“ ข้อความสุดท้ายแด่ทุกท่าน ” 

       ข้าพเจ้าในคืนวันนี้ได้ตื่นรู้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน!...ซึ่งมันสั่นสะเทือนตัวข้าพเองอย่างยิ่งแลทำให้ตัดสินใจที่จะต้องหยุดกระทำอีกต่อไป ไม่ให้ตัวเองนั้นถลำสู่ห้วงแห่งความวุ่นวายที่สังคมมนุษย์กำลังเริ่มกล้ำกรายมาหาตัวข้าพเจ้าเอง

        ข้าพเจ้าได้ตะหนักว่า “มนุษย์อยู่ใต้กฏของสัจจะ ข้าพควรเลิกกระทำปล่อยให้ทุกสรรพสิ่งดำเนินไปตามหนทาง”  ยิ่งตัวข้าพเจ้าเองเข้ามาโพสต์มากขึ้นต่อไปความเป็นครูจะเกิดขึ้นมากทุกทีในบทแห่งหัวโขนอันเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งผิดมหันต์ “ครูที่แท้คือสัจจะไม่ใช่มนุษย์”  แต่มนุษย์ละทิ้งมันเอง เหมือนเช่นกัน เมื่อมีบทบาทพระสงฆ์เกิดขึ้นปัญหาพระสงค์ที่ดีและเลวจึงเกิดขึ้นความวุ่นวายจึงตามมา ผู้คนต่างทะเยอทะยานมาสวมบทบาทจึงเกิดปัญหาขึ้นร้อยรัดไม่มีสิ้นสุด อีกเช่นกันเมื่อมีครูสอนธรรมะขึ้นปัญหาจึงเกิดการมีคนหนึ่งฉ้อฉลหลอกลวงอีกคนหนึ่ง กลายเป็นสองสภาวะตรงข้ามที่มนุษย์ก่อปัญหาขึ้นเองแท้ ทั้งๆที่เพียง “หยุดกระทำแลปล่อยให้ทุกสิ่งดำเนินไปสัจจะ” 

         ข้อความสำคัญที่ขอฝากแก่ทุกท่านให้พิจารณาคือ “ท่านต้องพึ่งตัวของตัวเองเท่านั้นแลเอาสัจจะมาเป็นครู อย่าเอามนุษย์มาเป็นครู ใช้สัจจะนำทางชีวิต อย่าให้มนุษย์มานำทางชีวิต” เมื่อนั้นท่านจะพบสิ่งดีที่สุดเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งควรจะได้รับ“หลุดพ้นจากพันธนาการจากมายาคติที่แท้จริง ไม่เป็นคนที่หลงวนเวียนในเขาวงกตที่มนุษย์ก่อขึ้นมาเอง”...