ตอนที่ข้าพเจ้าเริ่มแรกแสวงหาว่าอะไรคือชีวิต?นั้น แน่นอนว่ายากลำบากกว่าจะค้นพบหนทางที่ถูกต้องแลเหมาะสม โดยเฉพาะในแบบ “ฉบับของตนเอง” เพราะแน่นอนผมเริ่มศึกษาจากพุทธศาสนาก่อนแต่ก็ไม่ได้ลงรายละเอียด รู้เพียงผิวเผินในสูตรสำคัญๆที่เน้นนำมาปฏิบัติได้เป็นส่วนใหญ่ แลต่อมาผมก็ทำการเปิดมุมมองออกจากศาสนาไปในหนทางของปรัชญา จนไปกลับมาที่เต๋าวนไปเวียนมาอย่างนี้เรื่อย

       แต่ครั้งสุดท้ายจริงๆก่อนที่จะค้นพบนั้น ข้าพเจ้าได้ “ละทิ้ง” ทุกสิ่งแลกลับมาทำความเข้าใจใหม่อีกครั้ง ทิ้งศรัทธาต่อทุกสิ่งที่มีต่อสิ่งอื่นๆ เช่นนักปราชญ์หรือศาสดาที่เราชื่นชม โดยดึงกลับมาที่ “ตัวเองอย่างแท้จริง” จนในที่สุดก็ “ถึงช่วงเวลาที่เหมาะในการตกผลึกแลผลิบาน”

        โดยข้างต้นนี่เป็นประสบการณ์ของข้าพเจ้าเองในหนทางแสวงหาอันยาวนาน ที่นำมาแบ่งปันเพราะเห็นว่าชาวพุทธในบ้านเรานั้น อาจจะหลงลืมตัวท่านเองไปจนไปลอกเลียนผู้อื่น เพื่อที่จะสมประสงค์บรรลุความจริงตามท่านเหล่านั้น แต่ในความคิดเห็นของข้าพเจ้านั้นเห็นว่าแต่ละคน “มีความพิเศษแลเอกลักษณ์เฉพาะตัว” ที่ไม่สามารถลอกเลียนกันได้ การสำเร็จในรูปแบบหนึ่งอาจจะไม่เหมาะกับตัวเราเองก็ได้ ดังนั้นน่าจะเหมาะกว่าถ้าเรา “หมั่นทบทวนวิถีทางของเราเองด้วยอยู่ตลอดเวลา”

          ข้าพเจ้าไม่เชื่อเลยในเรื่อง สูตรสำเร็จตายตัวโดยเฉพาะการแสวงหาเส้นทางแห่งการบรรลุ เสมือนว่า “เราจะไปเชียงใหม่นี่ สามารถไปได้หลายเส้นทางแลหลายพาหนะ บางคนอาจไปด้วยรถ บางคนไปเครื่องบิน บางคนก็ไปเรือ สุดท้ายเราก็ไปบรรจบกันที่เชียงใหม่(สัจจะ) เช่นเดียวกัน ซึ่งนั่นแล้วแต่ความเหมาะสมแก่แต่ละคนๆ” ...ซึ่งนี่ก็เป็นสิ่งซึ่งข้าพเจ้าอยากแบ่งปันแก่ทุกท่าน