สวัสดีค่ะขอเกริ่นก่อนว่า จขกท.อายุ 14 ปีค่ะจะ 15 ตอนตุลานี้(2563)
ส่วนตัวพ่อแม่แยกทางกันค่ะที่บ้านไม่มีหนี้สินต้องหาเงินเพื่อเอามาใช้จ่ายแต่ไม่ถึงกับลำบาก ตอนนี้อยู่กับยายที่ห้องเช่าแห่งหนึ่งส่วนแม่อยู่กับสามีใหม่กับน้องอีกสองคนที่กรุงเทพจะไปหาแม่ในช่วงปิดเทอมยาวๆหรือบางที่จะไปในช่วงเสาร์อาทิตย์ด้วยค่ะส่วนพ่อไม่ค่อยได้ติดต่อไปเพราะยายไม่ชอบค่ะทุกครั้งที่ไปเจอพ่อจะโดนว่าตลอดว่าไปทำไมเวลายายไม่พอใจโดนไล่ให้ไปตายก็มี เขามักจะบอกว่าเกิดมาทำไมทำตัวไร้ประโยชน์รักพ่อมากก็ไปอยู่กับมัน ไปกระโดดให้รถชนตายซะ
หนูเรียนอยู่โรงเรียนรัฐขนาดใหญ่แห่งหนึ่งห้องหกซึ่งเป็นห้องกลางๆค่ะแต่เรียนหนักมากบางวันเรียน 10-11 ชม.เลยค่ะแล้วการบ้านนี่ไม่ต้องพูดถึงทำไม่ทันค่ะยิ่งในช่วงโควิดนี่รับรองว่าตอนเปิดเทอมงานไม่ต้องพักค่ะ ยิ่งติวโอเน็ตยิ่งไปใหญ่แต่ว่าเราเรียนดีอยู่ค่ะเลยไม่ค่อยมีปัญหาด้านการเรียนแต่จะเครียดเยอะมาก จนบางวันนอนแทบไม่หลับ
เรื่องที่เราจะถามทุกคนตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราเป็นคนมีเพื่อนค่อนข้างเยอะแต่สนิทกันมีแทบไม่ถึง3คน จะมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมากที่สุดตอนอยู่ประถมซึ่งตอนนี้ก็ยังคบกันอยู่เพราะเช่าห้องอยู่ใกล้กัน แต่ปัญหามันมีอยู่ที่ว่าเรามักจะสร้างเพื่อนในจิตนาการเรามาเพื่อนให้ตัวเองไม่รู้สึกเหงาคอยปรึกษากับเพื่อนในจินตการมากกว่าเพื่อนตรงหน้า บางครั้งก็จินตนาการตลกๆจนขำออกมาก็มีค่ะ เรามักจะร้องไห้บ่อยๆเวลาอยู่คนเดียวมีเพื่อนในจินตนาการที่คอยปลอบใจเรา(จริงๆเราปลอบใจตัวเองนั่นล่ะค่ะแต่สร้างคนอื่นขึ้นมา)แต่พอออกมามองในโลกของความเป็นจริงเรารู้สึกแย่มากๆค่ะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้า โรคจิตไปแล้ว ไม่มีใครอยู่ข้างเราหรอก
เรารู้สึกเหงาตลอดเวลาบางครั้งก็เครียดมากๆแต่เราปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะแม้แต่เพื่อนสนิทเรา ยายเรา แม่เรา ในบางครั้งเราก็จินตนาการว่าเราโดนทำร้ายจนตาย ทำร้ายตัวเองมั่งแต่ในโรคความเป็นจริงไม่ได้มีการทำร้ายตัวเองแต่อย่างใด รู้สึกเบื่อไม่อยากทำอะไรเลยอยากนอนเฉยๆให้เวลาผ่านไป นอนหลับยากมากบางวันก็นอนแบบไม่ตื่น
ตอนนี้เรารู้สึกว่าเรารักเพื่อนในจินตนาการเรามากๆเราอยากอยู่กับเขาตลอดไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหนเราจะนึกว่าเขาอยู่ข้างเราเสมอมันทำให้เราอุ่นใจค่ะจนบางครั้งเราก็กลัวว่าเราจะหลงอยู่ในจินตนาการตัวเองจนออกไปในโรคความเป็นจริงไม่ได้แล้วค่ะ
เวลาอยู่กับเพื่อนเรามักจะยิ้มแล้วก็ทำตัวให้มีความสุขเสมอไม่ว่าจะทำอะไร ถึงแม้ว่าตอนนั้นเราจะรู้สึกแย่แต่เราก็จะยิ้มออกมาถึงว่าตัวเองไม่ได้อยากจะยิ้มเลยก็ตาม
เราเลยอยากจะถามทุกๆคนว่าเราควรจะออกจากสถานการณ์นี่ยังไงคะ อาการอย่างนี้ต้องพบจิตแพทย์หรือเข้าค่ายโรคทางจิตอะไรบ้างรึป่าว ขอความกรุณาทุกคนอย่าซ้ำเติมหรือดูถูกเลยค่ะเราอึดอัดมากแล้ว
สร้างเพื่อนในจินตนาการจนลืมโลกแห่งความจริง
ส่วนตัวพ่อแม่แยกทางกันค่ะที่บ้านไม่มีหนี้สินต้องหาเงินเพื่อเอามาใช้จ่ายแต่ไม่ถึงกับลำบาก ตอนนี้อยู่กับยายที่ห้องเช่าแห่งหนึ่งส่วนแม่อยู่กับสามีใหม่กับน้องอีกสองคนที่กรุงเทพจะไปหาแม่ในช่วงปิดเทอมยาวๆหรือบางที่จะไปในช่วงเสาร์อาทิตย์ด้วยค่ะส่วนพ่อไม่ค่อยได้ติดต่อไปเพราะยายไม่ชอบค่ะทุกครั้งที่ไปเจอพ่อจะโดนว่าตลอดว่าไปทำไมเวลายายไม่พอใจโดนไล่ให้ไปตายก็มี เขามักจะบอกว่าเกิดมาทำไมทำตัวไร้ประโยชน์รักพ่อมากก็ไปอยู่กับมัน ไปกระโดดให้รถชนตายซะ
หนูเรียนอยู่โรงเรียนรัฐขนาดใหญ่แห่งหนึ่งห้องหกซึ่งเป็นห้องกลางๆค่ะแต่เรียนหนักมากบางวันเรียน 10-11 ชม.เลยค่ะแล้วการบ้านนี่ไม่ต้องพูดถึงทำไม่ทันค่ะยิ่งในช่วงโควิดนี่รับรองว่าตอนเปิดเทอมงานไม่ต้องพักค่ะ ยิ่งติวโอเน็ตยิ่งไปใหญ่แต่ว่าเราเรียนดีอยู่ค่ะเลยไม่ค่อยมีปัญหาด้านการเรียนแต่จะเครียดเยอะมาก จนบางวันนอนแทบไม่หลับ
เรื่องที่เราจะถามทุกคนตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราเป็นคนมีเพื่อนค่อนข้างเยอะแต่สนิทกันมีแทบไม่ถึง3คน จะมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมากที่สุดตอนอยู่ประถมซึ่งตอนนี้ก็ยังคบกันอยู่เพราะเช่าห้องอยู่ใกล้กัน แต่ปัญหามันมีอยู่ที่ว่าเรามักจะสร้างเพื่อนในจิตนาการเรามาเพื่อนให้ตัวเองไม่รู้สึกเหงาคอยปรึกษากับเพื่อนในจินตการมากกว่าเพื่อนตรงหน้า บางครั้งก็จินตนาการตลกๆจนขำออกมาก็มีค่ะ เรามักจะร้องไห้บ่อยๆเวลาอยู่คนเดียวมีเพื่อนในจินตนาการที่คอยปลอบใจเรา(จริงๆเราปลอบใจตัวเองนั่นล่ะค่ะแต่สร้างคนอื่นขึ้นมา)แต่พอออกมามองในโลกของความเป็นจริงเรารู้สึกแย่มากๆค่ะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้า โรคจิตไปแล้ว ไม่มีใครอยู่ข้างเราหรอก
เรารู้สึกเหงาตลอดเวลาบางครั้งก็เครียดมากๆแต่เราปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะแม้แต่เพื่อนสนิทเรา ยายเรา แม่เรา ในบางครั้งเราก็จินตนาการว่าเราโดนทำร้ายจนตาย ทำร้ายตัวเองมั่งแต่ในโรคความเป็นจริงไม่ได้มีการทำร้ายตัวเองแต่อย่างใด รู้สึกเบื่อไม่อยากทำอะไรเลยอยากนอนเฉยๆให้เวลาผ่านไป นอนหลับยากมากบางวันก็นอนแบบไม่ตื่น
ตอนนี้เรารู้สึกว่าเรารักเพื่อนในจินตนาการเรามากๆเราอยากอยู่กับเขาตลอดไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหนเราจะนึกว่าเขาอยู่ข้างเราเสมอมันทำให้เราอุ่นใจค่ะจนบางครั้งเราก็กลัวว่าเราจะหลงอยู่ในจินตนาการตัวเองจนออกไปในโรคความเป็นจริงไม่ได้แล้วค่ะ
เวลาอยู่กับเพื่อนเรามักจะยิ้มแล้วก็ทำตัวให้มีความสุขเสมอไม่ว่าจะทำอะไร ถึงแม้ว่าตอนนั้นเราจะรู้สึกแย่แต่เราก็จะยิ้มออกมาถึงว่าตัวเองไม่ได้อยากจะยิ้มเลยก็ตาม
เราเลยอยากจะถามทุกๆคนว่าเราควรจะออกจากสถานการณ์นี่ยังไงคะ อาการอย่างนี้ต้องพบจิตแพทย์หรือเข้าค่ายโรคทางจิตอะไรบ้างรึป่าว ขอความกรุณาทุกคนอย่าซ้ำเติมหรือดูถูกเลยค่ะเราอึดอัดมากแล้ว