น้องแมวที่รับมาเลี้ยง กลับดาวแมวกระทันหันค่ะ  ในคืนลอยกระทงพอดี..

ขณะที่พิมพ์กระทู้อยู่นี้ น้ำตาเรายังไหลอยู่เลยค่ะ  เสียใจ  เสียใจมาก  กับการสูญเสียครั้งนี้  เพราะเราเลี้ยงน้องเหมือนลูกคนนึง.....
นอนไม่หลับเลย  เสียใจเหมือนใจจะขาดลง  


น้องเป็นแมวเปรอะค่ะ  เป็นแมวขี้อ้อน และหวงเจ้าของ
น้องเป็นแมวตัวแรกที่เรารับมาเลี้ยงค่ะ  หวังว่าจะให้เป็นเพื่อนลูกสาวเวลาเค้าอยู่บ้าน  ซึ่งลูกสาวเรารักน้องมาก  ร้องไห้ไม่หยุดเลย

ปลอบใจลูกสาว พร้อมกับปลอบใจตัวเองว่า   ไม่เป็นไรนะคะ  น้องไปสบายแล้ว ...


ในใจ จขกท.คือ คิดถึงน้องมาก  ไม่มีน้องแล้วเหงามาก  สะเทือนใจพอสมควรเลย
ใจอยากรับตัวอื่นมาเลี้ยงแทนน้อง  เพราะก่อนหน้านี้คนที่เค้าส่งให้เรา  มีน้องมาเพิ่มเหมือนกัน  เป็นแมวเปรอะเหมือนกัน
น่าจะมีพ่อตัวเดียวกันกับน้องที่กลับดาวแมว


ลูกสาวถามทั้งน้ำตาว่า "มีตัวอื่นแทนน้อง  น้องจะเสียใจมั้ย"  หนูกลัวน้องเสียใจ...



ไม่รับมาอีก คงไม่ได้ค่ะ บ้านเหงามากเมื่อไม่มีน้องแมว....

ไม่รู้ว่าจะอธิบายน้องยังไงค่ะ เพราะแม่เองก็จุก แล้วก็เสียใจจนคิดอะไรแทบไม่ออก
ตื่นมาเจอกระบะทราย  กล่องอาหารเปียกน้อง  ไม่มีใครมาปลุกตอนตีห้า   ลับเล็บเสียงดังให้ฟัง....  มันไม่ตลกเลยค่ะ จริงๆ


ขอเหตุผล และคำปลอบโยนจากสมาชิกท่านอื่นหน่อยค่ะ  แม่จะบอกลูกสาวว่ายังไง....ถ้าลูกถามแบบนี้
เอาจริงๆ ก็ปลอบใจแม่ด้วยนี่แหละค่ะ
ไม่คิดเหมือนกันค่ะว่า การสูญเสียสัตว์เลี้ยงที่เรารักไป  มันจะเจ็บปวดขนาดนี้...



ถูกผู้ชายทิ้ง เรายังไม่ร้องไห้ขนาดนี้เลยนะ เอาจริง...