ครั้งนึกผมเคยไปทำงานที่ภูเก็ต อายุผมตอนนั้น18-19ผมได้ทำงานที่เดียวกับคนๆนึงจากเพื่อนร่วมงานนานๆเข้าความใกล้ชิดการหยอกล้อมันทำให้เกิดเป็นความรัก เราอยู่ด้วยกันตลอดเพราะเราก็ต่างเป็นคนตจว.เราจึงมีเเค่กันอยู่กันสองคนเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งคนรักเราเติมเต็มความเหงาในที่ๆเราไม่คุ้นชิน อยู่ด้วยกันนานเรามีกันแค่สองคนเรารักกันมาก จนวันนึงผมได้ตัดสินใจกลับไปเรียนต่อที่บ้าน บ้านผมอยู่ลพบุรีบ้านเธออยู่สงขลา กลับมาเราก็ติดต่อกันตลอดเพราะด้วยความคิดถึงและห่างไกลกันจนนานวัน ผมเริ่มแอบนอกใจทำให้เธอเสียใจจนเราต้องเเยกกันไป ก่อนไปเธอพูดว่า “ขอคิดให้ดีอุส่ารักคิดให้ดี“ แน่นอนผมทำผิดพลาดผมนอกใจเธอผมมีรักครั้งใหม่และสุดท้ายเวลาไม่นานเราก็เลิกกับคนใหม่ เราไม่เสียใจที่เลิกคนใหม่ เพราะเราอาจคบกับคนใหม่เพราะแค่เหงาแค่หาความสุขในช่วงที่ผมห่างไกลเเฟนเก่า ผมก็ยังทักกลับไปคุยกับเธออยู่เสมอเธอก็คุยดีอยู่เสมอจนนานเธอก็เริ่มหายไปผมเสียใจมากที่ในตอนนั้นผมเลือกทำแบบนั้นเพราะแค่ความต้องการ ผมคิดถึงเธอมาตลอดจนในตอนนี้อายุผม24แล้วเป็นเวลาที่นานมาก ผมก็ยังคิดถึงผมฝันถึงเธอมาตลอด นานๆครั้งผมจะต้องฝันถึงเธอครั้ง ทุกครั้งที่ฝันผมจะเศร้ามาก เราห่างไกลกันมาก นี่แหละความเจ็บปวดที่ผมสร้างเองผมอยากจะใช้ชีวิตต่อแล้วอยากลืมให้ได้ในสักวัน