คือผมมักจะชอบโดนบ่นว่า ผมพึ่งไม่ได้ ชอบหาว่าผมไม่สนใจอะไร บางทีผมก็มึนๆขี้หลงขี้ลืม แต่สุดท้ายผมก็ชอบคิดไปว่า ผมเป็นข้อผิดพลาด ถ้าผมตายไปคงจะดีกว่านี้ ตอนเด็กๆผมก็ไม่อะไรหรอกครับ

แต่พอโตมาผมรู้สึกว่าผมทำทุกคนผิดหวังไปหมด

ถ้าผมไม่เกิดมา แม่ผมคงเรียนมหาลัยจบ ผมรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทำลายอนาคตแม่ผม สุดท้ายแม่ผมก็ตายด้วยอุบัติเหตุตอนผม6ขวบ

ผมมักจะชอบย้อนไปคิดตอนเด็กๆเสมอว่าตอนแม่ผมอยู่ ผมเอาแต่ใจมาก พยศมาก จนทำเอาเวลาแม่ตีผมแล้ว แม่จะแอบไปร้องไห้หลายครั้ง

ส่วนพ่อ พ่อก็มีครอบครัวใหม่ ทำให้ผมต้องอยู่กับยาย ด้วยความที่ผมเคยพยศเคยพูดไม่คิดในวันเด็กมาก่อน ทำให้ผมมนุษย์สัมพันธ์ไม่ดี ไม่มีเพื่อนสักคน

เวลาเรียนผมก็มักจะทำได้แย่ จนครอบครัวผมเค้าไม่ได้คาดหวังผมเรื่องเรียน ผมมักจะทำตัวชิลไม่คิดอะไรต่อหน้าคนอื่นแต่สุดท้ายผมก็มากดดันตัวเองเงียบๆคนเดียว

สุดท้ายผมเลยระบายด้วยการเริ่มทำร้ายตัวเอง ผมเริ่มจากการแอบกัดริมฝีปากผมให้เลือดมันไหลอยู่ข้างใน แล้วทานอะไรร้อนๆให้มันแสบ

และหลังจากนั้นเวลาผมทำพลาด ผมโดนบ่น ผมมักจะทำเป็นนิ่งต่อหน้าครอบครัวผมทุกคน แต่พอตกกลางคืน ผมก็ทำร้ายตัวเอง ผมเลือกที่จะทำร้ายตัวเองในจุดที่ใครไม่สามารถเห็นร่องรอยได้

แล้วพอมาวันนี้ ยายผมเปิดเตาแก๊สทิ้งไว้ ยายกับน้าออกไปซื้อของกัน ซึ่งผมนอนอยู่ ด้วยความที่กลิ่นไหม้ของเตามันคล้ายกับเวลาผัดพริกแห้ง ผมที่นอนอยู่เลยคิดว่ายายผัดพริก พอเค้ากลับมากัน น้าก็บ่นผม บอกว่าผมพึ่งพาอาศัยไม่ได้ บอกว่าผมจะทำบ้านไหม้

ผมเลยเดินหนีขึ้นห้องนอน ด้วยความที่ตอนนั้นผมคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลยตบหน้าตัวเองแรงๆไปหลายที่

แล้วผมก็มีความคิดที่ว่า

ถ้าผมตายไปมันจะดีกว่านี้มั้ย

ผมเหนื่อยที่ต้องนิ่งต่อหน้าทุกคน

ผมไม่มีเพื่อนให้พูดคุยด้วยได้เลย

ยิ่งครอบครัวไม่ต้องพูดถึง

ผมพูดไปเค้าก็ไม่สบายใจเปล่าๆ

ยิ่งกับยายผมยิ่งไม่กล้าพูดเรื่องความคิดด้วยเลย

เพราะยายผมเสียแม่ผมไปแล้ว

ผมไม่อยากให้ยายรู้สึกไม่สบายใจเพราะผมไปอีก

บางทีผมก็คิดนะ ผมแกล้งทำเหมือนว่าหนีออกจากบ้านดีมั้ย

แล้วค่อยไปเดินให้รถชนเอา

ปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับตัวผมคงลดลงไปช่วยครอบครัวผมได้เยอะ