ทุกสิ่งไม่จีรัง .... พี่ดอกแก้ว...ผู้ประพันธ์
หลายอารมณ์บ่มใจให้ไหลหลาก ....... ไปบนซากความหลงดงตัณหา
ผ่านดินแดนแสนเมาเคล้ามายา ......... อุปาทานมากหน้ามาเยี่ยมเยือน
สถาปนาใจตนบนอำนาจ ............ ที่ทรงสิทธิ์เด็ดขาดปราศใครเหมือน
สิ่งนี้ชอบ..สิ่งนี้ชัง.. ฝังใจเตือน ........... ตัดสินด้วยลางเลือนและงมงาย
ใช้ตัวตนตัดสินคนบนความเขลา ..... เป็นของเรา ..ของดี..มีความหมาย
เป็นของเขา..ไม่ดี....ต้องทำลาย ............. และวุ่นวายไม่รู้จบคบแต่พาล
หากแสงธรรมนำใจให้พิสุทธิ์ ......... เปรียบประดุจเพชรกล้าพาฮึกหาญ
ตัดเหลี่ยมคมถมกิเลสเหตุกันดาร .............. ให้พบพานความรู้ใหม่ในวิธี
ทุกสิ่งมีองค์ประกอบชอบด้วยเหตุ ......... ให้สังเกตการเกิดขึ้นของสิ่งนี้
มีเกิดดับลับไปไม่ไยดี .............................. มิเคยมีหลงเหลือไว้ให้นำพา
แต่เพราะความทรงจำมาย้ำคิด .......... ให้ต้องติดเกี่ยวข้องปล่องตัณหา
นำมาใคร่ครวญคุ้นวุ่นวิญญา ................... เป็นเรื่องราวนานาตามคิดไป
หากกำหนดจรดลงตรงมโน ....................... เมื่อผัสโสรู้กระทบจบสิ้นไร้
เวทนาที่ติดตามไม่ลามใจ .............................. เพราะสติตั้งไว้ใส่ปัญญา
จึงไม่หลงวงกิเลสเหตุเชิงซ้อน .................... และตัดรอนลูกโซ่โล้สังสาร์
ตัดความชอบความชังยั้งกามา .................. ความสืบต่อสิ้นท่า..ปัญญาไว
พบความจริงทุกสิ่งไม่จีรัง ....................... ดุจระลอกกระทบฝั่งน้ำนั้นไซร้
เพียงวูบวับแล้วก็ลับเลือนจากไป .................. อยู่ที่ใจต้องรับรู้อยู่ทุกคราว
...........................
ทุกสิ่งไม่จีรัง
หลายอารมณ์บ่มใจให้ไหลหลาก ....... ไปบนซากความหลงดงตัณหา
ผ่านดินแดนแสนเมาเคล้ามายา ......... อุปาทานมากหน้ามาเยี่ยมเยือน
สถาปนาใจตนบนอำนาจ ............ ที่ทรงสิทธิ์เด็ดขาดปราศใครเหมือน
สิ่งนี้ชอบ..สิ่งนี้ชัง.. ฝังใจเตือน ........... ตัดสินด้วยลางเลือนและงมงาย
ใช้ตัวตนตัดสินคนบนความเขลา ..... เป็นของเรา ..ของดี..มีความหมาย
เป็นของเขา..ไม่ดี....ต้องทำลาย ............. และวุ่นวายไม่รู้จบคบแต่พาล
หากแสงธรรมนำใจให้พิสุทธิ์ ......... เปรียบประดุจเพชรกล้าพาฮึกหาญ
ตัดเหลี่ยมคมถมกิเลสเหตุกันดาร .............. ให้พบพานความรู้ใหม่ในวิธี
ทุกสิ่งมีองค์ประกอบชอบด้วยเหตุ ......... ให้สังเกตการเกิดขึ้นของสิ่งนี้
มีเกิดดับลับไปไม่ไยดี .............................. มิเคยมีหลงเหลือไว้ให้นำพา
แต่เพราะความทรงจำมาย้ำคิด .......... ให้ต้องติดเกี่ยวข้องปล่องตัณหา
นำมาใคร่ครวญคุ้นวุ่นวิญญา ................... เป็นเรื่องราวนานาตามคิดไป
หากกำหนดจรดลงตรงมโน ....................... เมื่อผัสโสรู้กระทบจบสิ้นไร้
เวทนาที่ติดตามไม่ลามใจ .............................. เพราะสติตั้งไว้ใส่ปัญญา
จึงไม่หลงวงกิเลสเหตุเชิงซ้อน .................... และตัดรอนลูกโซ่โล้สังสาร์
ตัดความชอบความชังยั้งกามา .................. ความสืบต่อสิ้นท่า..ปัญญาไว
พบความจริงทุกสิ่งไม่จีรัง ....................... ดุจระลอกกระทบฝั่งน้ำนั้นไซร้
เพียงวูบวับแล้วก็ลับเลือนจากไป .................. อยู่ที่ใจต้องรับรู้อยู่ทุกคราว
...........................