เรื่องของเรื่องคือ ผมเป็น"มะเร็ง"น่าจะระยะที่2 หรือ ที่3 ละ..  ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน... 
พยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพื่อที่ไม่อยากให้คนรอบตัวต้องมาเป็นห่วง ต้องมาทุกข์ใจเพราะเรา ก็เลยต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งทั้งที่ลึกๆในใจมันจุกอก มันเสียใจ มันสับสน มันกลัวไปหมดทุกอย่าง แอบร้องไห้กับตัวเองเกือบทุกวัน พยายามจะไม่คิดมาก คอยปลอบใจตัวเองอยู่ตลอดว่า คนเราเกิดมาก็ต้องตาย.. แต่บางทีมันก็ไม่น่าใช่ตอนนี้ป่าวว่ะ.. เราเพิ่ง 37 เอง..ยังมีอีกหลายๆๆ อย่าง ที่ยังไม่ได้ทำเลย...