เราไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่าหน้าตาดีโลกก็จะใจดี เราว่าโลกก็ใจดีกับเรามาก หน้าตาไม่ดี แค่พอไปวัดไปวาได้ แต่มีจุดๆนึงที่ทำให้เราฉุกคิดว่าหน้าเราหน้าตาดีโลกก็จะใจดี คือ เมื่อตอนเด็กๆ พ่อแม่เลือกน้องเรามากกว่าเรา ทิ้งเราไว้กับย่า เพราะน้องหน้าตาจิ้มลิ้มกว่า เราร้องไห้ก็ไม่เคยกอดปลอบ แต่ปลอบน้อง เรามีเพื่อน เพื่อนชอบพาไปเจอผช ผชก็มักจะบูลลี่หน้าตาเรา เราก็ด่ากลับ เพราะตัวเองก็ไม่ได้หล่อ (แค่คนเดียวที่บูลลี่เรา แต่มันอายมากๆ) ตอนนี้เราโตแล้วพ่อแม่ก็ใจดีไม่ได้มีอะไร แค่พึ่งเข้าใจว่าถ้าหน้าตาจิ้มลิ้มก็จะถูกเลือกเป็นพิเศษ เพราะเราอยู่ในวัยที่มีหลาน ซึ่งหลานสองคนคล้ายๆเรากับน้อง หลานคนน้องหน้าตาจิ้มลิ้มมาก น่ารักน่ากอด อีกคนนึงแมนๆห้าวๆเพราะเป็นผช. เราก็เลยมาคิดในเคสของเราว่าเอ้อวะรู้เหตุผลในสมัยก่อนละ ที่พ่อแม่ไปไหนไม่พาไป ทิ้งให้ย่าเลี้ยง แต่ย่าเป็นคนมองคนที่จิตใจ รักหลานจากจิตใจ รู้สึกขอบคุณพ่อแม่ที่ทิ้งไว้กับย่า เลยกลายเป็นหลานรักย่า แต่ก็เสียใจอยู่นะ ถ้าเลือกได้ก็อยากเกิดมาหน้าตาจิ้มลิ้ม