คือเราเป็นเป็นคิดมาก เเล้วชอบเก็บไว้คนเดียวจนร้องไห้เกือบทุกวัน ตรงที่ เวลาเราเหนื่อย เราท้อ เรากลัวหรืออะไรก็ตามคนที่ควรอยู่ข้างเราในเวลาเเบบนั้นก็คือเเม่ใช่ไหมทุกคน เเต่สำหรับเราเราไม่มีใครนอกจากเพื่อน ปรึกษาเพื่อนบ่อยก็เกรงใจ เราคิดเรื่องนี้เราร้องไห้คือเราน้อยใจตรงที่เเบบ เเม่ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจเหมือนเมื่อก่อนก่อนที่จะเเต่งงานใหม่ เรารู้สึกว่าเราเเคร์เราคิดกับเรื่องนี้มากเกินไป เเต่มันเลิกคิดไม่ได้จริงๆเเล้วเวลาที่จะทำอะไรเราก็ผิดเสมอ ไม่ว่าจะกินข้าวดึก ไม่กินข้าว ไม่อ่านหนังสือ เรื่องไม่อ่านหนังสืออ่ะมันไม่ใช่ความจริงเราอ่านอ่านหนักหน่วงมากๆเเต่เขาไม่เคยเห็นเราก็โดนด่า มีอีกหนึ่งเรื่องเรื่องพ่อใหม่คือเราอ่ะเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง ไม่เก่งภาษา พ่อเขาก็ยัดให้เราไปเรียนภาษาเพราะอยากให้เราได้ดีในอนาคตเรารู้ เราก็พยายามเรียนเเต่มนทำไม่ได้มันยากมากๆเเล้วเเม่ก็จะบอกว่านี่ไงเล่นเเต่โทรศัพท์มันจะไปรู้เรื่องได้ไงภาษาอ่ะ คือเราเหนื่อยเราท้อเเม่ก็ไม่เคยปลอบเราไม่เคยให้กำลังใจ เราอ่ะไม่เคยกอดเเม่ เเละไม่ค่อยอยากบอกอะไรเเม่เพราะจะโดนด่าเกือบทุกเรื่อง จะโดนหาว่าไร้สาระ เราอยู่กับเเม่เราไม่ค่อยยิ้ม พอเราไปหาความสุขจากที่อื่น จาก ศลป เเม่ก็จะมาว่า ว่ามันไร้สาระ ไม่มีประโยชน์ เเต่คือตรงนี้เรามีความสุขไงเขาไม่เคยให้ความสุขเราได้เท่า ศลปเลย เราก็ไม่อยากพูดไม่อยากเถียงเพราะกลัวเขาจะคิดว่าตัวเองเป็นเเม่ที่ไม่ดี คือเราอยากปรึกษาว่า ทำยังไงให้เลิกคิด เลิกน้อยใจ เราไม่อยากร้องไห้เเล้วเราอยากเย็นชากับเรื่องนี้สักที