สวัสดีค่ะ เราเป็นคนนึงที่ผิดหวังจากความรักและใช้เวลา Move on ค่อนข้างนานมากๆค่ะ รู้สึกอกหักแต่ละครั้งเหมือนหัวใจแหลกสลาย ทั้งๆที่ตั้งใจรักแท้ๆ แต่กลับโดนหลอกซะงั้น เราเป็นคนรักใครยากมากๆค่ะ แต่เวลาได้รักใคร รักฝังใจสุดๆ และทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วว่าวันนึงมันต้องมีวันที่ต้องจาก ก็ยังทำใจกับมันไม่ได้อยู่ดี มันดูเป็นเรื่องที่เพ้อเจ้อมั้ยคะที่เอาแต่จมอยู่กับความรักที่มันเจ็บปวด ไม่อยากเล่าให้คนรอบข้างฟังเลย มันดูเหมือนเราเอาแต่ความรักและไม่สนอย่างอื่น (แต่ไม่เคยเสียการเรียนเสียการเสียงานนะคะ) แค่รู้สึกว่า ทำไมความรักถึงมีอิทธิพลต่อชีวิตของเราจัง ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราอกหัก เรายังผิดหวังกับความรักซ้ำๆ ทั้งๆที่รู้ว่าต้องเจ็บคิดว่ามีภูมิคุ้มกันกับมันแล้ว แต่ทุกครั้งที่อกหัก เหมือนหัวใจแหลกสลายเหมือนทุกอย่างมันพังลงมา ก็ยังเจ็บและฝังใจ กว่าจะมูฟออนอยู่ดี ความรักแต่ละครั้งเราใช้เวลาเป็นปีเลยค่ะกว่าจะเลิกเจ็บกับมันได้ ล่าสุดตอนนี้ก็ผ่านมา5เดือนแล้ว เรายังเลิกรักเขาไม่ได้เลยและยังเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึง เหนื่อยที่จะรักเหนื่อยที่จะร้องไห้แล้วค่ะ ความรักของเราเป็นวัยเรียนกึ่งทำงานนะคะ เราใกล้เรียนจบปริญญาตรีแล้วค่ะ ปกติเรียนหรือทำงานก็ไม่มีเวลาว่างมานั่งคิดถึง แต่พอตกเย็นที่ต้องอยู่คนเดียวมันเคว้งมากค่ะ ก็ยังกลับมาร้องไห้กับตัวเองที่บ้านอยู่ดี เหนื่อยดีนะคะการที่เป็นคนรักใครฝังใจเนี่ย ลืมบอกค่ะ ปกติเราไม่ได้ขวนขวายหาความรักนะคะ ไม่เคยไปขอแฟนหรือขอคู่จากที่ไหนเลย เป็นคนนึงที่ใช้ช้วิตปกติ โฟกัสงาน โฟกัสตัวเอง (คิดว่ารักตัวเองมากแล้ว คิดว่าตัวเองเก่งมาแล้ว แต่ตกม้าตายที่ความรักอยู่ดีค่ะ) เราใช้ชีวิตทั่วไปไม่ได้สนความรัก แต่บทจะมีคนเข้ามา มันก็มี แต่ก็นั่นแหละค่ะ โดนจีบเอง อกหักเอง โดนหลอกเอง  เหนื่อยที่ต้องเสียใจแล้วค่ะ พยายามมาเยอะแล้วนะคะในการมูฟออน แต่ใจเจ้ากรรม ไม่ฟังเราเลย ขอบคุณที่อ่านมาจนจบถึงตอนนี้นะคะ เป็นช่องทางเดียวที่เราน่าจะพอระบายมันออกมาได้ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ