สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ ม.6 และคาดว่าจะเป็นซึมเศร้า ช่วงที่ผ่านมา1ปีที่ผ่านมา เราต้องเผชิญกับปัญหาทุกๆอย่างด้วยตัวคนเดียว เพราะ ตั้งแต่เด็กเราอาศัยอยู่กับปู่ย่าลูกพี่ลูกน้อง2คน และป้า(เป็นผู้ป่วยจิตเวช) ซึ่งเมื่อ1ปีที่ผ่านมา ย่าได้จากไปด้วยโรคประจำตัวหลายอย่าง พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เด็กค่ะ เราอยู่ฝั่งพ่อ ซึ่งไม่ได้สนิทกับพ่อ ไม่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นจากเค้า เรารู้ว่าเค้ารักเรามากค่ะ แต่ตั้งแต่เด็ก เราก็เจอเค้าแค่ปีละครั้ง 2ครั้ง บางปีก็ไม่ได้เจอ เพราะเค้าทำงานที่กทม. ปัจจุบันเราเรียนในตัวเมืองของจังหวัดแห่งนึงค่ะ เราตั้งแต่สอบเข้าที่โรงเรียนนี้มาก เพราะเราอยากหนีจากปัญหาที่บ้าน ปู่เราเป็นคนติดเหล้าค่ะ เวลาเมาแล้วชอบด่า บางทีก็มาทำให้ตกใจ จนเราเป็นแพนิคเวลาได้ยินเสียงรถมอไซค์ หรือได้ยินเสียงเปิดประตู เวลาป้าเราเริ่มมีอาการ ก็จะชอบพูดนู้นพูดนี้ รื้อของ เดินไปว่าบ้านนั้นบ้านนี้ บางทีเราก็คิดนะคะ ว่าทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ เวบาปู่เราเมา เค้าก็จะมีปากเสียงกัน จนมีครั้งนึงที่เค้าทำร้ายร่างกายกัน เราก็ต้องคอยห้าม เราเป็นคนโตสุดค่ะ ซึ่งลูกพี่ลูกน้องเราคนแรก ก็อายุเท่ากันค่ะ ห่างกันไม่กี่วัน แต่ด้วยปกติเวลามีอะไร ย่าก็จะเล่าให้ฟังเสมอ ทั้งเรื่องปัญหาต่างๆ เรื่องเงิน เรื่องอาการป่วยของย่า เราเลยช่วยจัดการปัญหาทุกๆอย่างตั้งแต่เด็กค่ะ  จนพอเราสอบติด ลูกพี่ลูกน้องก็ย้ายมาเรียนในเมืองด้วย ซึ่งก็อาศัยที่บ้านพ่อของลูกพี่ลูกน้องเราค่ะ ช่วงแรกๆก็ปรับตัวค่อนข้างยากค่ะ เพราะเราไม่เคยได้ใช้ชีวิตกันเอง แต่พออยู่ไปซักพัก ก็ดีขึ้นค่ะ แฮปปี้มากๆ เรากลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ค่ะ เพราะเราลับไปหาน้องชายของลูกพี่ลูกน้องเรา ลืมบอกค่ะ ลูกพี่ลูกน้องเรา เป็นผญ.นะคะ พอผ่านไปปีนึง ก็จะขึ้นม.5 ย่าก็เริ่มป่วยค่ะ ป่วยหนักขึ้น เราเครียดมากค่ะ เพราะย่าเป็นคนส่งเราเรียน และเป็นเหมือนแม่คนนึงที่เรารักเค้าที่สุดอะค่ะ เราก็คอยกลับมาดูทุกอาทิตย์ แล้วย่าก็เข้ารพ.บ่อยขึ้นมากๆค่ะ เราเครียดมาก กลัวเค้าจะไม่อยู่กับเรา จนเราแทบจะอยากย้ายกลับไปเรียนรร.เก่าเพื่อดูแลเค้า แต่ก็ไม่อยากทำแบบนั้น เพราะกว่าเราจะพยายามสอบติดได้ เราไม่อยากกลับมาเสียดายทีหลัง จนช่วงต้นปี67 ย่าเราก็จากไปอย่างสงบค่ะ เราพอจะรู้ว่าเค้าจะจากไปอยู่แล้ว เลยทำใจได้บ้าง ระหว่างที่เรียนม.5 เราก็มีปัญหาหบายอย่างค่ะ ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องที่บ้าน เรื่องเงินต่างๆ เรื่องเพื่อน คงเป็นฟิลโดนทิ้งมั้งคะ ถูกลืมอะไรแบบนี้ ปัจจุบัน เราคาดว่าเราเป็นซึมเศร้าค่ะ เราไม่ได้เป็นเด็กเรียนดี แต่เป็นคนหัวไวค่ะ พอเอาตัวรอดได้ แต่มาม.6เทอม2นี้ เราแทบจะไม่อยากไปเรียนเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อยากนอนอย่างเดียว นอนมากกว่าปกติค่ะ นอนไม่หลับในเวลากลางคืน ชอบใช้ชีวิตในเวลากลางคืนมากกว่า จนทำให้กระทบถึงการเรียน เราพยายามปรับเพื่อที่จะให้ตื่นไปเรียนได้ทัน แต่พอตื่นมา ก็ไม่อยากไปเลยค่ะ รู้สึกไม่ปลอดภัยมากๆ เราชอบคิดจะทำร้ายตัวเองอยู่บ่อยๆค่ะ อะไรที่เราเคยกลัว เราก็ไม่รู้สึกอะไรเลย เช่นเราเคยกลัวเข็มมาก เราก็ไม่กลัวแล้ว เราเคยกลัวเจ็บ ก็ไม่กลัวแล้ว เวลาเราเครียด รู้กังวน เรามักจะแกะเล็บเท้าค่ะ มันเจ็บนะคะ แต่รู้สึกดีเวลาได้ทำ อีกอย่างเราเป็นคนป่วยง่ายมากค่ะ ไม่สบายบ่อย เพราะร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็กเลยค่ะ เมื่อก่อนก็จะมีย่าที่คอยโทรหาตลอด หลังจากย่าจากไป การโทรเข้าโทรออก ก็แทบจะไม่มีเลยค่ะ เอาจริงเราไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ เราเหนื่อยมากๆที่ต้องตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ว่างเปล่า เราพยายามหาความสุขในตัวเองเยอะมากเลยค่ะ ทั้งดูศิลปินที่ชอบ อ่านหนังสือ อ่านนิยาย ออกไปเที่ยว ไปเดินเล่น อยู่กับเพื่อน แต่พอกลับมาถึงห้องล้วอยู่คนเดียว ก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ เวลามีปัญหาอะไร เราก็ไม่ชอบปรึกษาใครค่ะ เพราะไม่อยากเอาปัญหาไปให้คนอื่น แต่สิ่งที่เราทำแล้วน่าจะมีความสุขที่สุด ที่ตอนนี้เราหาเจอ คงเป็นการได้รับฟังคนอื่นมั้งคะ ชอบที่ทำให้คนอื่นมีความสุข ทั้งๆที่ตัวเราเองก็ไม่ได้มีความสุขเลย เราอยากได้คำแนะนำที่จะทำให้เราผ่านจุดๆนี้ไปได้ค่ะ อยากมีความสุขในการใช้ชีวิตมากขึ้น เพราะตอนนี้ เราเองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วอะค่ะ เพราะสิ่งที่เราเจอมันอธืบายออกมาได้ไม่หมดจริงๆ มันมากกว่าสิ่งที่เราพิมพ์ไป เยอะเลยค่ะ