จากที่รักกันมาก เขาเอาใจใส่ ดูแลเราอย่างดีเสมอมา
เขาทำให้เรารู้สึกว่า เราเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก
จนเราไม่ต้องการอะไรแล้ว ไม่อยากได้อะไร ชีวิตนี้ขอแค่มีเขาเท่านั้นก็พอ
แต่ในเมื่อเวลายังคงเดินไปข้างหน้า ทุกๆอย่างย่อมมีวันเปลี่ยนไป
และวันนั้นก็มาถึง
วันที่เขาไม่ได้รักเราอีกต่อไปแล้ว แต่เรายังรักเขามากเหมือนเดิมไม่เคยน้อยลง
วันที่เราไม่มีค่าอะไรกับเขาอีกแล้ว แต่เรายังแคร์เขามากเหลือเกิน
และ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้เรา2คนต้องทนอยู่บ้านเดียวกัน
ผมพยายามทำทุกๆอย่าง เพื่อให้เธอกลับมาเหมือนเดิม
แต่เวลา ได้พาเธอคนที่ผมรู้จัก หายไปจากผมเรียบร้อยแล้ว
ทิ้งไว้เพียงผู้หญิงแปลกหน้าคนนึง
คนที่ผม แม้นเพียงมองหน้าเธอ เธอก็หงุดหงิดแล้ว
เพียงแค่อยู่ใกล้ๆ เธอก็จะอึดอัดรำคาญ
แม้นอยากจะสัมผัสตัวเธอแค่ไหน ก็ทำไม่ได้อีกแล้ว
แม้นจะนอนเตียงเดียวกัน ก็มีเพียงแผ่นหลังที่เย็นชาที่หันมาทางผม
มันเจ็บปวดและทรมาณเหลือเกิน
ผมพยายามลืม ไม่คิดถึงมันก็ทำไม่ได้ซักที
เครียด จนไม่มีกำลังใจจะทำอะไรมานานมากแล้ว
แค่หายใจ ก็แน่นหน้าอก อึดอัดไปหมด
รู้สึกอิจฉา คนที่มีความรักทุกคน
รู้สึกอิจฉา คนที่จากไปแล้ว เพราะไม่ต้องมาทนทุกข์อะไรแบบนี้
รู้สึกอิจฉาเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่กำลังจะจากไปด้วยโรคมะเร็ง แต่เพื่อนคนนั้นก็คงจากไปพร้อมกับความรักมากมายของคนที่เขารัก
เหนื่อย...... เหนื่อยเหลือเกิน
อยากระบายให้ใครซักคนได้รับฟังครับ
ขอบคุณครับ