ที่บ้านพ่อแม่มีลูกหลายคนค่ะ เราเป็นคนกลาง เป็นคนที่ขี้น้อยใจมาก sensitive มาก อะไรที่พ่อแม่ให้หรือปฏิบัติไม่เท่ากันเราจะสังเกตุได้ทันที ตอนนี้เรากับน้องยังอยู่ที่บ้านอยู่ส่วนพี่อยู่ที่อื่นค่ะ ปัญหาของเราคือเราจะเสียใจ น้อยใจมากๆ ร้องไห้คนเดียวตลอดเช่น เวลาพ่อกับแม่เล่าอะไรให้ฟังบนโต๊ะกินข้าว พ่อกับแม่จะเล่าและมองไปที่น้องตลอด ยิ้มหัวเราะสนุกสนานกัน โดยที่ไม่เคยมองมาที่เราเลยสักนิดเดียว เรารู้สึกเหมือนไม่ใช่ลูก เหมือนเป็นคนนอก แล้วน้องจะได้รับการทะนุถนอมหนักมาก งานบ้านอะไรหนักๆไม่เคยต้องทำ อะไรไม่ถนัดไม่ต้องทำ อย่างเช่น โดนมีดบาทตอนล้างจานครั้งเดียวตอนเด็กๆก็ไม่ต้องล้างจานอีกเลย ส่วนเราก็ทำได้ทุกอย่าง น้องได้คะแนนสอบน้อยพ่อกับแม่ก็จะโอ๋เป็นพิเศษเพราะกลัวน้องจะเครียด แต่ถ้าเราได้คะแนนน้อยบ้างเราจะโดนตำหนิค่ะ 

เคยเคลียร์กับแม่ไปแล้วแม่ก็จะมีเหตุผลว่าแม่เหนื่อย แม่อาจจะพูดอะไรไม่ดีพลั้งปากไป แม่รักลูกทุกคนเท่ากันถ้าปัญหาเยอะแม่ก็ไม่อยากอยู่แล้ว ประมาณนี้ แล้วแม่ก็จะทำดีกับเรา 1 วันหลังจากนั้นก็เหมือนเดิมค่ะ

เราไม่เข้าใจที่แม่บอกว่าเหนื่อยแล้วเผลอพูดไม่ดีกับลูกเราเพราะเวลาที่แม่พูดไม่ดีกับเราแม่กลับพูดดีกับน้อง มันชัดเจนมากๆ 

แก้ที่แม่ไม่ได้เราก็อยากแก้ที่ตัวเองค่ะ เราควรจะจัดการกับความน้อยใจยังไงดี