ตอนนี้ทำงานประจำครบ 1 ปีแล้ว แต่รู้สึกไม่ก้าวหน้าเลย ไม่ชอบงานด้านนี้อยู่แล้วที่สมัครเข้ามาคือร่อนๆหลายๆที่+ร้อนเงินหนักมาก (จบมหาลัยปุ๊ป พ่อก็เลิกกิจการที่ทำอยู่เลย ติดพิษเศรษฐกิจเลยเจ๋ง ก่อนโควิด) สัมภาษณ์งานที่แรกและผ่านเข้ามาได้ ตอนแรกก็เหมือนจะดีแต่ส่วนตัวมีปัญหาครอบครัวตลอด รู้สึกกดดันเรื่องหาเงินมาก บวกกับการที่เป็นเด็กใหม่เพิ่งจบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับงานตรงนี้เลย แต่ได้งานใหญ่ของบริษัทมาทำ และจากที่กดดันอยู่แล้วกลับกดดันมากขึ้น เลยร้องไห้ในที่ทำงานเลย แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำอีกนับไม่ทวน ตัดสินใจว่าจะลาออกช่วงต้นปีที่ผ่านมา 

           จขกท.ได้ไปดูดวงมา (ครั้งแรกในการดูดวงแบบส่วนตัว ส่วนตัวเชื่อครึ่งๆไม่งมงาย) คำถามแรกเลย "ลาออกจากงานดีไหม" 55555 หมอดูบอกว่า "อย่าเพิ่งออกช่วงนี้ จะเข้าๆออกๆมีปัญหา ให้ออกปลายปีจะดี" ตัวเราก็แบบลังเลเอาไงดี หรือจะทำให้ครบปีก่อนดีไหมนะ ระหว่างที่คิดโควิดก็มาพอดี พักโครงการลาออกไปก่อน และแพลนออกเดือน 7 เนี่ยแหละกำลังสวย5555 แต่เศรษฐกิจตอนนี้ไม่ได้ฟื้นตัวเลย งานก็หายาก ยิ่งอยากได้ใกล้บ้านเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายก็ยิ่งยากไปอีก 
     
            เหตุผลสำคัญที่ออกไม่ได้ก็เพราะตัวจขกท.เป็นคนหาเงินเข้าบ้านคนเดียวมา 1 ปีแล้ว T0T บางคนก็บอกว่าปกตินะ จบแล้วก็หาเลี้ยงพ่อแม่สิ มันก็ได้แหละ แต่อยากให้มองในความจริงหนี้สิ้นที่เขาก่อกัน ค่าบ้านที่ไม่ยอมจ่ายจนดอกเบี้ยขึ้นมากกว่าต้น หนี้บัตรเครดิต10กว่าปีมาแล้ว ไหนจะเงินฉลากออมสินที่มีคนให้เอาไปฝากเป็นชื่อจขกท. มาก็เอาไปกู้ออกมา บอกว่าเดี๋ยวจ่ายให้ (ตอนนั้นยังไม่ได้ทำงาน) สุดท้ายไม่ได้จ่ายให้เลย จนจขกท.ติดหนี้เครดิตบูโร เพราะจ่ายไม่ตรง ทำให้ไม่สามารถสมัครบัตรเครดิตหรือทำสินเชื่อใดๆได้เลย คิดดูสิเด็กจบใหม่คนหนึ่งมาเจออะไรแบบนี้ อยากจะผ่อน แอร์ หรืออะไรก็ไม่ได้ แล้วพวกคุณรู้ไหมว่า เขาพูดอะไรกลับมา ตอนที่เราถามว่าทำไมไม่จ่าย ทำไมถึงทำแบบนี้ มันไม่ใช้เงินเรา โดยบอกมาว่า ก็เสนอตัวเองนิ ยอมรับเลยรู้สึกโกรธมากและเสียใจมาก อยากช่วยแท้ๆ สุดท้ายเราก็เป็นคนผ่อนเองคนเดียว แต่ก็ไม่ได้มากเพราะอย่างที่บอกค่าใช้จ่ายในบ้านก็เรา ไหนจะค่าหออีก สำหรับเด็กจบใหม่ที่เงินเดือนไม่ถึง 20,000 บาท มันหนักมากเลย พอเงินไม่เหลือก็โดนว่าทำไมไม่ประหยัด พอไปกินข้าวกับเพื่อนก็พึมพำว่า "รวยจังวุ้ย"  แม่คงไม่รู้ว่าหนูก็เคยโกหกเพื่อนที่กินข้าวในห้าง ออกไปนั่งกินคนเดียวที่ข้างทาง...   จขกท.รู้ว่ารายได้เท่านี้ไม่ไหวแน่ เลยชวนพ่อวิ่งส่งอาหารไหม (ช่วงนั้นกำลังเริ่มบูม คนวิ่งยังไม่เยอะ) ก็ไม่ทำบอกว่าร้อน ชวนแม่ทำนู่นนั้นนี่ขาย ก็บอกจะไปขายใครได้ มันท้อไปหมดเลย ทุกวันนี้บ้านก็เหมือนต่างคนต่างอาศัย ชีวิตนี้จะสามารถใช้ชีวิตของตัวเองได้ไหม มันเหนื่อยมาก กลับมานอนร้องไห้เกือบทุกคืน
     
     ตัวเราก็น่าจะเป็นโรคเครียด+ซึมเศร้าแน่ๆ อาการหนักขึ้นตลอด และประเทศไทศก็หา รพ.รักษายาก แถมจองคิวนานด้วย ครั้งที่ 1 ไปแถวนนท์ ก็หมดเวลารับผู้ป่วยใหม่ ครั้งที่ 2 ยอมลางานไปแถวกทม. หมอไม่เข้าต้องโทรจองนะ ซึ่งคิววันธรรมดา จองประมาณ 1 เดือน ส-อา จองประมาณ 2 เดือน ซึ่งตอนนั้นไม่อยากลางานบ่อยจองวันส-อาไป แต่รู้สึกไม่ไหวแหละ รอเลื่อนมาเป็นวันธรรมดาแทน ได้คิวประมาณต้นเดือนหน้า (เด๋ยวมาอัพเดตผล)  เข้าใจแหละว่าการรักษาอาการต้องใช้เวลานาน แต่ถ้าระบบมันดีกว่านี้ คงช่วยได้หลายชีวิต เพราะการที่จะไปมันใช้ความกล้ามาก เราคิดว่าไหว เราแค่อ่อนแอไปเอง แต่มองกระจกดูตัวเองแล้วมันน่าสมเพชมากเลย เหมือนเราย้ำอยู่กับที่ก้าวไปไหนไม่ได้ 

ตอนนี้ตัดสินใจอยากจะลาออกอย่างจริงจัง แล้วไปทำสิ่งที่อยากทำก่อน แต่ก็อย่างที่กล่าวไปว่าลังเล เพราะรายได้อยู่ที่เราคนเดียว ให้หางานใหม่ตอนนี้ บอกเลยว่าอาจจะลงล็อคเดิมแน่ ถ้าได้พัก ได้ทบทวนตัวเองมันน่าจะดีเป็นไหนๆ ลองปรึกษาแล้วทุกคนบอกโง่หรือป่าวออกช่วงนี้ คนตกงานกันเยอะแยะ จะเอาเงินที่ไหนใช้ แล้วสุขภาพจิตเราละ ใครจะรับผิดชอบ....

ปล.เป็นกระทู้แรกของจขกทนะคะ ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วย มาปรึกษาหรือมาบ่นกันนะ555555  
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และให้กำลังใจนะ