สวัสดีครับผมเป็นเด็กจบใหม่ที่พึ่งเริ่มเข้าสู่วัยทำงานแบบเต็มตัว ทำงานมาประมาณ7เดือนแล้ว ชีวิตตอนนี้รู้สึกแย่มากๆไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าไหม
ชีวิตผมเริ่มแย่ลงๆเรื่อยๆหลังจากเข้าสู่ช่วงทำงาน ต้องบอกก่อนผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนเข้ามาใช้ชีวิตในกรุงเทพคนเดียวตั้งแต่เรียนปี1 แต่ตอนเรียนก็มีเพื่อนฝูงเยอะ มีแฟน มีสังคม แต่หลังจากผมเรียนจบ ผมก็เลิกกับแฟนที่คบมา 3 ปี เพื่อนๆก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง ผมก็เริ่มหางานประจำทำผมใช้เวลาอยู่ 4-5 เดือน กว่าที่จะได้งานทำ ซึ่งงานที่ได้เป็นงานที่ผมไม่ได้อยากได้มากนัก แต่ด้วยสถานการ์ณที่ช่วงนั้นงานหายากมาก เมื่อได้โอกาสแล้วผมก็ต้องทำมันเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง ชีวิตช่วงทำงานเป็นช่วงที่ผมเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ต้องทำงาน6วันต่อสัปดาห์ เดินทางขาละ4ต่อ ค่ารถวันละ100กว่าบาท ไปกลับทุกๆวัน ด้วยงานที่ผมไม่ได้อยากทำแต่แรกทำให้ผมเลยรู้สึกสับสนไม่รู้จะทำไปได้นานแค่ไหนเลยไม่ย้ายไปใกล้ที่ทำงานซักที การเดินทางแต่ละวันจึงเหนื่อยพอตัว ผมทำงานเป็นดีไซน์เนอร์ที่ต้องคอยดูแบบการผลิตต้องเป็นคนที่อยู่ต้นน้ำทั้งหมด หากผมพลาดงานทั้งหมดก็จะพลาด งานมันเยอะและเครียดมากๆปกติตำแหน่งผมจะต้องมีคนดู 3 คน แต่ตอนนี้เหลือผมคนเดียวพี่อีกคนที่สอนผมดันป่วยพอดี เพื่อนอีกคนที่ทำก็ลาออกและสถานการ์ณโควิด19 ที่ผ่านมาทำให้บริษัทไม่รับพนักงานเข้ามาเพิ่ม ผมจึงต้องเป็นคนดูเกือบทั้งหมดทั้งที่ผมพึ่งทำงานมาได้ไม่ถึงครึ่งปีด้วยซ้ำ ทุกๆวัน ผมเครียดกับการทำงานมากๆไม่รู้จะลงกับอะไรผมก็จะลงกับบุหรี่กับเบียร์ วันนึงผมสูบเป็นซองๆ สูบตั้งแต่ลืมตาตื่นจนนอน เครียดตอนไหนก็สูบ ตกมืดทำงานกลับมาก็ซื้อเบียร์กินทุกคืนคนเดียวที่ระเบียงห้อง วันไหนที่หนักมากๆจนทนไม่ไหวก็ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว จมอยู่กับความเครียดเกือบทุกคืน ผมเริ่มกินข้าวไม่ลง ไม่ค่อยอยากอาหาร ปวดหัว ปวดตา ปวดร่างกาย เวลานอนก็ไม่ค่อยเป็นเวลา ชอบตื่นกลางดึกเอง ไม่ค่อยอยากทำอะไรเลย มีความคิดที่ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวทุกวัน ถึงจะมีแฟนแต่แฟนก็อยู่ห่างกันมาก คุยกันทุกวันก็จริง แต่เราก็ต้องการให้เค้าอยู่กับเราตรงนี้มากกว่าแค่การพิมพ์คุยกันหรือโทรคุย ผมเลยรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ นานๆทีเพื่อนหรือแฟนจะมาหาถึงจะเป็นวันที่ผมดีขึ้นบ้าง เวลาเพื่อนผมมาหาเราจะนั่งดื่มแล้วเล่าเรื่องชีวิตกัน เพื่อนๆผมเริ่มมีชีวิตที่ดีจากการได้ทำในสิ่งที่รักและได้ผลตอบแทนที่ดี ทำให้ผมย้อนมองมาที่ตัวเองและรู้สึกอิจฉาเล็กๆและเกิดคำถามว่าทำไมผมต้องทำงานหนักขนาดนี้เครียดขนาดนี้เพื่อผลตอบแทนแค่นี้ทำงานแต่ละวันแทบไม่มีความสุขเลยเหนื่อยทั้งกายและใจ สับสนไม่รู้จะเอาไงต่อกับชีวิต ใจก็อยากจะออกจากตรงนี้ อยากออกไปทำสิ่งที่ตัวเองฝันบ้าง แต่ด้วยสถานการ์นต่างๆในปัจจุบันจะหางานใหม่มันก็ยาก ผมก็ได้แต่บอกตัวเองให้อดทนกัดฟันสู้ต่อไปแค่นั้นทั้งที่ข้างในผมแทบไม่ไหวอยู่แล้ว ผมไม่รู้จะออกจากจุดนี้ยังไง สับสนไปหมด
ควรทำไงกับชีวิต สับสน ไม่มีความสุขกับชีวิตเลย
ชีวิตผมเริ่มแย่ลงๆเรื่อยๆหลังจากเข้าสู่ช่วงทำงาน ต้องบอกก่อนผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนเข้ามาใช้ชีวิตในกรุงเทพคนเดียวตั้งแต่เรียนปี1 แต่ตอนเรียนก็มีเพื่อนฝูงเยอะ มีแฟน มีสังคม แต่หลังจากผมเรียนจบ ผมก็เลิกกับแฟนที่คบมา 3 ปี เพื่อนๆก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง ผมก็เริ่มหางานประจำทำผมใช้เวลาอยู่ 4-5 เดือน กว่าที่จะได้งานทำ ซึ่งงานที่ได้เป็นงานที่ผมไม่ได้อยากได้มากนัก แต่ด้วยสถานการ์ณที่ช่วงนั้นงานหายากมาก เมื่อได้โอกาสแล้วผมก็ต้องทำมันเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง ชีวิตช่วงทำงานเป็นช่วงที่ผมเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ต้องทำงาน6วันต่อสัปดาห์ เดินทางขาละ4ต่อ ค่ารถวันละ100กว่าบาท ไปกลับทุกๆวัน ด้วยงานที่ผมไม่ได้อยากทำแต่แรกทำให้ผมเลยรู้สึกสับสนไม่รู้จะทำไปได้นานแค่ไหนเลยไม่ย้ายไปใกล้ที่ทำงานซักที การเดินทางแต่ละวันจึงเหนื่อยพอตัว ผมทำงานเป็นดีไซน์เนอร์ที่ต้องคอยดูแบบการผลิตต้องเป็นคนที่อยู่ต้นน้ำทั้งหมด หากผมพลาดงานทั้งหมดก็จะพลาด งานมันเยอะและเครียดมากๆปกติตำแหน่งผมจะต้องมีคนดู 3 คน แต่ตอนนี้เหลือผมคนเดียวพี่อีกคนที่สอนผมดันป่วยพอดี เพื่อนอีกคนที่ทำก็ลาออกและสถานการ์ณโควิด19 ที่ผ่านมาทำให้บริษัทไม่รับพนักงานเข้ามาเพิ่ม ผมจึงต้องเป็นคนดูเกือบทั้งหมดทั้งที่ผมพึ่งทำงานมาได้ไม่ถึงครึ่งปีด้วยซ้ำ ทุกๆวัน ผมเครียดกับการทำงานมากๆไม่รู้จะลงกับอะไรผมก็จะลงกับบุหรี่กับเบียร์ วันนึงผมสูบเป็นซองๆ สูบตั้งแต่ลืมตาตื่นจนนอน เครียดตอนไหนก็สูบ ตกมืดทำงานกลับมาก็ซื้อเบียร์กินทุกคืนคนเดียวที่ระเบียงห้อง วันไหนที่หนักมากๆจนทนไม่ไหวก็ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว จมอยู่กับความเครียดเกือบทุกคืน ผมเริ่มกินข้าวไม่ลง ไม่ค่อยอยากอาหาร ปวดหัว ปวดตา ปวดร่างกาย เวลานอนก็ไม่ค่อยเป็นเวลา ชอบตื่นกลางดึกเอง ไม่ค่อยอยากทำอะไรเลย มีความคิดที่ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวทุกวัน ถึงจะมีแฟนแต่แฟนก็อยู่ห่างกันมาก คุยกันทุกวันก็จริง แต่เราก็ต้องการให้เค้าอยู่กับเราตรงนี้มากกว่าแค่การพิมพ์คุยกันหรือโทรคุย ผมเลยรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ นานๆทีเพื่อนหรือแฟนจะมาหาถึงจะเป็นวันที่ผมดีขึ้นบ้าง เวลาเพื่อนผมมาหาเราจะนั่งดื่มแล้วเล่าเรื่องชีวิตกัน เพื่อนๆผมเริ่มมีชีวิตที่ดีจากการได้ทำในสิ่งที่รักและได้ผลตอบแทนที่ดี ทำให้ผมย้อนมองมาที่ตัวเองและรู้สึกอิจฉาเล็กๆและเกิดคำถามว่าทำไมผมต้องทำงานหนักขนาดนี้เครียดขนาดนี้เพื่อผลตอบแทนแค่นี้ทำงานแต่ละวันแทบไม่มีความสุขเลยเหนื่อยทั้งกายและใจ สับสนไม่รู้จะเอาไงต่อกับชีวิต ใจก็อยากจะออกจากตรงนี้ อยากออกไปทำสิ่งที่ตัวเองฝันบ้าง แต่ด้วยสถานการ์นต่างๆในปัจจุบันจะหางานใหม่มันก็ยาก ผมก็ได้แต่บอกตัวเองให้อดทนกัดฟันสู้ต่อไปแค่นั้นทั้งที่ข้างในผมแทบไม่ไหวอยู่แล้ว ผมไม่รู้จะออกจากจุดนี้ยังไง สับสนไปหมด