ต้องคิดแบบไหนคะ จึงจะรู้สึกสงบ กับการที่ตัวของเราใช้ชีวิตตั้งอยู่บนการละ ลด เลิก กิเลสตัณหาเท่าที่ทำได้
มีความสงบภายในตัวเองพอประมาณ เข้าใกล้สายกลางพอสมควรในฐานะปุถุชนคนธรรมดา
แต่ต้องอยู่ร่วมกับมนุษย์ผู้อื่น (ในสังคม) ที่แสวงหากิเลสตัณหา และเต็มไปด้วยความทุกข์
จนรู้สึกว่า ทุกข์ที่เกิดขึ้นกับเราตอนนี้ หาใช่ทุกข์ของตัวเราเอง แต่เป็นทุกข์ของผู้อื่นทั้งสิ้น
เลยนึกขึ้นได้ว่า พระท่านที่กำลังบวชเรียนหรือศึกษาธรรม ที่หมั่นปฏิบัติธรรม ถือศีล ภาวนา
เพื่อแสวงบุญและปลดเปลื้องทุกข์ของตน กลับตื่นขึ้นมาเพื่อรับรู้ทุกข์ของญาติโยม
และต้องช่วยบรรเทาทุกข์ให้กับพวกเขา ท่านๆ ใช้ธรรมมะหรือแนวคิดอย่างไรเพื่อดับทุกข์ประเภทนี้
รบกวนให้แนวคิดที่จะเอามานำทางและแตกยอด ไม่อยากวิ่งหนี อยากอยู่ร่วมกับมัน (ทุกข์นี้) โดยสันติ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ