คือเป็นคนที่เครียดมาก เครียดกับทุกเรื่อง เป็นคนกลัวความผิดหวัง เพราะไม่เคยสมหวัง 
เราเคยผิดหวังกับความรักมาครั้งหนึ่ง แล้วเจ็บหนักมาก เหมือนคนเพ้อ แล้วสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เราไม่มีที่ระบายที่สบายใจที่สุดเลย ต่อให้มีเพื่อนแต่เรื่องบางเรื่องเราก็พูดทั้งหมดไม่ได้
อีกอย่างเลยคือ พ่อกับแม่เราอะ เค้าอยู่ไกลจากเรา เค้าทำงานอยู่กรุงเทพฯ แต่ส่วนตัวเราเรียนสงขลา
แล้วเรามีบ้านย่าอยู่พัทลุง เข้าใจอารมณ์คนอยากกลับบ้าน แต่กลับไปก็ไม่เจอพ่อกับแม่ แล้วไม่อยากกลับไหม?
เรากับครอบครัวเจอกันปีละครั้ง บางปีไม่เจอเลย เราเหมือนคนเข้มแข็งนะ ความจริงคือเปราะบางมากๆอะ
เป็นโรคไม่ชอบอยู่คนเดียว น้อยใจชีวิตทุกเรื่อง รู้สึกยังดีไม่พอ พออยู่คนเดียวแล้วร้องไห้ทุกครั้ง
บางครั้งเราถึงกับอยากขับรถไปไกลๆ ไม่ต้องมีใครมายุ่ง ไม่อยากสนทนากับใคร ไม่รู้ใครจะเป็นเหมือนเราไหม
เพื่อนๆพอจะมีทางแก้ให้เราไหม นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ขออภัยหากพูดให้วกวน😭