ขออนุญาตมาแชร์ ผลลัพธ์ที่ได้
จากการปฏิบัติภาวนาตาม สติปัฏฐาน4
และศึกษาธรรมะ เยอะๆ
ดิฉันเองก็ไม่อาจบอกชี้ชัดได้ว่าตนเองปฏิบัติได้ถึงระดับไหน ตามตำราของพระไตรปิฎก
แต่ขออนุญาตอธิบาย ถึงผลลัพธ์ ที่ได้
เพื่อเป็นวิทยาทาน
อนึ่ง ขออนุญาต กล่าวถึงเป้าหมายก่อนนะคะ
ดิฉันปฏิบัติ ภาวนา เพื่อให้ถึง ความไม่เกิดอีกในอนาคตกาลข้างหน้า
และ เพื่อความเป็นพระโสดาบัน
หรือเพื่อให้ถึงกระแสพระนิพพาน
ดังนั้น ทุกการภาวนานั้น เป็นไปเพื่อ
การหลุดพ้นจากการ มีอัตตา ตัวตน
และละสังโยชน์เบื้องต้น
ให้ได้มากที่สุด
ผลที่ได้จากการ ฝึกสมถะ หรือ ฌาน หรือ สมาธิ คือ จิต มี โทสะ โลภะ โมหะ น้อยลง มีความนิ่งสงบเย็น คล้าย ทรงอุเบกขา
คือ ใจ ไม่แล่น หรือ ร้อนรน ไปตามสิ่งที่มากระทบ
มีความนิ่งมาก จน บ่อยครั้ง ดูเหมือนคนไร้ความรู้สึก
ส่วน ทางด้านวิปัสสนา ดิฉัน ได้ ปฏิบัติภาวนา ด้วย สติปัฏฐาน4 อัน พิจารณาถึงความไม่เที่ยง ของสรรพสิ่ง
เช่น การระลึกว่า แม้แต่ตัวเรา ยังไปบังคับไม่ให้แก่ ไม่ให้เฒ่าไม่ได้
แล้วนับประสาอะไร กับการไปบังคับใจคนอื่น หรือ สิ่งอื่น
ไม่มีสิ่งได้เลยในโลกที่เป็นของเรา แล้วเราจะบังคับให้มันเป็นไปได้ดังใจอย่างแท้จริง
ดังนั้น เมื่อพิจารณาบ่อยขึ้น
จิตก็ปล่อยวาง และพยายามทำความเข้าใจ และเลิกยึดติดในสิ่งต่างๆมากขึ้น
(แต่ก็ยังละไม่ได้ทุกเรื่องนะคะ^^)
ผลที่ได้คือทำให้ใจเลิกยึดมั่นถือมั่นในสรรพสิ่ง
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ส่งผลให้การใช้ชีวิตในประจำวันเป็นไปด้วย จิตที่มีความสงบสุขภายใน มีความสุขได้ทั้งในวันที่มี และไม่มีอะไร
เลิกคาดหวัง เลิกยึดติดในสิ่งต่างๆ
ใช้ชีวิต โดยปราศจาก ความโกรธ ความอาฆาต
มีสติ รู้ตัว ทุกขณะที่ทำอยู่
มีความคิดที่ดี และมองโลกในแง่บวกอยู่เสมอ
ซึ่ง มันเป็นความสุขจากภายใน
อิ่ม เต็มได้ โดยไม่ต้องขวนขวาย หรือ ตามหาจากที่อื่น
อนึ่ง การบรรลุธรรม เป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตน เป็นเรื่องที่ผู้ปฏิบัติ ย่อมรู้ได้โดยเฉพาะตนเอง
จะดีอย่างไร หากคุณได้ใช้ชีวิตอยู่ อย่างปราศจาก โทสะ โมหะ
แต่ก็ทำให้คุณ มีความยินดี ยินร้าย ต่อโลกใบนี้น้อยลง
ให้พิจารณาตัวเอง
ก็พบว่า ราคะ = ความพึงพอใจในกามคุณ ดิฉันยังมีอยู่ แต่น้อยแล้ว
ตัณหา = ความทะยานอยาก ยังมีอยู่ แต่น้อยแล้ว คือยังมีสิ่งที่อยากทำ ไม่อยากทำอยู่ค่ะ
ทั้งหมดทั้งมวลก็คือ สิ่งที่ดิฉันได้ จากการปฏิบัติ และศึกษาธรรมะเยอะๆ จนสามารถ เมตตา ต่อ สรรพสัตว์ ทั้งปวง ด้วยความรู้สึกที่ว่า เราก็ต่างเป็นเพื่อนทุกข์ เกิดมา เผชิญ ทุกข์ และวิบากกรรม เหมือนกันทั้งหมด
นี่เป็นสิ่งที่ดิฉันได้ค่ะ
ก็ไม่ทราบเหมือนกัน ว่าระดับขั้นที่เท่าไหร่
แต่ในใจ ชาตินี้ ขอให้ได้ถึงซึ่งกระแสพระนิพพาน และความเป็นพระโสดาบันค่ะ
ขอบคุณที่สนใจในกระทู้ของดิฉันนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
ผลที่ได้ จาก การ ปฏิบัติ ภาวนา สติปัฏฐาน 4 และศึกษา ธรรมะ
จากการปฏิบัติภาวนาตาม สติปัฏฐาน4
และศึกษาธรรมะ เยอะๆ
ดิฉันเองก็ไม่อาจบอกชี้ชัดได้ว่าตนเองปฏิบัติได้ถึงระดับไหน ตามตำราของพระไตรปิฎก
แต่ขออนุญาตอธิบาย ถึงผลลัพธ์ ที่ได้
เพื่อเป็นวิทยาทาน
อนึ่ง ขออนุญาต กล่าวถึงเป้าหมายก่อนนะคะ
ดิฉันปฏิบัติ ภาวนา เพื่อให้ถึง ความไม่เกิดอีกในอนาคตกาลข้างหน้า
และ เพื่อความเป็นพระโสดาบัน
หรือเพื่อให้ถึงกระแสพระนิพพาน
ดังนั้น ทุกการภาวนานั้น เป็นไปเพื่อ
การหลุดพ้นจากการ มีอัตตา ตัวตน
และละสังโยชน์เบื้องต้น
ให้ได้มากที่สุด
ผลที่ได้จากการ ฝึกสมถะ หรือ ฌาน หรือ สมาธิ คือ จิต มี โทสะ โลภะ โมหะ น้อยลง มีความนิ่งสงบเย็น คล้าย ทรงอุเบกขา
คือ ใจ ไม่แล่น หรือ ร้อนรน ไปตามสิ่งที่มากระทบ
มีความนิ่งมาก จน บ่อยครั้ง ดูเหมือนคนไร้ความรู้สึก
ส่วน ทางด้านวิปัสสนา ดิฉัน ได้ ปฏิบัติภาวนา ด้วย สติปัฏฐาน4 อัน พิจารณาถึงความไม่เที่ยง ของสรรพสิ่ง
เช่น การระลึกว่า แม้แต่ตัวเรา ยังไปบังคับไม่ให้แก่ ไม่ให้เฒ่าไม่ได้
แล้วนับประสาอะไร กับการไปบังคับใจคนอื่น หรือ สิ่งอื่น
ไม่มีสิ่งได้เลยในโลกที่เป็นของเรา แล้วเราจะบังคับให้มันเป็นไปได้ดังใจอย่างแท้จริง
ดังนั้น เมื่อพิจารณาบ่อยขึ้น
จิตก็ปล่อยวาง และพยายามทำความเข้าใจ และเลิกยึดติดในสิ่งต่างๆมากขึ้น
(แต่ก็ยังละไม่ได้ทุกเรื่องนะคะ^^)
ผลที่ได้คือทำให้ใจเลิกยึดมั่นถือมั่นในสรรพสิ่ง
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ส่งผลให้การใช้ชีวิตในประจำวันเป็นไปด้วย จิตที่มีความสงบสุขภายใน มีความสุขได้ทั้งในวันที่มี และไม่มีอะไร
เลิกคาดหวัง เลิกยึดติดในสิ่งต่างๆ
ใช้ชีวิต โดยปราศจาก ความโกรธ ความอาฆาต
มีสติ รู้ตัว ทุกขณะที่ทำอยู่
มีความคิดที่ดี และมองโลกในแง่บวกอยู่เสมอ
ซึ่ง มันเป็นความสุขจากภายใน
อิ่ม เต็มได้ โดยไม่ต้องขวนขวาย หรือ ตามหาจากที่อื่น
อนึ่ง การบรรลุธรรม เป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตน เป็นเรื่องที่ผู้ปฏิบัติ ย่อมรู้ได้โดยเฉพาะตนเอง
จะดีอย่างไร หากคุณได้ใช้ชีวิตอยู่ อย่างปราศจาก โทสะ โมหะ
แต่ก็ทำให้คุณ มีความยินดี ยินร้าย ต่อโลกใบนี้น้อยลง
ให้พิจารณาตัวเอง
ก็พบว่า ราคะ = ความพึงพอใจในกามคุณ ดิฉันยังมีอยู่ แต่น้อยแล้ว
ตัณหา = ความทะยานอยาก ยังมีอยู่ แต่น้อยแล้ว คือยังมีสิ่งที่อยากทำ ไม่อยากทำอยู่ค่ะ
ทั้งหมดทั้งมวลก็คือ สิ่งที่ดิฉันได้ จากการปฏิบัติ และศึกษาธรรมะเยอะๆ จนสามารถ เมตตา ต่อ สรรพสัตว์ ทั้งปวง ด้วยความรู้สึกที่ว่า เราก็ต่างเป็นเพื่อนทุกข์ เกิดมา เผชิญ ทุกข์ และวิบากกรรม เหมือนกันทั้งหมด
นี่เป็นสิ่งที่ดิฉันได้ค่ะ
ก็ไม่ทราบเหมือนกัน ว่าระดับขั้นที่เท่าไหร่
แต่ในใจ ชาตินี้ ขอให้ได้ถึงซึ่งกระแสพระนิพพาน และความเป็นพระโสดาบันค่ะ
ขอบคุณที่สนใจในกระทู้ของดิฉันนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ