา” เมื่อตกลงกันเช่นนั้นแล้ว แพรวก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถกลับ จุดหมายปลายทางอยู่ที่คุ้มใต้บ้านพี่ปาว

               พอขับรถเข้าหมู่บ้านตนเอง พวกเธอแวะซื้อส้มตำ ตำป่าก่อนจะเข้าบ้านพี่ปาว ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงกันเลย ทานแต่ขนมลองท้องที่นู่น

               “บีมมาแล้ว” พิมพ์เรียกน้องบีมทันทีที่จอดรถหน้าบ้านพี่ปาว บ้านพี่ปาวเป็นบ้านชั้นเดียว ต่อเติมหน้าบ้านเทพื้นเสร็จสรรพ์ไว้นั่งเล่น เห็นน้องบีมกำลังเล่นขายของอยู่คนเดียว พี่ปาวอยู่ในบ้าน

               น้องบีมท่าทางตื่นเต้นมาก รีบลุกยืนยิ้มหน้าบานมองพวกเธอ “ได้มั้ยลูกชิ้นลูกชิ้นน้องบีม”

               “นี่ไง! “ บอสชูให้น้องสาวดู “กินด้วยกันนะ ไปล้างมือมากินดิ เล่นดินทำไมเนี่ย”

               “ได้! “ น้องบีมตกลงยอมแต่โดยดี รีบวิ่งไปล้างมือออกเพื่อจะกินลูกชิ้นที่เธอชื่อมาฝาก พวกเธอเดินเข้าไปในบ้านหาพี่ปาว ซึ่งกำลังดูรายการทีวีอยู่คนเดียว

               “เห็นพี่อุ้ยมั้ยบอส” พี่ปาวถาม แฟนพี่ปาวก็เป็นนักกีฬาทีมของหมู่ 1 หมู่ 1 คือคุ้มใต้ หมู่ 2 คือคุ้มเหนือ แล้ววันพรุ่งนี้หมู่บ้านของเธอก็จะแข่งกันเอง แต่ถ้าแข่งกับหมู่บ้านอื่น ก็ช่วย ๆ กัน ผสมทีมกันได้

               “เห็น พี่อุ้ยก็ลงสนาม” แพรวตอบแทน เนื่องจากเธอเดินไปหยิบจานกับช้อนมาใส่ส้มตำกับลูกชิ้นที่ซื้อมา

               “มันบอกให้พี่ไปเชียร์อยู่ พี่ขี้เกียจไป”

              “อ่อ แพรวซื้อตำป่ามา พี่ปาวกินข้าวเที่ยงยัง”

              “พี่กินแล้วกินเตี๋ยวกับไอ้บีม กินได้อีกเหรอบีม” ถามน้องสาวไปอย่างนั้นเอง เมื่อเห็นน้องบีมเข้ามานั่งล้อมวงรอ ตนเองก็เข้ามาทานส้มตำด้วยเช่นกัน

               บ่ายสองโมงพวกเธอห้าคนพี่น้องล้อมวงกันทานส้มตำอย่างอร่อย พร้อมลูกชิ้นหนึ่งร้อยบาทที่เธอกับสองฝาแฝดออกเงินกันซื้อมาฝากน้องบีม ทานด้วยกัน

               “บีมเผ็ดนะ กินได้มั้ย กูลืมสั่งไม่เผ็ดให้น้อง ล้างน้ำมั้ย ฮา” แพรวนึกขึ้นได้ พูดแบบติดตลก

               “น้องบีมกินได้ กินเผ็ดได้” น้องบีมรีบปฏิเสธ ทั้งที่ปากแดงแจ๋ เหงื่อไหลเพราะความเผ็ด ทว่าก็ยังไม่ยอมหยุดทาน ทานจนหมดไปพร้อมพวกเธอ

               “เผ็ดมั้ย” บอสหันไปถามน้องสาว

              “หื่อ” น้องบีมส่ายหัว แต่ยกแก้มน้ำเย็นดื่มถี่ ๆ อยู่อย่างนั้น

              พอทานข้าวเสร็จหลังเก็บกวาดล้างจานให้พี่ปาวเสร็จ พวกเธอก็อยู่เล่นที่นี่ต่อจนถึงสี่โมงเย็น ก่อนจะพากันกลับ ปิดป้านปิดช่องช่วยพี่ปาวก่อนจะเดินทางกลับ น้องบีมซ้อนกับพี่ปาว ส่วนพวกเธอซ้อนสามเหมือนเดิม

            ...