ตลอด20กว่าปีมานี้ผมแทบจะไม่เคยรับรู้ถึงคำว่าความสุขเลยครับ เพื่อนไม่มี เรื่องรักๆก็ไม่เคยมีคนดีๆเข้ามาเลย ครอบครัวก็ไม่เข้าใจเราไม่ว่าจะระบายอะไรออกไปก็มักไม่ฟังหรือตั้งคำถามกลับมาทั้งที่ตลอดมาผมยังเคยรู้คำตอบเลยว่าเพราะอะไร ผมมักจะรู้สึกว่าตัวอ่ะทำไมเกิดมาแล้วมันไม่เคยเจอความสุขเลย ตั้งแต่ยังเด็กเลยครับ ผมพยายามมาตลอดเลยครับเพื่อจะเข้าสังคมใหม่พยายามหาคนรักที่ดีๆเข้ามาบ้างแต่ไม่ได้อะไรอย่างที่หวัง ผมเจอแต่เรื่องแย่มากมายแต่ผมกลับหาความสุขให้ตัวเองไม่ได้เลย ทำไมชีวิตมันเดินช้าจังเลยครับทุกวันนี้ผมแทบไม่รู้สึกเลยครับว่าชีวิตมันจะมีค่าแค่ไหนแค่เหมือนผมรอวันนอนโรงอ่ะครับ จนวันนี้ผมทนไว้ไม่ไหวจริงๆแล้วครับ มันทรมานสุดกับการที่ไม่มีใครเลยครับผมเหลืออดกับชีวิตผมมากๆแค่จะระบายก็ยังไม่มีใครรับฟังเลย พ่อแม่ที่พอผมระบายไปก็เอาต่อเมินจนพอผมเริ่มไม่ไหวแล้วระบายความในใจไปกับการพิมพ์ในกระทู้นี้และนี้เป็นครั้งแรกเลยครับ ที่ทนไม่ไหวจนต้องมาระบายในกระทู้ทั้งหมด ทำไมกันล่ะครับทำไมผมถึงต้องทนกับชีวิตที่มันโคตรเหงาทำไมจะต้องไม่มีเพื่อน ผมยังพยายามไม่มากพออีกเหรอ???? ต้องให้ผมทำยังไงอีกเพราะตลอด20ปีมาก็ไม่เคยใครจะมาเห็นหัวกันเลย ผมเหนื่อยมากๆทั้งเรื่องงาน ทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องของชีวิตที่มีแต่ความเหงา ผมไม่อยากได้ความเห็นอะไรครับ กระทู้นี้ผมแค่จะระบายครับ ใครที่เข้ามาอ่านก็พิมพ์ตอบกลับได้ครับผมไม่ขอปิดกั้นอะไรครับ