เราอายุ 30 กลางๆ ลาออกจากงานมา 2 เดือนกว่าแล้วค่ะ เนื่องจากตอนทำงานเป็นคนเครียดง่าย ซึมเศร้า และแพนิค เราก็พยายามหาหมอรักษา ซึ่งอาการก็ดีขึ้นแล้ว แต่ก็มาเกิดเหตุการณ์ในที่ทำงานทำให้กลับมาเป็นอีก
ตอนที่จะยื่นลาออกก็คิดแล้วคิดอีก เปรียบเทียบข้อดีข้อเสียของการลาออกกับทำงานต่อ แต่ไม่ได้ปรึกษาคนที่ทำงานเลย เพราะรู้ว่าเขาคงต้องพูดรั้งไว้ เลยเข้าใจประโยคที่พูดกันว่า "คนที่จะลาออกจริงๆ เขาไม่ป่าวประกาศกันหรอก เขาทำจริงเลย"
และที่เครียดที่สุดคือ รู้สึกผิดต่อพ่อแม่เพราะเรารักพ่อแม่มาก พยายามขยันเรียนหนังสือ เป็นคนดีเพื่อพ่อแม่ และการที่เราทำงานที่นี่ก็ทำให้พ่อแม่ภูมิใจและดีใจมาก แต่เขาก็รู้ว่าเราทรมานมากเช่นกัน ตอนลาออกก็เอ่ยขอโทษกับพ่อแม่ว่า "หนูขอเป็นลูกอกตัญญูนะพ่อแม่ แต่หนูทนทำงานต่อไปไม่ไหวแล้ว" โชคดี พ่อแม่เราเข้าใจเรา และให้กำลังใจตลอด
เรายื่นลาออกล่วงหน้า 1 เดือน ระหว่างทำงานให้ครบเดือนเป็นตอนที่ยากและเครียดสุด เพราะจะมีคนพูดว่า "ลาออกเดี๋ยวเหงานะ" "ลาออกแล้วอนาคตจะเป็นไง" "ลาออกแล้วไปทำอะไรต่อ" ซึ่งเราก็รู้ว่าเขาหวังดีกันจริงๆ แต่เนื่องจากลึกๆ เราก็กังวลแบบที่เขาพูดเหมือนกัน เลยยิ่งเครียดฯลฯ แต่ถ้าเราไม่ออก ณ ตอนนั้น เราจะไม่มีอนาคตแทน
เราลาออกแบบไม่มีแผนทำงานต่อค่ะ คิดว่าคงอยู่ดูแลพ่อแม่ไปเรื่อยๆ ถ้าถามว่าอนาคตจะอยู่แบบนี้ไม่ทำงานไปเรื่อยๆไหม เราก็ยังไม่รู้อนาคต แต่เรารู้ว่าเราคงไม่เหมาะกับการทำงานในองค์กร งานที่มีความกดดันเยอะๆ ถ้าทำงานอาจจะหาอะไรทำเล็กๆน้อยๆแก้เหงาไป
ตอนนี้ สุขภาพกายและใจก็ดีขึ้น ที่หายเป็นปลิดทิ้งเลยคือ แพนิค เสียอย่างเดียวไม่ค่อยได้เจอใคร ซึ่งเป็นคนเพื่อนน้อยอยู่แล้ว ก่อนยื่นลาออกก็คิดไว้แล้วว่าต้องเหงา บอกตัวเองต้องอดทนกับความเหงาให้ได้ แต่เราก็มีเพื่อนสนิทที่คุยกันประจำคนนึง และเพื่อนก็เข้าใจเรา ตอนนี้เรามองโลกในแง่ดีขึ้น ไม่รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายทุกเช้า หรือเป็นลมบ่อยๆ และพยายามหาสิ่งที่ตัวเองชอบไปเรื่อยๆ รู้สึกมีความหวังมากขึ้นถึงแม้จะเหงาบ้าง แต่ถ้าให้ย้อนกลับไปก็คงลาออกอยู่ดี
เราอยากมาแชร์ประสบการณ์นี้ เพื่อให้รู้ว่าคนเรามีทางเลือกเสมอ อย่าไปคิดว่าการลาออกคือการสิ้นคิด ตัดอนาคต มันอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นอะไรดีๆ ใหม่ๆ ในชีวิตก็ได้ แต่อย่างไรก็ตามต้องตัดสินใจควบคู่กับสถานะการเงินด้วยนะคะ เพราะถ้าออกมาแล้วหมายความว่าจะไม่มีรายได้อีกต่อไป เงินไม่สามารถซื้อทุกสิ่งได้จริง แต่ถ้ามีไว้ย่อมดีกว่าไม่มีนะคะ
ถ้ามีเพื่อนคนไหนอยากคุย อยากระบาย หลังไมค์มาคุยได้นะคะ เรายินดีรับฟังค่ะ ^^
แชร์ประสบการณ์ลาออกจากงานแบบไม่มีแผน เพราะซึมเศร้า
ตอนที่จะยื่นลาออกก็คิดแล้วคิดอีก เปรียบเทียบข้อดีข้อเสียของการลาออกกับทำงานต่อ แต่ไม่ได้ปรึกษาคนที่ทำงานเลย เพราะรู้ว่าเขาคงต้องพูดรั้งไว้ เลยเข้าใจประโยคที่พูดกันว่า "คนที่จะลาออกจริงๆ เขาไม่ป่าวประกาศกันหรอก เขาทำจริงเลย"
และที่เครียดที่สุดคือ รู้สึกผิดต่อพ่อแม่เพราะเรารักพ่อแม่มาก พยายามขยันเรียนหนังสือ เป็นคนดีเพื่อพ่อแม่ และการที่เราทำงานที่นี่ก็ทำให้พ่อแม่ภูมิใจและดีใจมาก แต่เขาก็รู้ว่าเราทรมานมากเช่นกัน ตอนลาออกก็เอ่ยขอโทษกับพ่อแม่ว่า "หนูขอเป็นลูกอกตัญญูนะพ่อแม่ แต่หนูทนทำงานต่อไปไม่ไหวแล้ว" โชคดี พ่อแม่เราเข้าใจเรา และให้กำลังใจตลอด
เรายื่นลาออกล่วงหน้า 1 เดือน ระหว่างทำงานให้ครบเดือนเป็นตอนที่ยากและเครียดสุด เพราะจะมีคนพูดว่า "ลาออกเดี๋ยวเหงานะ" "ลาออกแล้วอนาคตจะเป็นไง" "ลาออกแล้วไปทำอะไรต่อ" ซึ่งเราก็รู้ว่าเขาหวังดีกันจริงๆ แต่เนื่องจากลึกๆ เราก็กังวลแบบที่เขาพูดเหมือนกัน เลยยิ่งเครียดฯลฯ แต่ถ้าเราไม่ออก ณ ตอนนั้น เราจะไม่มีอนาคตแทน
เราลาออกแบบไม่มีแผนทำงานต่อค่ะ คิดว่าคงอยู่ดูแลพ่อแม่ไปเรื่อยๆ ถ้าถามว่าอนาคตจะอยู่แบบนี้ไม่ทำงานไปเรื่อยๆไหม เราก็ยังไม่รู้อนาคต แต่เรารู้ว่าเราคงไม่เหมาะกับการทำงานในองค์กร งานที่มีความกดดันเยอะๆ ถ้าทำงานอาจจะหาอะไรทำเล็กๆน้อยๆแก้เหงาไป
ตอนนี้ สุขภาพกายและใจก็ดีขึ้น ที่หายเป็นปลิดทิ้งเลยคือ แพนิค เสียอย่างเดียวไม่ค่อยได้เจอใคร ซึ่งเป็นคนเพื่อนน้อยอยู่แล้ว ก่อนยื่นลาออกก็คิดไว้แล้วว่าต้องเหงา บอกตัวเองต้องอดทนกับความเหงาให้ได้ แต่เราก็มีเพื่อนสนิทที่คุยกันประจำคนนึง และเพื่อนก็เข้าใจเรา ตอนนี้เรามองโลกในแง่ดีขึ้น ไม่รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายทุกเช้า หรือเป็นลมบ่อยๆ และพยายามหาสิ่งที่ตัวเองชอบไปเรื่อยๆ รู้สึกมีความหวังมากขึ้นถึงแม้จะเหงาบ้าง แต่ถ้าให้ย้อนกลับไปก็คงลาออกอยู่ดี
เราอยากมาแชร์ประสบการณ์นี้ เพื่อให้รู้ว่าคนเรามีทางเลือกเสมอ อย่าไปคิดว่าการลาออกคือการสิ้นคิด ตัดอนาคต มันอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นอะไรดีๆ ใหม่ๆ ในชีวิตก็ได้ แต่อย่างไรก็ตามต้องตัดสินใจควบคู่กับสถานะการเงินด้วยนะคะ เพราะถ้าออกมาแล้วหมายความว่าจะไม่มีรายได้อีกต่อไป เงินไม่สามารถซื้อทุกสิ่งได้จริง แต่ถ้ามีไว้ย่อมดีกว่าไม่มีนะคะ
ถ้ามีเพื่อนคนไหนอยากคุย อยากระบาย หลังไมค์มาคุยได้นะคะ เรายินดีรับฟังค่ะ ^^