เป็นฆราวาสเป็นคนธรรมดาๆ ทุกวันตั้งใจทำทาน รักษาศีล5 ฝึกสมาธินิดๆหน่อยๆ เจริญสติดูจิตบ้างแต่ไม่ได้มาก เพราะส่วนใหญ่ มีงานมีภาระที่ต้องทำ
ผมสำรวจใจของผมเอง รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ค่อยก้าวหน้า เพราะภาวนาไม่ต่อเนื่องเหมือนชีวิตหมกมุ่นอยู่กับภาระหน้าที่ หมกมุ่นอยู่ในกามสุข รูป รส กลิ่น เสียง
ภาวนาติดๆดับๆ ใจอยากจะออกไปจากทุกข์แต่กิเลสก็ลากกลับไปที่เดิม
เห็นสิ่งใดเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
เห็นเป็นทุกข์อยู่อย่างนี้ แล้วเกิดความเบื่อหน่าย ที่ต้องทุกข์อยู่แบบนี้เลื่อยไป
พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ว่า สุขอื่นยิ่งกว่าความสงบไม่มี ผมก็เลยอยากออกบวช

แต่ครูบาอาจารย์ที่ท่านได้ธรรม ท่านก็สอนว่าเป็นฆราวาสก็สามารถบรรลุธรรมได้ ถ้าหากเข้าใจธรรมะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
ธรรมะก็จะอยู่กับใจเจ้าของ

แต่ผมเข้าใจว่าสำหรับผู้ที่ยังไม่มีคุณธรรมพูดแบบนั้นง่ายแต่ทำมันยาก จะให้เราไปเทียบกับพระอริยะบุคคลคงไม่ได้
มันเทียบไม่ติดฝุ่น

เพราะฆราวาสส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่ในกาม จะเอาอะไรมาสู้กับกิเลส ในเมื่อใจตนเองยังตกเป็นทาสของกิเลส ถ้าไม่ฝืนออกมา ไม่อบรมจิต ไม่ละวางกิเลส

ถึงจุดนี้ผมเห็นแล้วว่าความสุขจริงๆไม่ใช่ได้อะไรมาครอบครอง แต่เป็นการสละออกไป ยิ่งสละออกยิ่งมีความสุขมากขึ้น
เพราะสุดท้ายแล้วยังไงเราก็ต้องตาย
สมบัติทั้งหลายในโลก ไม่สามารถนำติดตัวไปได้
แล้วอยากแสวงหาความสุขจากธรรมมากกว่าความสุขจากกาม
แม้ความสุขจากความสงบที่ผมได้สัมผัสแม้เพียงน้อยนิด ยังสุขยิ่งกว่าความสุขทางกาม ที่มันเร้าร้อนดิ้นรน อยากได้ไม่จบไม่สิ้น

ตรงนี้เป็นความในใจ ไม่ได้ตั้งใจอยากมาตั้งกระทู้บอกใครครับ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่ายังไงเราก็ต้องตาย สมบัติทั้งหลายนำไปไม่ได้ เลยอยากออกบวชแสวงหาธรรม
แต่ตอนนี้ผมมีภาระที่ต้องช่วยงานพ่อแม่
ดูแลพ่อแม่ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ครับ
ตั้งใจว่าถ้าพ่อเสียอยากจะออกไปบวช
แต่ตอนนี้ก็อยากไปบวช ไม่อยากครองเรือน ถ้าบอกไปแบบนั้นพ่อคงไม่อนุญาติ
เพราะไม่มีใครมาช่วยพ่อผมที่บ้านทำกิจการต่อ แต่ใจก็อยากบวช
ผมเห็นว่าฐานะทางบ้านผมไม่ได้ติดขัดเงินทองหรือเดือดร้อนครับ ถึงจะบวชไปพ่อแม่ท่านก็ยังไม่ลำบาก
ถ้ามีความเห็นเช่นนี้ ผมควรทำยังไงต่อดีครับ ขอบคุณครับ