วันที่ 3 มิถุนายน 2563 ความรู้สึกแย่ความรู้สึกหนักอยู่ในใจเหนื่อยล่า เบื่อผิดหวังกับตัวเอง ลืมตาขึ้นก็รู้สึกไร้ค่า หลับตาลงก็รู้สึกสิ้นหวัง คนเราจะต้องมีชีวิตอยู่ไปเพื่อรู้สึกแบบนี้ไปทำไมกันนะ หาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอ อยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะกินยาหาหมอ แต่ไม่มีจุดหมายในชีวิตที่ชัดเจน ไม่มีความสุข ไม่มีสิ่งที่อยากทำ ไม่มีความหวัง ไม่มีกำลังใจ ไม่มีความรัก ไม่มีแม้กระทั่งความรู้สึกใดๆหลงเหลืออยู่ยกเว้นความไร้ค่าและความผิดหวังที่มันถาโถมเข้ามา สิ่งที่เคยชอบทำกลับทำมันไม่ได้ หนังที่เคยชอบดูกลับดูแล้วไม่เข้าใจ เพลงที่เคยชอบฟังกลับฟังแล้วรำคาญ ความสุขคืออะไร ต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากความทรมานนี้สักที ทรมานกับตัวเองเหลือเกิน อยากหายไปอยากจบทุกอย่างแล้วหายไปเงียบๆคนเดียว ภาวนาถึงวันนั้นไวไว

*ขอพื้นที่ให้ระบายหน่อยนะคะเหนื่อยเหลือเกินเหนื่อยจนเกินจะบรรยาย