เราเป็นเด็กที่พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ แม่เอาเรามาให้ย่าเลี้ยงตั้งแต่เกิดเลยมั้งคะ แต่ว่าย่าเราเป็นคนแก่ที่พูดคำหยาบและอารมณ์ร้อน(คนโบราณ) เวลาเราดื้อหรือร้องไห้ก็จะโมโหและโดนตีมาตลอด ตั้งแต่เด็กเรามีปัญหาครอบครัวเยอะมาก เพราะเราไม่มีพ่อแม่คอยปกป้อง ทำให้เวลาใครจะว่าอะไรหรือพูดอะไรกับเราก็ได้ โดยที่ไม่ต้องกลัวใครจะมาสนใจ ครอบครัวเรามีลูกพี่ลูกน้องป้าน้าอา ป้าๆเราจะออกแนวไม่ค่อยเข้าใจเด็กๆ พูดคุยอะไรด้วยไม่ได้ ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีใครที่เข้าใจเลย เราขาดคนเข้าใจและคนข้างๆที่สุด เรารู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนขาดความอบอุ่นมากๆ (ถ้ามีแฟนจะรักแฟนมากและจะห่างกันไม่ได้) และทุกครั้งเวลาที่เริ่มมีแนก็จะรู้สึกว่า เราไม่ใช่ตัวคนเดียว แต่พอเราทะเลาะกันหรือจะเลิกกัน เรามักจะคิดว่าชีวิตเราไม่มีค่าแล้ว เพราะที่ผ่านมาเราโดนคนในครอบครัวพูดใส่มาตลอด ถ้าเหตุการปกติเราจะเหมือนคนทั่วไป มีความสุขดี แต่เป็นคนอารมณ์ร้อนควบคุมตัวเองไม่ต่อยได้ และถ้าวันไหนเกิดเรื่องไม่ดีกับตัวเองไม่ว่าจะทะเลาะกับแฟนหรือป้าๆ เราก็จะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่ควรอยู่ต่อบนโลก เราเป็นแบบนี้ตลอด แต่เราจะฝืนตัวเอง ให้เรื่องมันผ่านไป แบบนี้ เราเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ เรากลัวตัวเองมากๆ ไม่รู้ว่าจะเผลอฆ่าตัวตายวันไหน เวลาเศร้ามันก็ดิ่งมากๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก ตอนนี้รู้สึกว่าเหตุผลเดียวที่ทำให้อยู่คือ ลูกวัย1เดือนและแฟนค่ะ