[code]ก่อนอื่นเลยจะมาเล่าว่าเราเป็นคนนึงที่มีเเฟนเยอะที่สุดในบรรดาเพื่อนๆทั้งหมด 36 คนในอายุที่ยังน้อย ช่วงที่เรามีเเฟนตอนเเรกๆก็คือรักเเฟนมากๆพอเลิกกันปุ๊ป อ่ะก็มีใหม่ จะมีอยู่คนนึงที่เราคบได้นานความรู้สึกของเราให้เขาไปหมดเเล้ว เเต่พอมาวันนึงเขาบอกเลิกเราเขาบอกว่า "เธอมันน่าเบื่อเกินไป" เเต่ก็มารู้ทีหลังว่าเขานอกใจเราไปมีอะไรกับเเฟนเก่า เราก็พยายามตื้อเเต่ตื้อยังไงก็ไม่สำเร็จเลยต้องเลิกลากันไป พอมีคนเข้ามาคุยเข้ามาจีบเราก็คุยด้วยนะ เเต่ความคิดตอนนั้นคือ "เราโดนหักหลังมาแบบนี้ เราเจ็บเธอก็ต้องเจ็บแบบที่เราเคยเป็นเธอก็ต้องทรมานเหมือนที่เราเคยเป็น" เเล้วทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ พอเขามาจีบ อ่ะเราก็คบ คบไปเรื่อยๆพอเขารักเรามากๆเราก็เทเขา ทั้งเเฟนเก่าทั้งคนคุยเราทำแบบนี้หมด แล้วพอเทปํปเราก็ยิ้มออกมาโดยปริยาย (จะเรียกว่าบ้าก็ได้) เราเย็นชากับคนอื่นเราไม่เเคร์คนอื่น เเต่เราก็เป็นคนที่มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน (กับเฉพาะบางคนที่รักเเล้วเท) ทุกวันนี้บรรดาเเฟนเก่าก็มาขอคืนดีกันเป็นระนาว เราไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับใครเลย ก่อนที่เราจะเทเขาเราจะทิ้งท้ายประโยคว่า "เธอก็รู้ว่าเราไม่เคยจริงจังกับใครรวมถึงเธอด้วย" นี่ล่ะค่ะ เลยอยากจะให้คนที่เห็นกระทู้นี้มาคอมเม้นท์บอกหน่อยว่าจะเเก้ปัญหาความคิดยังไง 
[/code].
.
ปล. อยากฟังความเห็นคนอื่นนอกจากเพื่อน ขอบคุณล่วงหน้านะคะ🙏🙏
.
.
.
.
.
.
.
fb: siriyaporn chomram (ทักมาบอกในนี้ได้ถ้าไม่สดวก)