ฉันเกิดมากับปู่ย่า และครอบครัวของป้าพ่อเสียตั้งแต่เด็กแม่ก็เสีย(แม่ไม่ต้องการเลี้ยงฉัน)ป้าไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันเท่าไหร่มักจะด่าฉันตลอดตั้งแต่จำความได้ ประมาณว่านั่งรีดเสื้อนักเรียนก็ด่าว่ามันไม่กลายเป็นทองหรอกทั้งที่เราแค่นั่งรีดชุดนักเรียน และบางครั้งมีคนมาถามหาเราเค้าก็บอกว่าเราตายแล้วและมีอีกหลายๆเรื่อง บางครั้งลุงเมาก็จะเอามีดมาฆ่าเราทำให้ปู่ต้องไปส่งเราที่บ้านเพื่อนกลางดึกเรื่องนี้เกิดขึ้นช่วงวัยเรายังเรียนอยู่เพราะอายุ18เราก็ออกมาทำงานหาเงินเองแล้วปมที่เกิดเรื่องเกลียดกันนี้ฉันไม่แน่ใจอาจจะเพราะลูกสาวของป้าตัดสินใจแต่งตั้งแต่เด็กจึงไม่ได้เรี่ยนต่อ  ตอนนี้ฉันแต่งงานมีครอบครัวและไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั้นแล้วและเรื่องที่ผ่านมานานแล้วก็กลับมาทำร้ายความรู้สึกฉันได้ในบ้างครั้งและย่าฉันก็มักจะพูดว่าฉันไม่อดทนเสมอมา ครั้งนี้ฉันเลิกงานดึกไม่ได้วิดิโอคอลหา(ฉันวิดิโอคอลหาให้แกคุยกับหลานทุกวัน)จึงโทรบอกว่าฉันเหนื่อยแกก็ถามฉันว่าแค่นี้หรอเหนื่อยฉันรู้สึกไม่ดีกับคำนี้เลยฉันเหนื่อยไม่ได้หรอฉันจึงบอกอืมและรีบวางสายหนีไปเพราะไม่ต้องการต่อกลอนอะไรและยังไม่ได้โทรไปหาแกอีกเรื่องนี้มันไม่เคยจบไปเลยที่แกชอบบอกว่าฉันไม่อดทนชอบบอกให้ดูพี่เป็นตัวอย่างสิเค้าลำบากเค้ายังอดทนเลยและครั้งนี้มันทำให้เรื่องเก่ากลับมาหลอกหลอนและให้ฉันทบทวนสิ่งที่ผ่านมาอีกครั้ง ฉันไม่ได้เกลียดพวกเขาเลยแค่ไม่พอใจกระทำ จนมันจะทนไม่ไหวแล้ว สิ่งที่กระทำกับฉันตลอดมาฉันไม่อดทนตรงไหนทำงานอยู่กรุงเทพคนเดียวตั้งแต่18 ส่งเงินให้ใช้(ตอนนี้ไม่ส่งแล้ว)ฉันดูเป็นไม่อดทนกับอะไรหรอฉันไม่เข้าใจ 

ปล.ตอนนี้ป้าลุงกลับมาทำเหมือนปกติแล้วและตอนนี้ย่าก็โทรถามว่าทำไมไม่โทรหาและถามว่าฉันทะเลาะกับแฟนหรอ เอิ่ม เพราะไม่อยากได้ยินคำพูดที่กระทบให้นึกถึงทุกสิ่งที่ผ่านมาไง...