สวัสดีค่ะ
คือว่าเรามีปัญหาที่เเก้ไม่ตกเเละไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเลือกถูกต้องมั้ย?
เมื่อไม่กี่วันก่อนเราได้ไปเข้าค่ายลสนร 2 วัน 1คืน เราคิดว่ามันจะต้องเป็นวันที่ดีเเน่ๆ เราเตรียมกระเป๋าที่จะไปก่อนตั้งสองสามวัน เเต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นเเบบนี้ เราจะเริ่มต้นยังไงดีหล่ะ อืมมมมมม หมู่นนร เราเป็นเพื่อนหญิงทั้งห้อง 10 คนทั้งหมด
ในวันเเรกตอนกลางเรื่องเกิดขึ้นตอนรอบกองไฟ เรากับเพื่อนอีกคนนึง ณ ตอนนั้นก็นั่งไปเรื่อย ทีนี้มีเพื่อนเราคนนึงได้เอาเฟรนฟรายกับไก่ใส่ถ้วยมาให้เเต่ละคนในหมู่ เเต่เรากับฉกลับไม่ได้ ตอนนั้นเราก็เฉยๆนะเพราะเราก็ไม่ได้อยากกินเเล้วอีกคนที่เอามาให้อาจไม่รู้จำนวนคน เเต่พอมาคิดอีกทีเพื่อนเราไม่คิดจะชวนหรือเเบ่งเรากินเลยหรอ เราทุกครั้งที่มีอะไรก็จะให้ตลอดให้ทุกคนถ้าไม่มีเราก็ยังขอโทษหรือเเบ่งให้กิน เเต่นี่พวกนั้นกับเมินเรา เเละถีงจะเป็นอย่างนั้นในวันที่สองก่อนจะเกิดเหตุการณ์เราก็เลิกคิดเเละให้ลูกอมพวกเพื่อนไป
ในวันที่สองเป็นวันที่ฉันตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ ตอนบ่ายเราได้ผจญฐาน มาถึงฐานเอาตัว รอดห่วงยางรถอันนึงที่เเขวนไว้ตรงกิ่งไม้ ที่มีทั้งมดเเดงเเละโคลน เราไม่คิดที่จะเล่นเเน่นอน เเต่ด้วยเพราะครูชี้ตัวเราเเละไม่มีใครจะเล่นเราจึงยอม เเต่สิ่งนี้ทำให้เราอยากจะร้องไห้มากกกก
เพื่อนในห้องเราตั้งเเปดคนเกือบทั้งห้องไม่คิดจะช่วยรับตัวเราที่ผ่านห่วงยางรถที่มีทั้งมดเเดงเเละโคลน มีเเต่เพื่อนห้องอื่นที่ไปด้วยกันกับหมู่เราช่วยไว้ ตอนเเรกเราไม่รู้อะไรหรอกเพราะหลับตาอยู่มารู้สึกตอนผ่านห่วงยางไปว่าทำไมมีใครรับเราน้อยจัง ขาของเราก็ตกไปโดนห่วงที่ที่มีทั้งมดเเดงเเละโคลน ครูเริ่มว่าหมู่เราว่าไม่คิดมีใครในหมู่นี้จะมา รับเพื่อนเลยหรอ เราก็เริ่มน้ำตาขังเเต่ก็กลั้นไว้ เพราะไม่อยากดูน่าสงสารน่าสมเพชต่อหน้าใคร
********ณ ตอนนั้นจึงคิดว่าเราจะเมินเฉยเเละเลือกที่จะเป็นคนเเปลกหน้ากับเพื่อนพวกนี้ ถ้าถามก็ตอบ ในอดีตหลายครั้งที่พวกนี้ชอบมายึมของเราอยู่บ่อยครั้งอย่างไม่เกรงใจ เราก็ขอที่ไม่ให้ยึมอีกต่อไป เราเป็นคนโกรธหายเร็วเเละขี้น้อยใจค่ะ เเต่บางครั้งที่เจ็บกับอะไรบางอย่างซ้ำเราก็ไม่สามารถอภัยได้จริงๆ
บางคนก็คงคิดใช่มั้ยคะว่าเรื่องเเค่นี้ จะโกรธจะยึดติดไปทำไม เเต่สำหรับเราเรื่องเเค่นี้มีความสำคัญเเละมีค่ามากค่ะ
ทำยังไงกับพวกเพื่อนอย่างนี้
คือว่าเรามีปัญหาที่เเก้ไม่ตกเเละไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเลือกถูกต้องมั้ย?
เมื่อไม่กี่วันก่อนเราได้ไปเข้าค่ายลสนร 2 วัน 1คืน เราคิดว่ามันจะต้องเป็นวันที่ดีเเน่ๆ เราเตรียมกระเป๋าที่จะไปก่อนตั้งสองสามวัน เเต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นเเบบนี้ เราจะเริ่มต้นยังไงดีหล่ะ อืมมมมมม หมู่นนร เราเป็นเพื่อนหญิงทั้งห้อง 10 คนทั้งหมด
ในวันเเรกตอนกลางเรื่องเกิดขึ้นตอนรอบกองไฟ เรากับเพื่อนอีกคนนึง ณ ตอนนั้นก็นั่งไปเรื่อย ทีนี้มีเพื่อนเราคนนึงได้เอาเฟรนฟรายกับไก่ใส่ถ้วยมาให้เเต่ละคนในหมู่ เเต่เรากับฉกลับไม่ได้ ตอนนั้นเราก็เฉยๆนะเพราะเราก็ไม่ได้อยากกินเเล้วอีกคนที่เอามาให้อาจไม่รู้จำนวนคน เเต่พอมาคิดอีกทีเพื่อนเราไม่คิดจะชวนหรือเเบ่งเรากินเลยหรอ เราทุกครั้งที่มีอะไรก็จะให้ตลอดให้ทุกคนถ้าไม่มีเราก็ยังขอโทษหรือเเบ่งให้กิน เเต่นี่พวกนั้นกับเมินเรา เเละถีงจะเป็นอย่างนั้นในวันที่สองก่อนจะเกิดเหตุการณ์เราก็เลิกคิดเเละให้ลูกอมพวกเพื่อนไป
ในวันที่สองเป็นวันที่ฉันตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ ตอนบ่ายเราได้ผจญฐาน มาถึงฐานเอาตัว รอดห่วงยางรถอันนึงที่เเขวนไว้ตรงกิ่งไม้ ที่มีทั้งมดเเดงเเละโคลน เราไม่คิดที่จะเล่นเเน่นอน เเต่ด้วยเพราะครูชี้ตัวเราเเละไม่มีใครจะเล่นเราจึงยอม เเต่สิ่งนี้ทำให้เราอยากจะร้องไห้มากกกก
เพื่อนในห้องเราตั้งเเปดคนเกือบทั้งห้องไม่คิดจะช่วยรับตัวเราที่ผ่านห่วงยางรถที่มีทั้งมดเเดงเเละโคลน มีเเต่เพื่อนห้องอื่นที่ไปด้วยกันกับหมู่เราช่วยไว้ ตอนเเรกเราไม่รู้อะไรหรอกเพราะหลับตาอยู่มารู้สึกตอนผ่านห่วงยางไปว่าทำไมมีใครรับเราน้อยจัง ขาของเราก็ตกไปโดนห่วงที่ที่มีทั้งมดเเดงเเละโคลน ครูเริ่มว่าหมู่เราว่าไม่คิดมีใครในหมู่นี้จะมา รับเพื่อนเลยหรอ เราก็เริ่มน้ำตาขังเเต่ก็กลั้นไว้ เพราะไม่อยากดูน่าสงสารน่าสมเพชต่อหน้าใคร
********ณ ตอนนั้นจึงคิดว่าเราจะเมินเฉยเเละเลือกที่จะเป็นคนเเปลกหน้ากับเพื่อนพวกนี้ ถ้าถามก็ตอบ ในอดีตหลายครั้งที่พวกนี้ชอบมายึมของเราอยู่บ่อยครั้งอย่างไม่เกรงใจ เราก็ขอที่ไม่ให้ยึมอีกต่อไป เราเป็นคนโกรธหายเร็วเเละขี้น้อยใจค่ะ เเต่บางครั้งที่เจ็บกับอะไรบางอย่างซ้ำเราก็ไม่สามารถอภัยได้จริงๆ
บางคนก็คงคิดใช่มั้ยคะว่าเรื่องเเค่นี้ จะโกรธจะยึดติดไปทำไม เเต่สำหรับเราเรื่องเเค่นี้มีความสำคัญเเละมีค่ามากค่ะ