อย่างที่หัวข้อกระทู้บอกเลยค่ะเราเป็นน้องคนเล็กของบ้านมีพี่สาวคนกลาง1คนพี่ชายคนโต1คนโดยรวมคือมีกันอยู่6คนทั้งครอบครัว หลายๆครั้งเราเองก็รู้สึกน้อยใจครอบครัวที่คำพูดของเราไม่ได้การรับฟังจากครอบครัวเหมือนกับโดนเมินไปเลยก่อนหน้านี้เรามีเหตุจำเป็นที่จะต้องย้ายโรงเรียนหลายๆครั้ง แต่คำพูดที่แม่ของเราพูดออกมากับเราคือเป็นห่วงพี่ชายคนโตเพราะกว่าพี่จะมีเพื่อนได้ คำแรกที่เข้ามาในใจเราก็คือแล้วเราล่ะแล้วเพื่อนเราล่ะเดิมทีเราเป็นคนที่หาเพื่อนได้ยากกว่าเราจะมีเพื่อนได้ก็ไม่นานมานี้แต่ก็ต้องจากกันไปแล้ว ตอนนั้นเราไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะกลัวแม่ของเราเครียด ครอบครัวมักจะโทษเรา ในตอนที่เราผิดจริงๆเราก็ยอมรับแต่ครอบครัวไม่เคยรับฟังเหตุผลจากเราเลยมักจะพูดอะไรที่ไม่ห่วงความรู้สึกเราเลยไม่เคยถามเหตุผลเอาแต่ด่าเราโดยที่ไม่ได้รับฟังเหตุผลจากเราเลยทุกๆครั้งเรามักจะได้ของเก่าๆไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าต่อมาจากพี่เราเองก็เข้าใจเพราะทางบ้านก็ไม่ได้มีฐานะดีขนาดนั้นแต่บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆในบางทีเราก็รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของบ้านเราเองก็พยามวางตัวกับคนที่บ้านไม่ทำให้พวกท่าน เคลียดแม้เราจะพยามแค่ไหนก็ตาม ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน เราก็พยามไม่ว่าจะเรื่องไหนๆก็เหมือนไม่มีใครเห็นความพยาม ความจริงถ้าเป็นเราในเมื่อก่อนคงทนได้ แต่ในตอนนี้เพราะมีเรื่องมากมายให้เราคิดไม่ว่าจะเรื่องเพื่อนเรื่องครอบครัวมันทำให้เราควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้เหมือนเมื่อก่อนเราเคลียดทั้งเรื่องการเรียนเรื่องเพื่อนเรื่องครอบครัวและอีกหลายๆเรื่องมันค่อยเข้ามาพร้อมๆกันโดยไม่ได้ตั้งตัวมันทำให้ตัวเราเหนื่อยจนบางครั้งก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราเกิดมาทำไมถ้าจะเหนื่อยขนาดนี้ก็ไม่ต้องเกิดมาจะดีกว่า เหนื่อยเหมือนกับตัวเรานั้นเข้มแข็งไม่พอ หรือเป็นเพราะเราอ่อนแอเกินไป เราเหนื่อยค่ะเหนื่อยจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพิมพ์เลย ท้อกับชีวิตท้อกับทุกๆสิ่ง ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตนี้แล้ว เราไม่มีที่ปลึกษาที่ดีไม่มีใครที่พร้อมจะรับฟังปัญหาของเรา จนตอนนี้เก็บกดมากเลย;-; ก็เลยอยากจะระบายความในใจความรู้สึกออกมาเผื่อมันจะช่วยอะไรได้บ้าง ยังไงก็ต้องขอคำแนะนำหน่อยนะคะเพราะเรามีประสบการณ์ชีวิตไม่มากก็เลยอยากจะขอคำแนะนำของพี่ๆไว้เป็นตัวอย่าง ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ
ล่วงหน้าด้วยนะคะ(พิมพ์ผิดก็ขออภัยด้วยค่ะ)