เครียด อึดอัดเหลือเกิน ทำไมนะ
จิตแพทย์แนะนำ ให้คุยกันตรงๆ
ถ้ามันคุยตรงๆได้ ผมคุยไปนานแล้ว
ผมกลัว กลัวไปหมด ผมกลัวว่า ถ้าผมพูดตรงๆออกไป สิ่งที่ตอบมาคือ การทะเลาะกัน การโวยวายใส่ ทำไมเหรอครับ เพราะผมเคยโดนมาแล้ว
ผมแค่อยากจะบอกว่า "เรามาเปิดใจคุยกันได้ไหม โดยที่ไม่ต้องชักสีหน้า ไม่ต้องโวยวายใส่ คุยกันดีๆ ซักครั้งได้ไหม" "ขอให้ผมได้พูด ได้ระบายความในใจโดยผมไม่ต้องกังวลว่า จะมีปฏิกิริยาตอบกลับแบบที่เคยเป็นมาหลายปี"
ผมเก็บกด เก็บมันไว้ในความรู้สึกลึกๆ อยู่มานานแล้ว ขณะที่อีกมุมหนึ่งผมต้องมีรอยยิ้ม รอยหัวเราะกับคนทั่วไป เพื่อให้ทุกคนเห็นว่า "ราบรื่น ปกติ"
แต่ จริงๆแล้ว ผมมีเรื่องอยากระบายเหลือเกิน แต่ผมไม่กล้าระบายกับใคร แม้แต่ คนในครอบครัว
คนข้างนอก? ที่ไว้ใจได้ไง ..... ทุกคนก็มีเรื่องเครียดอยู่แล้ว ผมจะเอาความทุกข์ไปให้เขาอีกหรือ
งั้นก็ระบายกับใครๆที่เขาพอรับฟังได้สิ ... ผมอยากนะ แต่พอผมระบายออกไป ผมกลัวว่า เขาจะเอาไปพูดต่อด้วยความหวังดี แต่เรื่องมันกลายเป็นแย่ลงไปอีก 
ทำยังไงดีครับ
ผมอึดอัดเหลือเกิน
ผมอิจฉานะ
อิจฉาหลายๆคนที่เขาหาเช้ากินค่ำ แต่กลับมีความสุขในแบบของตัวเอง
อิจฉาหลายๆคนที่เขามีคนคอยยืนข้างๆ และรับฟัง
อิจฉาหลายๆคนที่เขาทำตัว กินเหล้า เที่ยว แต่เขากลับมีความกล้าที่จะพูดในสิ่งที่อึดอัด
ครับ วันนี้ผมอึดอัด และกดดันภายในรุนแรงจนต้องมาพิมพ์ยาวๆ
แต่อย่างน้อย ผมก็ได้ระบายมาบ้าง
มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกครับ
แต่ อย่างน้อย ก่อนผมจะจากโลกนี้ไป ผมจะไม่ต้องมีสิ่งรบกวนสมองติดตามไปยังปรโลก
กลางคืน ผมได้แต่หลับตา รีบนอน ทั้งๆที่นอนไม่หลับ เพราะผมไม่อยากคิดอะไรฟุ้งซ่าน แต่พอลืมตาขึ้นมาตอนเช้า มันก็วกกลับมา จนผมคิดว่า สุดท้ายแล้ว การหลับไปเลยมันน่าจะดีกว่า 

ครับ ผมอยากบอกว่า สุดท้าย การจบชีวิต ไม่ใช่เพราะไม่รักตัวเอง แต่เพราะรักตัวเอง ไม่อยากให้ร่างกายต้องมาเหนื่อยอีก ไม่อยากให้จิตใจต้องมาท้อแท้อีก อยากให้เขาได้พักซักที และไม่ต้องตื่นมาเหนื่อยอีก

ทุกท่านว่าจริงไหมครับ