สวัสดีค่ะ อยากขอพื้นที่ระบายสักนิดนึงค่ะ หนูอึดอัดมากๆ ขอเข้าเรื่องเลยนะค่ะ

สามีทำงานคนเดียวค่ะ หนูมีหน้าที่เลี้ยงลูกอยู่บ้าน ทำงานบ้าน หาข้าว เตรียมเสื้อผ้าให้เขาไปทำงานค่ะดูเหมือนสบายแต่เหนื่อยมากเลยค่ะ ตั้งแต่คลอดลูกมา สามีอาบน้ำให้ลูกนับครั้งได้ค่ะ ลูกอึ ลูกเปลี่ยนเพิสก็นับครั้งได้เช่นกันบางครั้งลูกฉี่กลางบ้านก็ต้องรอหนูไปเช็ด ไปกินข้าวข้างนอกเขามีเวลาเล่นโทรศัพท์ แต่ทำไมเราต้องเอาแต่เลี้ยงลูก รีบกินข้าวนะ บางทีหนูก็แอบร้องไห้คนเดียวเวลาที่เขาไปทำงาน มันเหนื่อยมันน้อยใจมากๆเลยค่ะ ทำไมทุกอย่างในบ้านมันถึงเป็นหน้าที่ของเราหมดทุกอย่าง แม้แต่เลี้ยงลูก ตอนนี้ลูกหนู 1ขวบ4 เดือนค่ะ หนูได้แต่คิดบวกตลอด เขาคงทำงานเหนื่อย 😅  จนกระทั่งเขาอยากออกรถยนต์คะ ก็เป็นหนูเหมือนเดิมค่ะ ต้องหาข้อมูลรถทุกรุ่นตัวเริ่มต้น ต้องผ่อนเท่าไร แล้วต้องดาวน์เท่าไร 😅 แทบจะเป็นเลขาคนหนึ่งแล้วคะ  จนหามาแล้วเขาชอบถูกใจตัวนี้หนูก็เดินเรื่องคุยกับเซลล์เตรียมเอกสารให้เขา เขามีหน้าที่แค่เซ็นเอกสารกับสแกนหน้ากับไฟแนนซ์ 🥹 จนรถได้แล้ว เชื่อไหมค่ะหนูกับลูกไม่เคยได้นั่งเบาะข้างหน้าข้างเขาเลยสักครั้งเดียว จนอีกนึงอาทิตย์จะไปบ้านเขาทางบ้านเขาชวนไปเที่ยวสวนน้ำเราก็ไป ได้เอาลูกไปเล่นด้วย  เช่นเดิมค่ะ ขาไปหนูกับลูกก็นั่งเบาะหลัง เบาะหน้าเขาบอกให้น้องสาวเขานั่ง ตอนนั้นก็แอบนอยด์เสียใจอยู่ค่ะ  ได้แต่คิดทำไมนะเราไม่เคยได้นั่งตรงนั้นเลย🥲 น้ำตาซึมๆ ได้แต่เงียบเลี้ยงลูกอยู่ข้างหลังไป น้องสาวเขา ก็ค่อนข้างจะติดพี่ชายพอสมควรค่ะก่อนที่สามีจะแต่งงานกับหนูก็เคยมีปัญหากันมาก่อนน้องเค้าเป็นซึมเศร้าช่วงนั้นค่ะเขาพูดคำเดิมซ้ำๆว่าพี่ชายจะทิ้งเค้าไป ทุกคนในบ้านชวนเค้าหมดค่ะแต่เค้าไม่ไป พอสามีหนูชวนเค้าถึงจะไปค่ะทุกคนว่าหนูคิดมากเกินไปไหมคะหนูมีสิทธิ์เสียใจตรงนี้ได้ไหมคะหนูอึดอัดค่ะไม่มีสิทธิ์พูดได้แต่เงียบเพราะเราไม่ได้หาเงินบางทีก็รู้สึกไร้ค่ามากๆเลยค่ะเหมือนไม่มีประโยชน์ ขอโทษนะคะที่พิมพ์ยาวขนาดนี้ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ หนูอายุ 21 ปี สามีหนู 44 ปีค่ะ