ต้องบอกว่า​ เราเป็นแบบนี้มานานแล้วแต่ไม่ได้เป็นติดต่อกันค่ะ

ต้องเล่านิสัยส่วนตัวก่อน
- เราเป็นคนไม่เคยมีความมั่นใจในตัวเองค่ะ​ อาจจะเพราะมีพ่อที่ค่อนข้างใช้คำพูดรุนแรงแบบไม่ถนอมน้ำใจ​ ทำลายน้ำใจบ่อยๆ​ สะสมมานาน​ จนขาดความมั่นใจ​ และกลัวมากกับการจะทำอะไรจนผิดพลาดแล้วโดนด่า​ จึงไม่อยากทำอะไรเท่าไหร่​ ถ้าไม่มั่นใจจะถามจนกว่าจะชัวรํค่ะ
- เราไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย​ ทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่มีชีวิตไปทำไมค่ะ​ บ้านเรามีแล้ว​ รถมีแล้ว​ งานมีแล้วแต่เราเฉยๆ​กับทุกอย่าง​ เพราะทุกอย่างคือพ่อแม่หาไว้ให้หมด​ ไม่ได้ขวนขวายรึว่าหาเป้าหมายอะไรในชีวิต​ จริงๆ​เคยมีนะคะคือ​ การเขียนนิยายอยากเป็นนักเขียน​แต่โดนพ่อพูดจาขัดแข้งทำลายกำลังใจ​ เลยเขียนขายได้เรื่องเดียว​แล้วก็เลิกไป
- เราชอบคิดว่าตัวเองห่วยกว่าคนอื่นค่ะ​ ทั้งในเรื่องของชีวิตและหน้าตา​ แบบสู้ใครไม่ได้เลย​ เวลาชอบ​ใครขึ้นมาจะกังวลมากเรื่องหน้าตา​ของตัวเองเพราะเชื่อว่าตัวเองไม่สวย​ เลยไม่มีคนชอบ
- ชอบอยู่กลางคืน​ ไม่ชอบกลางวันค่ะ​ สมัยวัยรุ่นก็คือนอน​ ตี4ตื่น​ บ่ายสามโมง​แต่ตอนนี้ปรับแล้วค่ะ
- เวลาเราคุยกับใครในเชิงชู้สาว​ เราจะรู้สึกเหมือนตัวเองไม่เหมาะกับเขาเลยแถมยังขี้นอยด์และขี้น้อยใจมากๆ​แล้วชอบดราม่าจนใครคุยด้วยก็เบื่อเราไปหมด​ เพราะเรากลัวมากว่าเขาจะเบื่อเรา​ รำคาญเรา​ ไม่ชอบเราแบบที่เราชอบเขาค่ะ​ แล้วเราน่ะอกหักมาตลอดไม่เคยสมหวังเลย​ เป้าหมายเรื่องความรักเลยไม่​มี​ ในสมองเราคิดแค่อยู่ไปวันๆรอวันตายแบบเดี่ยวๆ​แค่นั้นเอง
- ตอนเด็กๆ​จนมาถึง​วัยรุ่นเราค่อนข้างเอาแต่ใจค่ะเพราะเป็นลูกคนเดียว​แต่โตมาไม่เป็นละ

ทีนี้มาถึงจุดๆ​นึง​ค่ะ​ จากชีวิตข้างต้นที่มี​พ่อชอบพูดจาบั่นทอน​ เพราะฉะนั้นในตอนที่เราถูกพ่อ​ ต่อว่าเราต่อหน้าคนอื่น​ หรือทะเลาะกัน​ เราจะเสียใจมากๆ​ และเคยหนีออกจากบ้านเพราะเหตุนี้สองรอบ​ แบบไปตายเอาดาบหน้า​ คือไม่กลัวอะไรทั้งนั้น​ หนีขึ้นรถไฟไปบ้านยายก็ร้องไห้ตลอดทาง

- จากนั้น​ มันก็เป็นรุนแรงขึ้นอีกระดับ​ จำได้ช่วงนั้น จู่ๆ​ ก็เศร้าหมองมาก​ คือ​ ไม่มีใครด่านะคะ​ ไม่มีใครว่า​ แต่เรานั่งรถไปกับที่บ้าน​ แล้วก็คิดน้อยเนื้อต่ำใจตัวเอง​ ที่เกิดมาไร้ค่าสุดๆ​ ทำไมเราเกิดมาช่างไม่มีประโยชน์​ เล่นเฟสคือเพื่อนแต่ละคนคือมีแต่ชีวิตดีๆ​ ชีวิตนักศึกษาแต่เราไม่มีค่ะ​ เราเรียน​ราม​ และจะเน้นช่วยที่บ้านค้าขาย​ ไม่ค่อยได้ไปเรียนเจอใคร​ พอเราเห็นแบบนั้นเราก็น้อยใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้​ แล้วก็มองสะพานลอย​นึกไปว่าอยากโดดลงมา​ให้จบๆ​ไป​ ร้องไห้ต่อหน้าพ่อด้วยวันนั้น​ ดีว่าพ่อปลอบค่ะ​ พ่อบอกทำไมเราจะไม่มีประโยชน์ล่ะ​ เราก็ช่วยพ่อทำงานนี่ไง​ ถ้าไม่มีเราพ่อก็จะเหนื่อยมากไรงี้​ค่ะเลยยิ้มได้​ แล้วมีกำลังใจ​ขึ้นมา​ ตอนนั้นเลิกเล่น​เฟสบุ๊คไปเลย​ ก็ดีขึ้นค่ะ​ แล้วมาเล่นเกม​ ไปสนใจเกมก็เลยอยู่กับเกมตอนว่างๆ
- จากนั้น​ ก็มาเป็นอีก​ แต่ชอบเป็นตอนทะเลาะกับพ่อค่ะ​ ไม่ได้เถียงไรกลับไป​ แต่ก็คิดว่าตัวเองทำได้ไม่ดี​อีกแล้ว​ ไม่อยากอยู่​โลกนี้เลย​ ทำอะไรก็ผิดก็ไม่ดี​ แล้วเราก็เริ่มกัดแขนตัวเองค่ะ​ กัดแบบ​ไม่รู้จะระบายความเจ็บช้ำนี้ยังไงก็เลยกัดตัวเองแล้วร้องไห้​คนเดียว​ อยากจะกัดๆ​ให้เลือดกระฉูดออกมา
- เคยเอามีดมาลองจะกรีดแขน​ แต่ก็ยังกลัวเจ็บ​ แต่ตอนนั้นคิดว่าไม่อยากอยู่ละอยู่ไปทำ​ไม เหนื่อยจะมีชีวิตค่ะ​ เข้ากูเกิ้ลหาวิธีตายแบบไม่รู้สึกเจ็บบ่อยๆ
- เวลาอกหักหรือผิดหวัง​ เราจะเศร้าหนักมาก​ แต่ก็ฮีลตัวเองไว​อยู่​ค่ะ​ ส่วนใหญ่อาการแบบที่เป็นจะเป็นตอนทะเลาะกับพ่อมากกว่า​ค่ะ​ เลยไม่คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าอะไร​เพราะซึมเศร้ามันต้​งเป็นต่อกันนานๆ​ เลยปล่อยยาวๆ​ ไม่คิดอะไร
- ตอนเขียนนิยายฉากเศร้าเราจะอินมากจนร้องไห้ออกมาแล้วเครียดจนนอนไม่หลับติดต่อกันหลายวัน
- ทุกวันนี้โตแล้ว​ แต่ก็ยังติดเกม​ ถามว่าทำไมชอบเล่นเกม​ เพราะมันทำให้เราไม่ต้องมาสนใจโลกความเป็นจริงค่ะ​ ไม่ต้องมาสนใจคนใน​SN​ไม่ต้องมาสนใคร​ มันก็ช่วยฮีลเราดี​ เราเลยชอบเล่นเกม
- ทุกวันนี้ไม่เคยกลัวตายเลย​ อารมณํก็แบบอยู่ไปวันๆ​ พูดกับพ่อบ่อยๆว่าถ้ารถมาชนเราตายไป​ เราจะมีความสุขมากที่ได้ตาย​ เราไม่อยากอยู่ค่ะ​ เราเบื่อ​ เราเหนื่อย​ เราเหมือนเป็นคนเฉยๆ​กับโลกไปแล้วด้วยซ้ำ​ ไม่มีแรงใจจะไปทำอะไร​ แค่ใช้ชีวิตไปให้พ้นวัน
- ล่าสุดที่เป็น​ คือทะเลาะกะพ่อจนร้องไห้น้อยใจที่ทำได้ไม่ดีอีกแล้ว​ เราแย่​ เราพลาด​ เราไม่มีประโยชน์อีกแล้ว เราเลยเอาสายเข็มขัดมารัดคอตัวเองจนสำลักคอแดง​ รัดจนกว่าจะทนไม่ไหวถึงค่อยเอาออกค่ะ​ วันนั้นเจ็บทั้งคอไปหมด​ แต่รู้สึกได้ระบายค่ะ​ พอทำแล้วหายเศร้าหายเครียดค่ะ
- วันก่อนนู้น​โดนมีดบาดนิ้ว​ รู้สึกว่าอ่าวมันก็ไม่เจ็บนิ​ เลยคิดว่าถ้าเอามีดมาปาดคอก็คงไม่เจ็บเหมือนกันมั้ง​ แต่เราไม่ได้ทำอะไรหรอก​ แค่คิดค่ะ​ ว่าถ้าวันนึงจะตายปาดคอก็คงไม่ทรมานมากอะไร​ ก็มันไม่เจ็บขนาดมีดบาด​ ยังเฉยๆ​ค่ะ
- หนังที่เราชอบดู​ กาตูนที่เราชอบอ่าน​ จะเป็นแนวสืบสวน​ และไล่ฆ่า​แสลชเชอรํฟิล์มหรือซอมบี้​ หนังผี​ หนังที่เกี่ยวกับการตาย​ เราชอบดูมากค่ะ​ แต่ไม่ชอบดูหนังรัก​กับหนังตลก​ เพราะไม่อินค่ะ
- เวลาชอบใคร​ จะกลัวมาก​ กลัวผิดหวัง​ กลัวเขาไม่ชอบ​ กลัวเขาเบื่อเรา​ กลัวเขาเกลียด​ กลัวเขารำคาญ​ คือกลัวไปหมดจนหลังๆ​ แทบไม่อยากสานสัมพันธ์กับใครเพราะไม่อยากเสียใจไม่อยากเครียด​ ไม่อยากน้อยใจตัวเองค่ะ​ ทำให้กลัวการคุยกับผู้ชายไปเลย​ แต่ก็ได้เจอคนที่มาทำลายกำแพงตัวเองตลอด​ แล้วผิดหวังตลอดค่ะ​

จะว่าเราเป็นซึมเศร้าเราว่าก็ไม่น่าใช่​ แต่ทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ค่ะ​ เราควรหาหมอรึเปล่าแบบนี้อะ