ผมเป็นเด็กอายุยี่สิบปี ไม่มีใครส่งเรียน ตอนนี้ไม่ได้มีเป้าหมายในชีวิต เหมือนใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆ ผมโตมากับตายาย ที่บ้านไม่ส่งเสีย ต้องลาออกจากมหาลัยมาทำงานหาเงินเอง ที่บ้านไม่ส่งเงินมาให้ตั้งแต่จบมอหก มีพี่น้องสามคน พี่เรียนอยู่มหาลัย น้องยังไม่จบมัธยม ตั้งแต่ออกมาก็ไม่ได้รับการติดต่อจากที่บ้านอีกเลย เหมือนถูกปล่อยให้ออกมารับผิดชอบชีวิตตัวเอง ทั้งค่ากินค่าห้อง ผมต้องจ่ายเองทั้งหมด ผมน้อยใจตรงที่แม่ส่งเงินให้แค่พี่ ที่บ้านไม่ได้มีฐานะ พี่เรียนอย่างเดียวไม่ได้ทำงานหาเงินเลย ผมไม่เคยมีช่วงเวลาที่ดีกับครอบครัว พ่อเลิกกับแม่ตั้งแต่เด็ก จบปอหกผมถูกส่งไปเรียนโรงเรียนประจำ มีปัญหากับแม่ มอสามย้ายออกมาบวชเรียน เหมือนไม่ได้ใช้ชีวิตกับครอบครัวเลย มองที่พี่ที่ได้ความรักอยู่ตลอดไม่ต้องเหนื่อยหรือเวลามีปัญหาก็มีแม่ช่วยตลอด ทุกคนมองว่าผมเข้มแข็ง เพราะผมไม่เคยเล่าปัญหาชีวิตให้คนในครอบครัวฟัง หรือบางครั้งบอกไปผมก็ได้คำตอบแค่ว่าให้อดทนตลอด ไม่มีใครถามว่าผมใช้ชีวิตยังไง ผมเก็บปัญหามาเองตลอด ตอนนี้ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิต คิดมากอยู่ตลอด  มีความคิดที่อยากตายแต่อยากทำร้ายตัวเองให้เจ็บ ผมไม่เชื่อชีวิตหลังความตาย คิดว่าตายคือดับสูญ ก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ใช้ชีวิตตัวเองเหมือนกัน ผมคิดว่าผมเกิดมาเพราะพวกเขาตอบสนองความต้องการทางเพศของพวกเขาแค่นั้น ไม่เคยรู้สึกว่าได้รับความรักสักครั้ง ไม่มี passion ในการใช้ชีวิตต่อจริงๆ ไม่ได้มีเป้าหมาย ว่างเปล่า ไม่ตายก็คงต้องใช้ชีวิตหน่วงๆแบบนี้ไปตลอดเลย ไม่มีความสุขเลย