เราเครียดมากๆ เราเป็นเด็กม.6นี่แหละ(บวกความเครียดเพิ่มขึ้นอีก) เรามักมีปัญหากับครอบครัว เรารู้สึกว่าพ่อแม่ไม่ได้สนใจเรา คือ ไม่ได้สนใจมาตั้งแต่เราเด็กๆละนะ เพราะพ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยและไม่เคยให้ความอบอุ่นเราเลยโดยเฉพาะพ่อ เราก็ไม่สนใจอะไรจนเรากลายเป็นคนเงียบๆ จนไม่ค่อยคุยกับใรแต่เราอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจตัวเองอยู่หน่อย ตอนเด็กๆเราคิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบมาก ตั้งแต่ประถม ตอนนั้นเราทะเลาะกับพี่ เราจะฟ้องยาย แต่ยายไม่อยู่ เราเอามีดมาขู่กะยายข้างบ้านให้ช่วยหายาย ทำท่าจะปาดคอตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันทำไมตอนนั้นถึงได้ทำแบบนั้น ตอนม.ต้นเราก็เหงา คือยายไม่ให้ไปเล่นข้างนอกให้อยู่แต่ในบ้าน เหมือนเด็กเก็บกดเลย เราก็ร้องไห้ คิดจะเอามีดมาแทงตัวเอง  จะผูกคอตายบ้าง ไม่กินข้าวบ้าง (บ้าไปแล้ว )แต่พอโตขึ้นปัญหาต่างๆมันก็เยอะไง เราไม่สามารถคุยกับใครได้เลย แม้แต่พ่อแม่ตัวเอง เราก็ได้แต่เก็บไว้ในใจคนเดียวตลอด ซึ่งไม่มีใครถามไรเลย เราโคตรน้อยใจ  เราเหนื่อยมากๆตอนนี้ เราอยากพูดกับพ่อแม่เรา เราอยากกอดพ่อกับแม่ เราอยากให้พ่อแม่ถามเรื่องเรียนเหมือนคนอื่น เราอิจฉาคนอื่นมาก  ที่มีพ่อแม่คอยถามตลอด เราจะไปเรียกร้องกับใครได้บ้างว่ะ เราโคตรขาดความอบอุ่น ขนาดเราร้องไห้ต่อหน้าแม่มาหลายครั้ง เขายังไม่ถามเลยว่าเราเป็นอะไร เราไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ตอนนี้เราคิดจะตายหลายรอบ เราคิดตลอดว่า ถ้าเราไม่อยู่ ใครจะดูแลน้อง เราห่วงน้อง แต่ตัวเองก็จะไม่ไหวแล้ว  ตอนนี้เราแค่อยากรู้ว่าอาการแบบนี้เข้าข่ายซึมเศร้าไหม เราควรต้องไปพบหมอไหม เราอยากหาย เราไม่อยากให้ตัวเองต้องมาน้อยใจเเค่เรื่องไม่มีใครสนใจ เรายังอยากมีชีวิตที่สดใสเหมือนเด็กคนอื่น เราอยากเลี้ยงน้องให้ดี ไม่อยากให้ขาดอบอุ่นแบบเรา เพราะพ่อแม่พึ่งเลิกกัน