สวัสดีค่ะหนูอายุ21ปีแล้ว เรียนจบแค่ม.6 ทำงานตั้งแต่อายุ18 พออายุครบ18พ่อแม่ก็ให้มาทำงานเลยเพราะบอกว่าไม่มีตังส่งเรียน มีน้องชาย1คน และลูกชาย1คนใช่ค่ะเราพลาดตอนอายุ19ปี เท้าความไปตอนเด็กฉันเติบโตมากับปู่และย่า พ่อแม่ไปทำงานที่ ตจว. ตอนเด็กฉันเป็นเด็กเรียนเก่ง และช่วยปู่กับย่าทำงานบ้านเลี้ยงน้องตั้งแต่ยังเด็ก ตอนฉันอายุ13ปีพ่อแม่เริ่มมีหน้าที่การงานที่ดี รายได้เยอะมาก 6หลัก/เดือน ต่อมาพ่อแม่ตัดสินใจเอาน้องชายไปเรียนที่กรุงเทพ แต่ฉันยังอยู่และเรียนที่เดิมอยู่กับปู่และย่า ตอนนั้นอยู่ม.1ย่าให้ตังไปวันละ40บาท โรงเรียนเราอยู่ในเมือง ต้องตื่นตี5เพื่อแต่งตัวไปโรงเรียน ซึ่ง40บาทก็ไม่พอ ข้าว25 น้ำ5 แต่ฉันไม่เคยขอเพิ่มเลย บางวันอยากกินขนมฉันต้องอด ซึ่งต่างจากน้องที่อยู่ป.1 พ่อแม่ทิ้งให้ฉันลำบากทั้งพ่อแม่น้องก็สุขสบาย ย่าเป็นคนที่คาดหวังกับเรามาก ต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้คอยเปรียบเรากับลูกตลอดเวลาเขาชอบบ่นว่าแม่ไม่ได้ส่งเงินมาให้ จนเราทนไม่ไหวก็เลยไม่ค่อยกลับบ้านไปนอนบ้านเพื่อนย่าเขายิ่งด่าเราทุกวัน จนวันหนึ่งเขาไล่ฉันออกจากบ้านบอกแม่ฉันว่าไม่เอาแล้วจะเอามันไปไหนก็ไป จนฉันย้ายมาอยู่กับป้า หลังจากนั้นแม่ก็กลับมาหาเราแล้วให้เราไปอยู่บ้านปู่ย่าเหมือนเดิม เหมือนเขาจะอคติกับเราว่าเราเป็นคนไม่ดี ชีวิตฉันเหมือนขาดความอบอุ่นไม่เคยได้กอดฉันสักครั้ง พ่อก็ตี ย่าก็ด่าทอต่างกับน้องที่ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แต่ปัจจุบันเขาก็ยังคอยกดดันอยู่เพราะหน้าที่การงาน รายได้เราไม่สูงเหมือนหลานคนอื่นเพราะเราจบแค่ม.6 แต่ฉันไม่เคยเกลียดเลยฉันมีแต่หวังดีอยากมีตังเยอะๆฉันจะใช้หนี้ให้ย่า อยากให้พ่อแม่สบาย ทุกวันนี้ก็ช่วยส่งน้องเรียนฉันแอบร้องไห้บ่อยๆบางทีก็อยาก ฆตต