สวัสดี ปีนี้อายุครบสามสิบแล้ว
เพื่อนสนิทไม่มี เป็นลูกคนเดียว
ขอเข้ามาเล่าระบายความรู้สึกสักหน่อย
กลัวเก็บไว้คนเดียวแล้วเป็นโรคประสาท

เรามีนิสัยเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดมาตั้งแต่เด็ก
หลังจากตาตายฐานะทางบ้านเริ่มแย่ 
แล้วคงตัวมาตลอด จนปัจจุบันยังไม่ดีขึ้นสักเท่าไร

เราเรียนจบมาพร้อมกับหนี้ของที่บ้านหนึ่งก้อน
ไม่ใช่หนี้จากการศึกษา เป็นหนี้ที่แม่กู้มาสร้างบ้าน
แต่พอทำงานก็ช่วยปลดให้แม่จนหมดแล้ว
ตอนนั้นจับมือพูดกับแม่เลยว่าต่อไปนี้ห้ามสร้างหนี้อีก
ลูกแม่ไม่ได้มีการงานดี ไม่ได้หาเงินเก่ง ให้จนหมดตัวแล้ว

หนี้ของแม่ พอให้เราซื้อรถคันใหม่ได้คันนึงเลยมั้ง
ตอนนั้นเสียดายมากอยากมีรถขับ
เลยพยายามเก็บเงินใหม่อีกครั้ง 
ประหยัด ใส่ชุดเดิมๆ ไม่เที่ยว กินอยู่สามัญไม่ฟุ้งเฟ้อ
ยังเก็บได้ไม่เยอะหรอกแต่มีปัญหามาอีก

ในสายตาคนอื่นเราคงมีเงินมากมั้ง

น้าไปก่อเรื่องเอาไว้อีกแล้ว ต้องใช้เงิน
จะไม่ช่วยก็ได้นะให้ได้รับบทเรียน
แต่ความที่เราเป็นครอบครัวเดียวกัน
ยายเครียดมาเล่ากับแม่ จนแม่เครียดตาม
จะไม่ช่วยก็คงไม่ได้ 

เราเสียดายที่เงินที่เราอุตส่าห์เก็บมาเป็นปี ๆ 
มันกำลังจะหายไปอีกแล้ว 

น้อยใจที่หาเงินไม่เก่ง
เรียนไม่เก่ง ทำงานไม่เก่ง
จนทำให้ชีวิตมันดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ไม่ได้

ที่จริงปัญหามันรุมเร้ามากกว่านี้
แต่ตัดเข้าประเด็นมาเลย
เพราะปัญหาส่วนใหญ่ มันใช้เงินแก้ได้ทั้งนั้น