เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อกี๊ครอบครัวหนูเรานั่งกินข้าวกันที่หน้าโทรทัศน์ แล้วอยู่ดีๆหนูก็ไปสังเกตเห็นช้อนที่น้องชายของหนูใช้กินข้าวอยู่ มันเป็นช้อนอันเดียวที่ไม่เหมือนกับช้อนอันอื่นๆในบ้าน เพราะหนูเลือกหนูซื้อมันมาเอง มันเป็นช้อนของหนู หนูก็เลยบอกแม่ว่า"แม่! มันใช้ช้อนของน้องอ่ะ" แล้วแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรน้องชายหนูเลย หนูก็เลยนั่งจ้องหน้ามัน แล้วมันก็ยิ้มหัวเราะบอกว่า "อย่ามองแบบนั้นได้ป้ะ กินข้าวไม่ลงละเนี่ย" ทีนี้หนูเลยคายข้าวที่หนูกำลังเคี้ยวอยู่ลงในจานข้าว แล้วก็เดินเอาจานไปเก็บเลยค่ะ ...แล้วก็จบลงที่หนูเข้ามานั่งสำนึกผิดอยู่ในห้องคนเดียว หนูชอบทำไม่ดีกับน้องอยู่เรื่อย แต่ก็ไม่เคยพูดขอโทษออกไปเลยซักครั้ง หนูอยากทิ้งนิสัยอารมณ์ร้อนขี้โมโหของหนูไปซักที บางครั้งนิสัยนี้มันก็ทำให้หนูรู้สึกผิดแทบบ้า เพราะไม่มีสติไม่ได้คิดอะไรเลยทำให้คนอื่นต้องเสียใจ แต่ก็ไม่เคยไปขอโทษเพราะอะไรหนูก็ไม่รู้เหมือนกัน มันพูดไม่ออก
.
.
สุดท้าย หนูอยากฟังคำแนะนำสั่งสอนจากคนอื่นค่ะ ปล.หรือนี่อาจจะเป็นอาการทางจิตรึเปล่าคะ หนูก็เคยคิดเหมือนกันว่าหนูอาจจะเป็นบ้าก็ได้