ผมกับแฟนคบกันมาได้จะ5ปีแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยเธอเรียนพยาบาลผมเรียนครู จนเราทั้งสองต่างเรียนจบบรรจุได้ผมได้ไปบรรจุที่น่าน แต่แฟนผมเธอได้โควต้าบรรจุที่ยะลา ระยะทางมันห่างไกลกันมาก นี่ก็จะเข้าปีที่2แล้วที่ผมกับเธอห่างกันขนาดนี้ เราไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อน เพราะเวลาว่าง
ไม่ตรงกัน ช่วงเช้าเธอก็ทำงานผมก็ทำงาน ดึกๆบางคืนเธอควบกะ มันทำให้ผมคิดถึงเธอมากเลย บางวันคุยกันไม่ถึง10คำก็มี นานๆทีเธอจะได้มีโอกาสลาพักอาจจะ5เดือนว่างทีนึงหรือเป็นปีที่เราจะได้เจอกัน เพราะบางครั้งเธอได้หยุดผมติดงานเธอติดวานผมได้หยุด หรือ บางครั้งได้หยุดแค่วันสองวันไม่คุ้มค่าเดินทาง ทุกวันผมคิดถึงเธอมากพร้อมทั้งเป็นห่วงเธอ
บางครั้งคิดถึงภาพความทรงจำดีๆที่เคยมีให้กันน้ำตาก็ไหลออกมาเอง มันทรมานจังเลยนะครับกับความสัมพันธ์และความรู้สึกแบบนี้ อยากกอดก็กอดไม่ได้ อยากจับมือ อยากหอมแก้ม อยากไปไหนมาไหนด้วยกันก็ทำไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าผมจะทนได้อีกนานแค่ไหน ผมรักเธอมาก ไม่ว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาไม่ว่าจะสวยจะดีกับผมแค่ไหนผมก็เลือกเธอเสมอ เธอดีกับผมอยู่เคียงข้างผมมาตลอด คอยปลอบผมเวลาผมท้อตอนผมเสียใจ ตอนผมตกอับเธอไม่เคยไปไหน แต่ผมไม่รู้ผมเป็นอะไรทั้งๆที่ผมยังรักเธออยู่ แต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว ผมหมดแรง ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมอึดอัด กับความสัมพันธ์ที่ห่างไกลกันขนาดนี้ มันรู้สึกแย่แบบบอกไม่ถูก ใครเคยมีประสบการณ์ความสัมพันธ์ที่ห่างไกลกัน มาแชร์ไหมครับ ว่าผ่านจุดที่ทรมานแบบนั้นมาได้ยังไง บางครั้งเรื่องของผมอาจจะเหมือนนิยายแต่มันคือเรื่องจริงกับความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้