ดิฉันอายุ18 ฐานะทางบ้านไม่ดีนัก ถูกแม่ทิ้งตั้งแต่เกิดไม่เคยเห็นหน้าแม่ส่วนพ่อก็มีครอบครัวใหม่ไม่เคยมารับผิดชอบใดๆทั้งสิ้นปล่อยให้ย่าเลี้ยงมีพี่ป้าน้าอาอยู่รอบบ้านแต่ทุกคนต่างมีภาระของตัวเองฉันไม่รู้ว่าฉันถูกเลี้ยงมาด้วยความรักหรือเพราะความจำใจตั้งแต่ดิฉันจำความได้ฉันช่วยเหลือตัวเองตลอดทำงานบ้านทุกอย่างไม่เคยมีวันไหนที่จะไม่ทำดิฉันไม่เคยถูกกอดไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวดิฉันเรียนจบแค่ม.3เพราะเป็นภาคบังคับขอย่าเรียนต่อม.4ในโรงเรียนที่ไม่ไกลบ้านนักไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆนอกจากค่ากินและค่ารถไปค่ารถไปตกแล้วเดือนละ500บาทแต่ย่าไม่ให้เรียนจะอ้อนวอนยังไงบอกจะกู้ทุนเรียนย่าก็ไม่ให้เรียนจนปู่พาดิฉันไปสมัครเรียน ม.4ได้ครึ่งเทอมดิฉันต้องออกเพราะทนแรงกดดันจากย่าไม่ไหวคอยพูดเสียดสีดิฉันตลอดเวลาออกมาดิฉันก็มาเรียนกศน.ซึ่งไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆแต่ย่าก็ยังไม่วายพูดเรื่องเรียนดิฉันดิฉันไม่เคยมีชีวิตวัยรุ่นไม่เคยได้รับความรักดิฉันขอทำงานก็ไม่ให้ดิฉันไปทำแต่ก็ไม่ให้ตังดิฉันใช้ดิฉันต้องขอปู่เพราะขอย่าดิฉันโดนว่าตลอดแต่ก็ไม่เคยขอเยอะนานขอทีครั้งละ40-50บาทอยุ่บ้านคอยเลี้ยงลูกให้ลุงกับป้าซึ่งลุงกับป้าก็ไม่ให้ตังใช้ดิฉันปรึกษาอาอาบอกว่าอาช่วยอะไรไม่ได้นอกจากบอกให้อดทนดิฉันทนมา18ปีแล้วไม่เคยมีอะไรดีขึ้นย่าคอยกำกับชีวิตดิฉันทุกอย่างดิฉันบอกตัวเองตลอดว่าย่าเป็นคนเลี้ยงดิฉันมาดิฉันต้องอดทนดิฉันอดทนเต็มที่ย่าจะพูดอะไรดิฉันไม่เคยเถียงดิฉันไม่รู้จะระบายหรือขอคำปรึกษาจากใคร  นอกจากอดทนแล้วดิฉันอยากรู้ว่าดิฉันสามารถทำอะไรได้บ้างที่ทำให้ดิฉันมีความสุข😭