คือเราเป็นคนที่ค่อนข้างพูดมาก และใช้ชีวิตประจำวันทุกวันเราก็จะมีเรื่องมาเก็บไว้ในใจทุกวันไม่ว่าจะเรื่องดีหรือเรื่องแย่เราจะชอบเก็บแล้วเอามาเล่าให้คนที่สนิทฟังเพราะแค่อยากเล่าถ้าไม่เล่ามันจะอึดอัดใจมาก แล้วเราเป็นลูกคนเดียว ญาติพี่น้องก็ไม่ได้สนิทถึงขั้นมานั่งฟังอะไรไร้สาระ เราเลยจะชอบไปเล่าเรื่องเล็กๆน้อยๆให้พ่อแม่ฟัง ว่าเราเจออะไรมาบ้าง บางครั้งเราอาจใช้เสียงฟีลตะโกนเพื่อให้ได้อรรถรส ซึ่งการที่เราเล่าให้พ่อฟังไม่มีปัญหาหรอกแต่แม่นี่สิ อย่างที่บอกไปว่าเราชอบใช้เสียงให้ได้อรรถรส  ซึ่งเราจะเล่าเรื่องต่างๆให้แม่ฟังแม่มักจะว่าเราหรือจบด้วยการทะเลาะ แม่มักจะบอกว่าเราติดนิสัยเสียชอบตะโกนตะคอกแม่ เราแค่อยากเล่าให้ได้อรรถรสเพราะเราเห็นแม่เป็นคนที่เราสบายใจด้วย แต่พอแม่ทำอย่างนี้ทำให้เรารู้สึกว่าเราเห็นคนอื่นเขาคุยกับแม่ได้ทุกเรื่องไม่เห็นเหมือนเราที่แค่พูดนิดหน่อยก็ผิดแล้ว 

ทุกคนอ่านมาถึงขนาดนี้คงคิดว่า "ก็เพราะเราใช้น้ำเสียงตะคอก"แม่เลยไม่ชอบ แต่ความจริง เราไปปรึกษาเขาเรื่องการเรียนบ้าง สังคมบ้าง สิ่งที่เขาจะตอบกลับมาคือ
"จะให้แม่ทำอะไร"
"แล้วไง"
ไม่เคยมีคำปลอบดีๆเลย เราควรทำไงดีคะ