ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าจะสามารถพรรณนาถึงสภาวะแห่งการรู้แจ้งให้แจ่มชัดได้อย่างไร?...มันดูขุ่นมัวมืดสลัว ถ้ายิ่งจะพยายามนิยามมันมันกลับหายไป ความรู้ในโลกที่ข้าพเจ้าแสวงหามามากมายกลับหลงลืมไปเป็นเอกภาพของสิ่งๆเดียว ความบริสุทธิ์ทางความคิด เปล่งวาจาโดยปราศจากการคิดใคร่ครวญว่าจะต้องถูกหรือผิด ใจของข้าพเจ้าเหมือนเด็กไร้เดียงสา แต่ข้าพเจ้าก็เข้าใจทุกสรรพสิ่ง เหมือนได้รับเสียงกระซิบจากจักรวาลอันพ้นขอบเขตแห่งความรู้ของหมู่มนุษย์ที่ติดอยู่เพียงตรรกะอันมีอยู่อย่างจำกัด

       ข้าพเจ้าจะบอกแก่ท่าน ความรู้แจ้งไม่ต้องการความรู้ใดๆที่มนุษย์สร้างขึ้น มนุษย์แยกศาสตร์จนยิบย่อยในการศึกษาจนสูญเสึยความรู้ที่เป็นองค์รวมจากมารดาผู้ให้เกิด...ยิ่งท่านหาออกไปภายนอกจะไม่มีวันพบตลอดกาล แต่เมื่อท่านหยุดแสวงหาแลกลับสู่ความเป็นธรรมชาติเดิมแท้ที่ไร้ความพยายาม มันจะปรากฏแก่ท่านแต่ท่านก็ไม่อาจคาดหวังว่ามันจะปรากฏมาเมื่อใด!! เพียงแต่รอแลปล่อยให้สรรพสิ่งดำเนินไปตามหนทางเท่านั้น ดูจะเป็นหนทางที่เที่ยงแท้