สวัสดีทุกคน 👋
เราเป็นคนไทยที่ไปอยู่ต่างประเทศมา 12 ปีแล้ว. ปกติเป็นคนที่เสียใจกับเรื่องเล็กง่าย แต่เฉพาะกับคนที่เราให้ความสำคัญมากที่สุด เช่น พ่อและแม่ และ ก็แฟนค่ะ. ส่วนกับคนอื่นๆเราจะไม่เอามาคิดมากค่ะ. เราอยู่ห่างไกลจากพ่อแม่ตั้งแต่เราอายุได้ 12 ปี. ตอนนั้นไปอาศัยอยู่กับญาติที่ไม่สนิทที่ต่างประเทศและก็ใช้ชีวิตที่นี่มาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ. ปีแรกๆคิดถึงบ้านมาก ร้องไห้เกือบทุกคืนแต่ก็ไม่มีใครมาปลอบใจเราได้ ได้แ
ต่รัองไห้คนเดียวกอดตัวเองและปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้. และแล้วอาการคิดถึงบ้าน หรือ homesickness ก็หายไปค่ะ แต่ค่อนข้างใช้เวลานานมาก. ประมาณ 9 ปีเลยค่ะ. ถ้าจะถามว่าตัวเองเป็นคนที่เข้มแข็งมั้ย อยากจะบอกว่าไม่เลยค่ะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ทำให้จิตใจเราอ่อนแอมาก ตอนเด็กๆจำได้ว่าเป็นคนที่ไม่ร้องไห้ง่ายและไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นแต่ตั้งแต่เราต้องจากพ่อแม่มาอยู่กับญาติเรากลับเป็นคนที่จิตใจบอบบางเสียใจง่ายกับแค่สิ่งเล็กๆ แต่ที่แย่ที่สุกคือ เราไม่มีพ่อหรือแม่ หรือใครที่มาปลอบใจเราได้สักคน บางทีเห็นเด็กคนอื่นร้องไห้เสียใจเค้าก็ไปหาพ่อแม่ของเค้าและเด็กพวกนั้นก็ถูกปลอบใจโดยพ่อแม่ของเค้า. ตอนนี้เราอายุ24แล้ว แต่ทำไมแทนที่ใจเราจะเข้มแข็งขึ้นกลับกลายเป็นว่าเราบอบบางมากกว่าเดิมซะอีกเลยไม่กล้าที่จะรักใครเพราะกลัวความเจ็บปวดและตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นค่ะ ความรักแทนที่มันจะสวยงามแต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้เราเจ็บปวดสุดๆและเราก็ต้องแยู่ตัวคนเดียวและปลอบใจหรือกอดตัวเองต่อไปค่ะ(เริ่มเรื่องยาวไปหน่อยนะคะ พอดีเพิ่งหัดเขียนเป็นครั้งแรกในรอบ 12ปี ภาษาไทย อาจจะใช้ผิดๆถูกๆหน่อยนะคะ แต่จะพยายามเขียนให้ดีที่สุดค่ะ)
เคยกอด และปลอบใจตัวเองมั้ย
เราเป็นคนไทยที่ไปอยู่ต่างประเทศมา 12 ปีแล้ว. ปกติเป็นคนที่เสียใจกับเรื่องเล็กง่าย แต่เฉพาะกับคนที่เราให้ความสำคัญมากที่สุด เช่น พ่อและแม่ และ ก็แฟนค่ะ. ส่วนกับคนอื่นๆเราจะไม่เอามาคิดมากค่ะ. เราอยู่ห่างไกลจากพ่อแม่ตั้งแต่เราอายุได้ 12 ปี. ตอนนั้นไปอาศัยอยู่กับญาติที่ไม่สนิทที่ต่างประเทศและก็ใช้ชีวิตที่นี่มาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ. ปีแรกๆคิดถึงบ้านมาก ร้องไห้เกือบทุกคืนแต่ก็ไม่มีใครมาปลอบใจเราได้ ได้แ
ต่รัองไห้คนเดียวกอดตัวเองและปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้. และแล้วอาการคิดถึงบ้าน หรือ homesickness ก็หายไปค่ะ แต่ค่อนข้างใช้เวลานานมาก. ประมาณ 9 ปีเลยค่ะ. ถ้าจะถามว่าตัวเองเป็นคนที่เข้มแข็งมั้ย อยากจะบอกว่าไม่เลยค่ะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ทำให้จิตใจเราอ่อนแอมาก ตอนเด็กๆจำได้ว่าเป็นคนที่ไม่ร้องไห้ง่ายและไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นแต่ตั้งแต่เราต้องจากพ่อแม่มาอยู่กับญาติเรากลับเป็นคนที่จิตใจบอบบางเสียใจง่ายกับแค่สิ่งเล็กๆ แต่ที่แย่ที่สุกคือ เราไม่มีพ่อหรือแม่ หรือใครที่มาปลอบใจเราได้สักคน บางทีเห็นเด็กคนอื่นร้องไห้เสียใจเค้าก็ไปหาพ่อแม่ของเค้าและเด็กพวกนั้นก็ถูกปลอบใจโดยพ่อแม่ของเค้า. ตอนนี้เราอายุ24แล้ว แต่ทำไมแทนที่ใจเราจะเข้มแข็งขึ้นกลับกลายเป็นว่าเราบอบบางมากกว่าเดิมซะอีกเลยไม่กล้าที่จะรักใครเพราะกลัวความเจ็บปวดและตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นค่ะ ความรักแทนที่มันจะสวยงามแต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้เราเจ็บปวดสุดๆและเราก็ต้องแยู่ตัวคนเดียวและปลอบใจหรือกอดตัวเองต่อไปค่ะ(เริ่มเรื่องยาวไปหน่อยนะคะ พอดีเพิ่งหัดเขียนเป็นครั้งแรกในรอบ 12ปี ภาษาไทย อาจจะใช้ผิดๆถูกๆหน่อยนะคะ แต่จะพยายามเขียนให้ดีที่สุดค่ะ)