สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราสงสัยว่าตัวเราเองเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ เราหดหู่หัวใจมากๆ ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าเราเป็นเด็กที่ไม่ได้โตมาในครอบครัวที่มีพร้อมพ่อแม่ลูก เราอยู่กับปู่ย่าตั้งแต่เกิดมาค่ะ ปู่และย่าเป็นทั้งพ่อแม่ให้เรา พ่อแม่แท้ๆทำงานที่กรุงเทพ เราโตมากับปู่ย่าและหลานอีกคนนึง หลานเป็นลูกของอาแท้ๆเราเองค่ะ ทุกเทศกาลอาจะกลับบ้านมาหาหลานเสมอ มีเสื้อผ้าชุดใหม่ มีขนมมาให้ตลอด (เผื่อเราด้วยทุกครั้ง) ลุงป้าน้าอาแถวบ้านจะแวะเวียนมาทักทายอาที่กลับมาจากกรุงเทพและทักทายเราว่าลูกไม่มีพ่อแม่พ่อแม่ไม่เอาเสมอๆ นี่คือจุดเริ่มต้นที่เราให้เราเสียใจจนร้องไห้บ่อยๆ มาคิดตามคำพูดของลุงๆป้าๆก็คิดตามว่ามันจริงแบบที่เขาพูด แม่เราเองก็ไม่เคยมาหาเราไม่เคยคุยกันหลายปีมากๆ เขาบอกผ่านพ่อมาว่าไม่มีอะไรจะพูด ไม่เคยมาหาเราไม่เคยเลี้ยงเราเลยจริงๆ เวลาผ่านไปไม่นานพ่อเราเสีย เรายิ่งเสียใจมากขึ้น เราได้เจอแม่บ่อยขึ้น แต่ทุกครั้งเขาจะพูดให้เราเสียใจซ้ำๆ มันเหมือนโดนแทงหัวใจทีละหลายๆรอบ เริ่มพูดจาใส่ร้ายเรา เรายังหาคำตอบไม่เจอว่าทำไมเขาต้องทำแบบนั้น ปล.เรามีน้องแท้ๆ 1 คนค่ะ พ่อแม่เขาเลือกที่จะเลี้ยงน้องและเอาไปอยู่กรุงเทพด้วยกัน เราเคยบอกย่าเรื่องนี้เราน้อยใจมากๆ ย่าปลอบตลอดว่าน้องยังเล็ก ลึกๆก็แอบอิจฉาน้องกับหลานที่มีพ่อแม่ค่ะ เหมือนเรามองชีงิตคนอื่นที่มีความสุขแต่เราไม่มี มีแต่แม่ที่คอยทำร้ายจิตใจ แม่เราเคยพูดว่าเลือดก้อนเดียวตัดทิ้งได้ พูดว่าเราจะเป็นหมาหัวเน่าถ้าปู่ย่าตาย บ้านที่เราอยู่ทุกวันนี้อาก็จะไม่ให้อยู่ ว่าเราหน้าด้านที่อยู่กับปู่ย่า เหตุการณ์ที่เขาว่าเราแบบนี้เพราะเขาจะให้เราไปอยู่กับเขาแตาเราไม่ไปค่ะ จริงๆเราลองไปอยู่แล้วตอนปิดเทอม แต่สามีใหม่แม่เราน่าจะไม่โอเคกับเรา เราแอบได้ยินแม่กระซิบกับสามีใหม่ว่ามันแค่มาอาศัยแปบเดียวเดี๋ยวมันก็ไปแล้ว เราเสียใจมากๆค่ะ เราไม้รู้จะพูดว่าเสียใจยังไงให้ทุกคนเห็นภาพเลยค่ะ มันเหมือนจะหยุดหายใจ ต่อมาไม่นานย่าเราเสียค่ะ เราแทบเป็นบ้า เรารักย่ามากๆ ชีวิตเรามีแต่ย่าที่คอยประคอง คอยกอดกัน คอยบอกว่ารักกัน เป็นครั้งแรกที่เราคิดจะ ฆตต. ค่ะ เรารักเขาจนเราไม่อยากอยู่โลกใบนี้คนเดียว เรายังเหลือปู่ที่เลี้ยงเรามาก็จริงค่ะ แต่เราไม่เคยลงรอยกันเลย ส่วนใหญ่จะทะเลาะกันเพราะทางฝั่งแม่เราชอบโทรมาใส่ร้ายเราให้ปู่ฟังแล้วปู่ก็ด่า หลังย่าเสียไปปู่ก็มีเมียใหม่ เล่ารวมๆเลยปู่หลงเมียใหม่จนทะเลาะกับเรา เคยเอ่ยปากให้เราตามไปหาย่าและไล่เราออกจากบ้าน เราดิ่งมาก เราไม่มีที่ไปค่ะ นอกจากหอที่เราอยู่ เรียนไปหาเงินไปค่ะ เรารู้ว่าย่าอยากให้เราเรียน ขอโทษที่นอกเรื่องจากหัวข้อไปเยอะเลยนะคะ เรารู้สึกเหมือนชีวิตอยู่ในหลุมดำค่ะ มันเหมือนคนเจ็บปวด เหมือนคนอกหักตลอดเวลาที่รู้สึกตัว เราคิดถึงย่ามากๆแบบจะทนไม่ไหวแล้ว เราร้องไห้แทบทุกวัน นอนน้อยลง ไม่อยากกินอะไรเลย ปกติเราเป็นคนผอมอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งผอม ย่าเสียมา 7 ปีแล้วค่ะ เรางงตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเราเสียใจหนักและนานขนาดนี้ หลายครั้งที่เราคิดหาวิธีไปหาย่าแบบไม่ให้ตัวเองทรมาน แต่ก็กลับมาคิดว่าย่าไม่เคยยอมให้ยุงกัดเราเลย ถ้าเราไปหาย่าด้วยวิธีนั้นย่าจะโกรธเราไหม แต่เราเองก็เหมือนจะทนอยู่กับความผิดหวัง เสียใจ สับสน และรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆแบบนี้อีกไม่ไหวแล้วค่ะ เราจะเป็นซึมเศร้าไหมคะ หรือเราเป็นไปแล้วแต่เราไม่รู้ตัว